vrijdag 27 februari 2015

Ordinair(y)


#MuzikaleVrijdag – Muziekstijlen met vandaag #Jazz

Jazz is zo uitgebreid en in zoveel stijlen dat je door de bomen het bos niet meer zou zien. 
Vaak hebben mensen zoiets van, mwahhh Jazz is niet zo mijn ding. Toch zijn er heel erg veel liedjes/zangers/zangeressen of bands die je waarschijnlijk niet eens doorhebt dat het om Jazz gaat.
Als je je daarin gaat verdiepen krijgen je zeker weten een OH JAAAA!-Gevoel ;-)

Na een hectisch weekje is het vast en zeker een genot om even een soft of smooth-Jazz nummer te horen dat je voor hetzelfde geld onder Soul of R & B kunt aantreffen.

Helemaal zen word ik van de stem van Sade en het maakt me eigenlijk niet eens uit welk nummer ze zingt. Ik vind het prachtig en gelukkig dat smaken verschillen – dus ben even ergens in een hoekje aan het genieten ;-)

Sade – No ordinary love (mooie clip ook trouwens!!)




Fijn weekend en of je love nou ordinary is of extravagant of in 50 tinten grijs of platonisch whatever – Geniet er van!!

©José Februari 2015

maandag 23 februari 2015

Jojo Moyes – De laatste liefdesbrief


























Auteur: Jojo Moyes
Titel: De laatste liefdesbrief
Genre: (FeelGood!) Literaire Roman
Uitvoering: Paperback (480 pagina's) en Ebook
ISBN: 9789026138027
Speciale midprice nu voor slechts €10,- !!

Omschrijving:
Journaliste Ellie vindt in de archieven van de krant een brief uit 1960 waarin een man aan zijn geliefde vraagt haar echtgenoot voor hem te verlaten. Ellie, die zelf verwikkeld is in een relatie met een getrouwde man, gaat op zoek naar het verhaal achter deze brief.
In 1960 wordt Jennifer wakker in een ziekenhuis na een auto-ongeluk. Ze kan zich niets herinneren, maar als ze thuiskomt ontdekt ze een verborgen liefdesbrief en ze begint een zoektocht naar de man voor wie ze alles wilde opofferen...
'Een heerlijk romantisch verhaal waardoor je zelf weer de neiging krijgt liefdesbriefjes te gaan schrijven.' Glamour


Over de auteur:
Jojo Moyes is een internationaal bestsellerauteur dankzij schitterende romans als Voor jou en Vier plus één. Ook het verhaal van De laatste liefdesbrief wist al vele honderdduizenden lezers over de hele wereld te betoveren.

Mijn leeservaring:
De meesten van ons/jullie hebben waarschijnlijk al de bekroonde boeken Voor jou en Vier plus één van Jojo gelezen, is dat niet het geval dan raad ik deze bestsellers ten strengste aan als je van mooie meeslepende romans houdt. Je word als het ware in de boeken gezogen en hoe raar het ook klinkt, je leest vaak herkenbare situaties. Emotioneel of met een dosis lach-vitaminen op zijn tijd. Niet voor niets waren het DE feelgoodromans van het afgelopen jaar. Doe er je voordeel mee ;-)
De laatste liefdesbrief werd al in 2011 voor het eerst uitgegeven, dus voor de knallers van het afgelopen jaar.
Nu dus opnieuw in de spotlights voor een boterzacht prijsje.

Wie van jullie schrijft wel eens liefdesbriefjes? Of kan zich nog herinneren wanneer je de laatste kreeg? Herinner je het gevoel dat je kreeg bij dit soort briefjes?
Zo moet Jennifer zich ook gevoeld hebben bij het lezen van het volgende briefje:

 *Komende vrijdag om 7.15 sta ik op perron 4, Paddington. Niets zal me gelukkiger maken dan wanneer jij de moed kan vinden om met me mee te gaan... Weet dat mijn hart in jouw handen ligt.
Je B.

