Numeriek

Voor Schrijvers Kring Ospel ging ik weer met een paar fijne woorden aan de slag. Het blijft altijd een uitdaging! Op de bijeenkomst afgelopen week zie je dan weer eens hoe divers schrijvers met de gegeven woorden omgaan. Van gedicht tot (kort) verhaal en van humoristisch tot doodserieus en zelfs een zo rakend dat er daarna een diepe stilte viel en we met zijn allen ervoeren hoe krachtig het geschreven woord kan zijn. Met de gedachte aan de aanslag in Frankrijk in ons achterhoofd realiseerden we ons met zijn allen hoe dit verdriet, deze onmacht door alle tijden heen sijpelt.

Mooi in zijn eenvoud en toch zo sterk, knap staaltje schrijven dat je binnenkort kunt lezen op SchrijversKringOspel.

Mijn bijdrage met de volgende woorden geschreven:

• Het land van veel te veel .....
• Realistisch

Numeriek

Hard schopt hij tegen een leeg blikje op straat. Het ding klettert en maakt lawaai.

Niemand die het lijkt te horen. Ronddolen in anonimiteit, het lijkt hem steeds beter af te gaan in de late avonduren.

Het donker dat amper verdreven kan worden door lampen sluipt als een dief in de nacht zijn huis binnen, steeds vroeger op de dag.

Eenzaamheid joeg hem de straat op, het beklemmende gevoel dat zijn hartstreek weer beroerde bij de oorverdovende stilte om zich heen maakte dat hij zijn huis als een isoleercel ervoer.

Onaangepast, asociaal noemen ze hem - alleen al om het feit dat hij amper een stap buiten de deur zet - het moeilijk vindt om contact te leggen.

Zijn hele pijn schreeuwt van binnen zonder zijn mond te verlaten omdat het hem zwaar valt in dit land van veel te veel regeltjes en wetten, de hokjes-cultuur en het teveel aan over één kam scheren protocol. Vooral het verdriet dat hij ervaart door het onbegrip voor de minder doorsnee-mens, het unieke individu dat niet twaalf in een dozijn is maar ook gewoon mee hoort te tellen in deze participatiemaatschappij.

Mag hij het misschien op zijn minst vreemd vinden dat hij stickertjes opgeplakt krijgt van deze en gene zonder dat men hem persoonlijk kent?

Zou hij af en toe niet eens recht hebben op enige hulp om zijn rugzak te dragen die overvol dreigt te raken? Is het wellicht TEVEEL gevraagd om gewoon mens te mogen zijn? Blijkbaar ...

In zijn dromen lijkt de wereld een aaneenschakeling van positiviteit en genietmomentjes over alledaagse dingen die voor een ander zo gewoon lijken te zijn.

Dagen gevuld met liefde – geluk en verzorgende aandacht die af en toe zo broodnodig is.

Maar is dat wel realistisch?

Een zeepbel, een illusie die uit elkaar spat – een droom die eindigt zo gauw de dageraad verschijnt en het daglicht hem uit zijn veilige cocon sleurt. Benauwend de onrust voor weer een nieuwe provocatie vol tegenslagen en zorgen.

De nacht is als een holle leegte als hij terugkeert naar zijn huis, waar de cirkel van het etmaal weer bijna rond is.

Hij loopt, loopt om moe te worden zodat zijn gedachten niet de kans krijgen om zijn nachtelijke ideaalbeeld te verstoren zodat hij tenminste een aantal uren verlost is van de miserie.

Het land van veel te veel statistieken, een Utopie, een illusionair numeriek stelsel daar waar het om een mens zou moeten gaan, een abc'tje in plaats van een getallenreeks.

©José Januari 2015

(Met een aanpassing van mijn veeeel te lange zin voor de SKO-ertjes onder ons ;-))