donderdag 24 maart 2011

Dagelijkse kost ...

















Iedere dag hetzelfde liedje, wat eten we vandaag?
Het is niet zo dat je geen keuze hebt in allerlei variaties van mogelijke ingrediënten die er te koop zijn in nog meer variaties van supermarkten of verswinkels.
Nee ik denk dat dát nou juist het probleem is, teveel keuze.
Zóveel zelfs dat je door de spreekwoordelijke bomen het zogenaamde bos niet meer ziet, laat staan de overload aan recepten die er te vinden zijn op het web.
Je kunt het zo gek niet bedenken, maar je raakt wel verstrikt in duizenden, of beter gezegd, miljoenen recepten uit allerlei windstreken, landen of werelddelen, die dan weer verdeeld zijn in de te gebruiken producten, moeilijkheidsgraden, tijdsduren en ga zo maar door.

Als je dan eindelijk iets hebt gevonden dat je wel aanstaat, moet je er natuurlijk ook zeker van zijn dat de rest van je gezin het ook wel zou kunnen lusten, ook niet altijd de eenvoudigste taak.
Maar het principe van “eten wat de pot schaft” vind ik ook ernstig achterhaald.
Vroeger moest je dan tenminste een paar happen proberen voor je kon zeggen dat je het echt niet lustte, meestal ook wel terecht hoor, maar de “unhappy few” onder ons die aan tafel moesten blijven zitten totdat hun bord helemaal leeg was, daar had ik echt medelijden mee.
Ik vraag me dan altijd af of die vader of moeder echt álles lustten.
En wat die zouden doen als ze iets voor hun neus kregen dat ze echt vies vonden.
Zouden ze dan ook netjes hun bord hebben leeggegeten?
Ik denk dat ze (net als ik trouwens) niet iets klaar maakten dat ze zelf absoluut niet lusten.
Iedereen lust tenslotte wel iets niet. Als ik persoonlijk aan tuinbonen alleen al dènk, lopen de rillingen als een TGV over mijn rug.

Maar smaken verschillen, gelukkig. Anders was er waarschijnlijk ook niet zo'n groot aanbod nodig.
Kortom: Het is gewoon makkelijker om eerst te kijken wat iedereen wèl lust en dan daar een balans in te vinden.
Supermarktsnuffelen, op zoek naar nieuwe of aparte dingen, best leuk om eens te doen in een winkel waar je normaal gesproken niet komt.
Zeker weten dat je met iets thuis komt dat je daarna vaker gaat gebruiken, of absoluut nooit meer natuurlijk, maar that's all in the game, het dagelijkse spelletje genaamd koken.

Kookboeken zijn ook vaak een uitvinding om inspiratie op te doen, maar misschien is een lesje van onderstaande chef ook wel een keer handig om te volgen, mits je van Japans eten houdt natuurlijk;)


©José '11






dinsdag 22 maart 2011

Miraculeus ...

Sunrise ...




Sunset ... 




 































Als zalige, warme stralen lauw worden en de schemering het overneemt, weet je dat de dag langzaam op een einde loopt.
Wanneer de zon de hemel prachtig verkleurt tot mystieke schakeringen rood en oranje, dan vraag je je stiekem af waarheen hij afreist.
De molen als speerpunt, zorgt steeds weer voor verbazingwekkende, unieke plaatjes.
Sublieme nuances, afhankelijk van het weertype van die dag, onbetwistbaar, nooit hetzelfde palet.
Genieten van een zonsondergang in al zijn bijzondere gedaanten.
Simpelweg wachten tot hij weer verrijst en in al zijn volle glorie de nachtelijke donkere schaduwen, vastbesloten naar de achtergrond verdrijft.
Als lauwe stralen alsmaar warmer worden en de dagen gestadig langer worden, dan weet je …
De lente is nu definitief begonnen.


©José '11




donderdag 17 maart 2011

Morgenstond...



















ochtendzonnetje
nevelige beloften
voorjaarsschittering

plattelandspanorama
gedrenkt in sereniteit

©José '11 






zaterdag 12 maart 2011

Zonnig gat ...


























Zoeken naar een opening
in wolken als grauwe dons.
Dynamische straal
in een jankende hemel
vol druppels.
Gat gevonden,
als schemering genadeloos
zonder pardon invalt


©José '11





vrijdag 11 maart 2011

Gone Baby Gone ...





















De nachtmerrie van iedere ouder … de verdwijning van een kind.

Het verhaal speelt zich af in een ruige buurt, Dorchester, in Boston.
Een buurt waar de wet van de sterkste geldt.
De vierjarige Amanda wordt op een nacht uit haar bedje gehaald en verdwijnt spoorloos.
Als privédetectives Patrick Kenzie en Angela Gennaro erbij worden gehaald, begint voor hun, in samenwerking met de politie, een zoektocht die onvoorstelbaar veel meer aan het licht brengt.

Vlijmscherp geschreven, sterke personages, ontzettend spannend.