Na een zwaar auto-ongeluk wordt Jennifer wakker in het ziekenhuis, zonder herinnering aan haar recente leven – echtgenoot – vrienden of wat dan ook.
We schrijven het jaar 1960.
Als ze na een langzaam herstel enigszins weer op de been is mag ze naar huis. Haar herinneringen laten haar echter nog in de steek – totdat ze een verstopt briefje vindt in een van haar talloze schoendozen.
Het vrouwtje van een rijke man met alles wat haar hartje begeert. Maar toch mist ze iets, een gevoel dat knaagt aan haar diepste ziel. Beetje bij beetje komen de herinneringen terug, maar is dat niet te laat intussen?

Parallel lijkt het leven van journaliste Ellie te lopen in het heden. Verwikkeld in een affaire met een getrouwde man, werkend bij de Nation – een krant die al bijna honderd jaar bestaat.
Als de Nation gaat verhuizen naar een nieuw pand wil men dat Ellie zich gaat verdiepen in 40-jaar oude in het archief bewaarde artikelen. Als ze een liefdesbrief tegenkomt wordt haar nieuwsgierigheid gewekt en gaat haar journalistenhart sneller kloppen.
De romanticus in haar wil koste wat kost het verhaal proberen te achterhalen achter dit briefje en vooral de personen die erbij horen opsporen. Zal dit gaan lukken 40 jaar na dato?
Onderweg moet ze ook haar eigen leven eens drastisch onder de loep nemen en zich afvragen wat belangrijk is in het leven.

Een heerlijk verhaal waarbij aan het begin van ieder hoofdstuk een klein liefdesbriefje toegevoegd is in wat voor vorm dan ook, bestaande correspondentie die Moyes vooraf gevraagd heeft ter beschikking te stellen, zonder uiteraard namen te gebruiken.


Jojo Moyes weet je te raken, het lijkt allemaal zo simpel geschreven maar bevat zoveel meer.
Ze ontroert je en laat je in spanning, een lach en een traan zijn onvermijdelijk – en het leest heerlijk weg. Haar karakters weet ze heel erg goed neer te zetten zodat je je makkelijk in hun kunt verplaatsen of in ieder geval zeer goed weet in te leven. Petje af daarvoor!

Feelgood-roman – Moyes kent die definitie als geen ander.

Dus ken je haar werk niet (lijkt me raar ;-)) dan kun je jezelf of een ander heel erg blij maken met haar boeken Voor jou en De laatste liefdesbrief als mid-price nu voor €10,- en de Ebooks zelfs voor maar respectievelijk €4,99 en €5,99 (nee ik heb geen aandelen maar vind ze echt geweldig om te lezen!!!)

Heel hartelijk dank ik Uitgeverij De Fontein voor het gekregen boek – op Valentijnsdag nog wel :-)

©José februari 2015




Bram Moszkowicz – Maffiamaat

























Auteur: Bram Moszkowicz
Titel: Maffiamaat
Uitgave: Paperback (240 pagina's) en Ebook
ISBN: 9789461561374

Omschrijving:
Over een advocaat die zijn baan verliest en vervolgens wordt wat hij nooit heeft willen zijn.
‘Benjamin Mendel ligt rokend op een kingsize bed in een hotelkamer te ’s-Hertogenbosch. Hij luistert naar de radio. Om er zeker van te zijn dat hij zijn eigen naam niet voorbij zal horen komen, heeft hij een christelijke zender gevonden. Hij wist niet eens dat ze bestonden. Een zware stem spreekt van de lente, van appelbloesem en hemelse gerechtigheid. In zijn halfslaap ontgaat Mendel het verband. De lente en de bloesem vergeet hij. Terwijl blanke gospel klinkt, blijven zijn gedachten kauwen op dat andere woord: gerechtigheid. Wat betekent dat? Vijfentwintig jaar is hij advocaat, hij heeft duivels bijgestaan, engelen en doodnormale mensen als hijzelf, en nog steeds weet hij niet wat gerechtigheid betekent. In het christelijke hiernamaals lijken de zaken echter een stuk eenvoudiger te liggen. De goeden worden beloond en de slechten bestraft. De gospelzangers zingen, kort samengevat, dat het goede gekozen moet worden. Ontvang Zijn zegen, maar kies het slechte en ontvang dan Zijn toorn. Een overzichtelijk wereldbeeld. Hij wilde nu even dat hij christelijk was.’
Kunnen wij ontkomen aan het beeld dat de buitenwereld van ons heeft geschapen? In dit genadeloos spannende, humoristische verhaal worstelt Benjamin Mendel met het kwade en het goede, met de liefde en zichzelf.


Over de auteur:
Wie kent hem niet? Verwijs jullie gaarne naar zijn Wiki-Pagina want het lijkt me teveel om op te noemen hier voordat jullie afhaken ;-)

Mijn leeservaring:
Strak en vlot geschreven boek dat naar mijn bescheiden mening geweldig wegleest. Doordrenkt met humor en bezinning, gedachten die puur of door alcohol bedwelmt aan de hoofdpersoon voorbij trekken in de nasleep van het proces.
Gerechtigheid en waar ligt toch die dunne scheidslijn tussen goed en kwaad? Allemaal aspecten die niet zo 1 – 2 – 3 te vangen zijn in een een kort zinnetje, laat staan het toe te passen in ieder willekeurig leven.
Benjamin weet het allemaal even niet meer en probeert de waarheid letterlijk en figuurlijk even te ontvluchten. Maar of dat helpt is natuurlijk de hamvraag – zijn turbulente leven haalt hem zeer snel in. Bekend zijn is daar natuurlijk debet aan en dat verteld hij dan ook met een dosis zelfspot.
Hij is in dit geval de verteller want ik kan me geen moment onttrekken aan het feit dat de schrijver een groot aantal parallellen met zijn eigen leven in het boek verwerkt heeft, niet hinderlijk, eerder het idee dat zijn scherpe pen hier en daar een aantal mensen iets of wat uitvergroot in hun doen en laten.
Het verhaal op zich is goed in elkaar geknutseld, twee werelden die elkaar ergens beginnen te raken en uiteindelijk laten zien dat of het nu goed of kwaad is – een mens toch ook maar gewoon een mens is en blijft.

Ontvoering – geld – wapens – kleine en grote criminelen, de strakke pakken – advocaten en rechters. Het jachtige leven dat opeens als door een noodrem tot stilstand wordt gebracht.
Zich terugtrekken in stilte lijkt voor Benjamin de ultieme oplossing, maar is dat überhaupt wel mogelijk? Kan hij zomaar alles achter zich laten en zijn kop in het zand steken? Worstelen met jezelf – je gevoelens. Het onder ogen zien of toch maar hard wegrennen? Hij doet in ieder geval een poging, maar karma is a bitch as we know ;-)

Genoten van dit boek met open einde, dus ik verwacht nog wel een paar vervolgen.
Is deze wereld van criminaliteit – hardheid en gerechtigheid(?) ooit op een niveau dat het goede alleen maar welig tiert Dat lijkt me een Utopie.


©José februari 2015

Crash-Test-Dummy



Soms heb je van die neigingen om je PC uit het raam te gooien maar aangezien ik dat dan zonde van het raam vind probeer ik het maar anders op te lossen.
Je PC crasht, of het nou komt dat ie vastloopt, of een of ander virus waar geen antibiotica voor te krijgen is sluipt er als een achterbakse stiekeme inbreker vermomd als vriendelijke reus door een achterpoortje in. Feit is dat je er niks meer mee kunt of je PC wordt zo traag dat je tussen je acties door makkelijk de ramen van je hele straat kunt lappen. In ieder geval, het is zwaar kl***, it sucks big time om het maar eens netjes te verwoorden ;-)

Blij dat ik in ieder geval aan mijn water voelde dat ik al mijn bestanden nog wel eens zou kunnen opslaan op een externe vorige week. Ja ja soms ben ik best slim, soms dan hè!
Het gebeurde me ook al eens dat ik ineens 30 gig aan muziek en foto's kwijt was door een crash, sta je dan met je goed fatsoen.
Ook blij met mijn recovery discs van Windows, want ik moest dus van het weekend het hele geval weer opnieuw installeren, niet moeilijk maar tijdrovend!!!
Bah, als ik iets NIET heb is het wel geduld om de hele tijd te wachten tot alles weer netjes geïnstalleerd is, dan ben je 2 uur verder en heb je een maagdelijke nieuwe, verse PC.