Al verschillende boeken van Dennis Lehane zijn verfilmd, en niet zomaar door de minsten!
Dit boek is verfilmd door Ben Affleck.
Het schijnt een meesterwerk te zijn, dat ik graag een keer wil zien.


©José '11


De trailer van de film Gone Baby Gone:

Spanning ...





















Als schaduwen langer worden, de zon zijn laatste stralen naar beneden stuurt, de drukte van de stad zich verspreid naar buitengebieden als een sliert gemotoriseerde mieren.
Dan valt de avond, begin van het bruisende nachtleven, ontwaking van een elektriserende spanning op zoek naar verstrooiing in de tentakels van verleiding.
Het eeuwige dilemma. Is het een bron van waarheid of slechts hoop, toekomstdromen en hersenspinsels eindigend in desillusies.

Veranderende skyline, de sprankelende aantrekkingskracht. Het bedrieglijke droombeeld van een agglomeratie waar alles mogelijk is.
Misvattingen over pracht en praal, enkel fantasie en betoverende glorie door gevoelloze elektriciteit.
Stroomuitval werkt ontnuchterend … 

©José '11

101 = "verhaal in 101 woorden, incl. titel"


donderdag 10 maart 2011

Wreed.....















Daar waren ze weer, de stemmen.
Afwisselend een barse en een aangename, vriendelijke stem.
Aan de intonatie hoorde hij dat er een hevige woordenwisseling op komst was.
Als in een reflex rolde hij zijn lijf op als een bal om te proberen het verontrustende geluid buiten te sluiten.

‘Het kan zo niet langer Tim, we moeten iets doen, de mensen hier in de buurt worden steeds nieuwsgieriger!’
‘Hou toch je mond mens! Wat denk je nou dat ze zullen doen! Een inval? Doe toch normaal, je moet je niet zo op laten naaien door die nieuwsgierige op sensatie beluste waswijven! Er zijn echt wel meer mensen op de wereld die een Ierse Wolfshond als huisdier hebben.’
‘Maar ze vragen steeds waarom we hem niet uitlaten!’
‘Sinds wanneer is onze achtertuin een publiek park geworden dan? De tuin is helemaal afgeschermd, vandaar dat ze hem nooit zien en alleen maar horen. Godverdomme denk zelf toch eens een keer na mens!’

Hij hoorde hoe de stemmen vervaagden en ontspande enigszins opgelucht zijn lichaam.
Nóg voelde hij de pijn van de vorige keer, de schoppen in zijn zij omdat hij geen honger had gehad. Het allerergste was de trap tegen zijn hoofd geweest, een explosie van sterren had hij gezien en daarna was alles zwart geworden.
Voorzichtig, zonder geluid te maken met zijn ijzeren halsband, probeerde hij rechtop te gaan staan, maar de verzwakte spieren konden zijn grote logge lijf niet meer dragen tegenwoordig.
Al in geen tijden was hij boven geweest, laat staan naar buiten in de frisse lucht.
Berustend liet hij zich op de stugge paardendeken vallen, midden in zijn eigen uitwerpselen.

Hij schrok wakker van een zware knal en dook weer bang in elkaar.
Zware voetstappen klonken boven zijn hoofd als donderslagen. Deuren werden opengerukt en schreeuwende stemmen riepen door elkaar heen.
Doodsbenauwd begon hij zachtjes te janken…

‘Hier is nog een deur!!’

De harde stem klonk nu heel dichtbij. Zover mogelijk probeerde hij zich in de uiterste hoek te drukken zonder geluid te maken. Bibberend wachtte hij af op wat ging komen.
Met het hevige gekraak kwam ook subtiel licht binnen. Vreemde stemmen.

O mijn God!! Hiér jongens!!’
‘Mijn hemel, die stank! Waarom willen mensen in godsnaam een hond als ze hem toch alleen maar verwaarlozen! Blij dat de buren de politie gebeld hebben, ik hoop dat we dicht genoeg bij hem kunnen komen zonder dat hij ons aanvalt’
‘Er is een dierenarts onderweg om hem als het nodig is even onder zeil te brengen met een verdovingspijltje. Ik was echt niet van plan om ook nog hondsdolheid op te lopen! Zie jij hier ergens een lichtschakelaar? Met die zaklantaarns zien we niet genoeg’

Een scherp licht verdrong nu het aardedonker. Vaag zag hij twee gestalten boven aan de keldertrap staan. Bang als hij was deed hij het enige dát hij kon. Langzaam ontblootte hij zijn tanden en begon te grommen, steeds harder.

Met stomheid geslagen staarden de mannen naar beneden.
Daar aan een stevige ketting lag een zwaar gehandicapte jongen als een hond te grommen, een paar donkere, bange ogen staarden nietsziend omhoog naar de mannen boven aan de keldertrap.
‘Mijn God Jack, we kunnen beter een dokter bellen’.


©José '11



 






woensdag 2 maart 2011

The voice of ...





















Verhelderendrood
Beruchte hokje
Enkel gekleurd bolletje
Laat je mening horen
Stemvoorrecht


©José '11



Niet Ben Saunders maar de real deal ... ;)