Maar dan komt het. Je wil natuurlijk wel je geliefde programma's/software er weer op hebben.
Ook dat vergt weer een hoop tijd, niet zomaar even omzetten van externe naar harde schijf, nee na ieder ding dat je erop zet moet je weer opnieuw opstarten en daar wordt een mens een beetje kriegel van, deze mens tenminste ;-)
Een baan als ICT-er zou voor mij dus geen moordbaan zijn maar meer een pain in the a**.
Maar goed, zoals je ziet typ ik er weer lustig op los na een week radiostilte, ja hey je moet er effe tijd voor maken maar dan heb je ook wat ;-)

Moraal van het verhaal?!?
Sla regelmatig je werk op, gebruik een goeie virusscan en maak regelmatig een nieuw wachtwoord aan op al je accounts, dat scheelt een hoop ergernissen.

Ik wens jullie allen een fijne, virus-vrije week – letterlijk en figuurlijk!
Ga jullie meteen even overspoelen met wat achterstallig schrijfwerk, dus alvast SORRY ;-)
 

©José #ComputerNerd ;-)

vrijdag 13 februari 2015

Jeugdsentiment


In het kader van “Grootmoe vertelt” gaan we deze vrijdag op zoek naar een liedje uit een kinderserie, maar die heb ik volgens mij al een paar keer gebruikt, dus ik zoek het deze #MuzikaleVrijdag in een serie waar ik ietsje ouder was :-P

Als ik zo terugkijk is het voor mij wel duidelijk dat ik toen al meer naar het spannende genre neigde in plaats van het romantische.
Series als Stasky and Hutch, Kung Fu, Charlie's Angels – Magnum P.I. En ga zo maar even door.
Het pakkendst qua themesong – herkenningsmelodie vond ik echter toch wel die van de serie Baretta.
Tony Baretta, de detective die met zijn geelkuifkaketoe Fred in een of ander appartement in een hotel woonde en rond reed in een roestbak van een Impala.
Als ik nu stukjes terug zie op YT dan heb ik wel zoiets van, mwahh wat knullig, maar vroegahh vond ik het super geweldig.
Themesong dus van Baretta – gezongen door Sammy Davis jr. himself ;-) 
(Extended versie door Ruud gemixt met beelden van de serie,)
En hij klinkt in mijn oren nog even lekker als toen! 

 




Fijn weekend, voor diegenen die Carnaval vieren heel veel plezier en vooral Alaaf!!!
Voor de rest ook veel plezier – maar dan vast en zeker met andere/betere muziek ;-)

©José Februari 2015


woensdag 11 februari 2015

Vrouw zoekt boer

Bij  SKO - Schrijvers Kring Ospel - kom je de meest uiteenlopende verhalen/columns/gedichten of andere schrijfsels tegen.


Karin bijvoorbeeld, werd geïnspireerd door het veel besproken programma boer zoekt vrouw en maakte gebruik van haar toevallig zelf verzonnen zin: 
Een speld in een hooiberg  -------> KLIK

Ook weer 2 korte verhaaltjes op de site en wel:

An   -----> Katapult
Resi -----> Koffieleutjes

Ik wens jullie veel leesplezier!! :-)

Groetjes,

José

vrijdag 6 februari 2015

Bruggen slaan

                        Bron: Wallpapers


Happy Friday allemaal!! 
Zijn we weer met een muziekje dat weer gerelateerd is aan een vraag/zin/woord of wat er maar op het lijstje staat.
Vandaag is dat #FilmMuziek en ik had de vorige week een beetje een zwartgallige, dus ga ik deze week voor een positieve insteek en speciaal voor Els probeer ik dat door een brug van licht te bouwen en een beetje liefde door te stralen ;-)

toewijding, liefde
stralend als zoete sterren
bouwen aan een brug
het donker lichter maken
van zwart naar lieflijk roze


Titeltrack van Happy Feet 2:
Pink – Bridge of light 




Geniet van je weekend en pas op voor slipgevaar ;-)

©José februari 2015


donderdag 5 februari 2015

SKO - Berustend


Het was weer gezellig en inspirerend, de bijeenkomst van Schrijvers Kring Ospel.
Mooie en humoristische schrijfsels met van tevoren gekregen woorden of zinnen. 
Het fijne hieraan is dat je feedback krijgt als je zelf ergens niet helemaal aan uit komt of bijvoorbeeld een zin niet helemaal lekker uit de verf komt, zoals in mijn geval. Ik probeer iedere keer een extra uitdaging in te bouwen door een bepaalde dicht- of schrijfvorm te proberen. In dit geval schreef ik een kort verhaal in 120 woorden – inclusief titel.
Niet dat het tellen nou zo moeilijk is, je kunt gewoon een teller mee laten lopen ;-)
Maar proberen in 120 woorden tot de kern van iets te komen met duidelijke taal.
Mijn in eerste instantie geschreven laatste zin liep voor geen meter dus ik paste hem aan, je moet natuurlijk wel iets doen met die goeie tips en het gebrainstorm over hoe het wel beter kan, en dan ook nog aan die 120 woorden zien te komen.
Het opgegeven woord dat ik gebruikte was: Lankmoedig.
In mijn beleving heeft dit woord iets triests, maar dat kan ook aan mij liggen natuurlijk ;-)
Ik schreef het volgende:

Berustend
Dagelijkse drukte raast aan hem voorbij als een echo van het verleden.
Zijn decor is beperkt tot een schamel aantal vierkante meters waarin zijn verwarde geest de tijd afmeet in eenzaamheid.
Hongerend naar aandacht en een beetje zorg voelt hij slechts zijn baard vol verloren schatten kriebelen, de kruimels van zijn leven waarmee hij het moet doen.

Afgeschreven door een maatschappij vol zelfzucht, moe van een leven vol onoplettendheid.
De stilte vermorzelt zijn verwachtingen, onopgemerkt – eenvoudigweg vergeten.
Zijn naam vormt slechts een reeks, gedegradeerd van mens tot burgerservicenummer wacht hij lankmoedig af – wat of wie deze dag hem zal brengen terwijl de tijd zijn leven achteloos weg tikt.
Wanneer zal de hemelse eeuwigheid hem opeisen en verlossen?


©José Februari – 2015


Onze nestor van de groep – An – schreef met de opgegeven woorden: Het land van veel te veel – het volgende ------> KLIK , iets om eens bij stil te staan of over na te denken :-)

maandag 2 februari 2015

Pascale Bruinen - Mijn eerste lijk is gelukkig vers























Titel: Mijn eerste lijk is gelukkig vers
Genre: Literaire non-fictie algemeen
Uitvoering: Paper/softback (352 pagina's)
ISBN: 9789026136832


Omschrijving:
Mijn eerste lijk is gelukkig vers biedt een uniek kijkje achter de schermen van de misdaadbestrijding. Pascale Bruinen is officier van justitie en schrijft een wekelijkse column over haar werk in Algemeen Dagblad.
Welke gevoelens, emoties en twijfels gaan er schuil achter die strenge zwarte toga van de officier van justitie? Met een open en eerlijke blik beschrijft Pascale Bruinen haar spannende, grappige en vaak indringende ervaringen tijdens strafzittingen, nachtelijke diensten en het leiden van opsporingsonderzoeken van de politie.
In Mijn eerste lijk is gelukkig vers laat zij zien dat ze als officier van justitie dan wel `één en ondeelbaar' is maar dat ze als persoon en auteur juist de som van drie delen is: magistraat, mens en moeder.
Met dit boek opent ze een deur naar een wereld die tot voor kort hermetisch gesloten bleef.

Over de auteur:
Pascale Bruinen is officier van justitie. Ze schrijft een wekelijkse column over haar werk in Algemeen Dagblad. Ook heeft ze artikelen geschreven voor Fabulous Mama Magazine en is ze een enthousiast blogger. Pascale's Blog ----> KLIK

Mijn leeservaring:
De titel, ja dat lijk dat vers was, die titel intrigeerde me dusdanig dat ik amper kon wachten tot het uit kwam!
Helemaal blij werd ik dus toen ik het recensie-exemplaar van De Fontein bijna hardhandig uit de handen van de pakketjesbezorger griste, waarvoor alsnog excuses ;-)

Zoals het een thrillerjunk wellicht betaamt heb ik meer dan “normale” interesse in het wel en wee van daders/verdachten – slachtoffers, verhalen van en over misdaden, het opsporen en veroordelen van de criminelen die wat op hun kerfstok hebben. Maar ook vraag ik mij altijd af hoe zo'n rechtssysteem nou eigenlijk in elkaar steekt. Wie bepaalt wat er gedaan moet worden, wie is er verantwoordelijk voor welke aspecten van een onderzoek of het goedkeuren van bepaalde dingen zoals bijvoorbeeld een huiszoeking of doorzoeking. Wie moet er aan wie verantwoording afleggen in zaken als vervolging/aanhoudingen of hoelang iemand in voorarrest moet blijven. Hoe wordt een strafmaat bepaalt, waar wordt rekening mee gehouden daar waar het de verdachte betreft. Is TBS altijd een logisch gevolg?
Wij leken denken vaak als er een taakstraf of “lullige” geldboete wordt opgelegd dat wij dan toch echt meteen iemand levenslang zouden vastzetten of zelfs – in een uiterste geval – iemand een enkeltje richting hel zouden sturen. Maar alles heeft een gegronde reden, zelfs verdachten – criminelen – daders hebben zo hun rechten.

In dit boek, dat overigens als een sneltrein leest, vertelt Pascale haar eigen belevingen, haar bevindingen en haar gevoelens die haar beroep met zich meebrengt. Een heel persoonlijk inkijkje in het snelle drukke wereldje van een vrouwelijke officier van justitie, werkzaam in het arrondissement Maastricht, die naast haar werk ook een gezin heeft. Hoe moeilijk het in het begin was om een goede balans te vinden tussen werk en privé.
Het meelopen met de diverse “onderdelen”, zoals de politie of een AT (Arrestatie Team) maar ook het bijwonen van een autopsie dat naar Limburgs gebruik vooraf werd gegaan door een kop koffie of thee met een overheerlijk stukje vlaai, maar hey, gelukkig was dat lijk dus net zo vers als de vlaai!
Jeugdzorg, uithuisplaatsing van kinderen en het misbruik van kinderen, verkrachtingszaken en mishandeling. Openhartig vertelt ze haar belevenissen op een respectvolle manier zonder echte namen te gebruiken, soms zaken die we ook kennen via de media komen aan bod.
Het boek bevat ook een veelvoud aan columns die eerder van haar verschenen in het AD (Algemeen Dagblad). Op een heel prettige manier met een grote dosis humor verrijkt ze de hoofdstukken telkens met een column die op desbetreffende doelt, flawless loopt het in elkaar over.
Je ziet daarbij ook nummertjes staan waarbij achter in het boek een verklarende lijst is toegevoegd over bepaalde columns - uitspraken of gewoon een verklaring van het een of ander.

Haar schrijfstijl is pittig, direct en daar hou ik wel van. No-nonsense waarbij ze het ook niet nalaat om haar eigen emoties en zelfs een paar blundertjes nader toe te lichten.
Zoals ze zelf aangeeft zijn het voornamelijk altijd de advocaten die in the spotlight treden, denk maar eens na wie je zoal om de haverklap met zijn toet op tv ziet, de grote namen die overal opduiken.
Nu is het echter tijd om de andere kant eens te lezen, de kant van het OM dat meestal in alle toonaarden zwijgt (of het zwijgen wordt opgelegd).

Geweldig om te lezen vond ik het, ik raasde er makkelijk doorheen, geen hoogdravende taal maar lekker leesbaar. Kortom een echte aanrader!

Ik voeg nog even de link naar het gesprek toe dat in Avondgasten te zien was op woensdag 28-01-2015 op L1 televisie, misschien wel leuk voor de niet-Limburgers onder ons of diegenen die het gemist hebben.

L1 Avondgasten - gesprek met Pascale Bruinen -----> KLIK

Mijn dank is weer mega-groot voor het recensie-exemplaar dat ik mocht ontvangen van Uitgeverij de Fontein, en natuurlijk Pascale Bruinen (ook op Facebook) voor het ietwat bevredigen van mijn van nature nieuwsgierige aard, het kijkje in de keuken – de keuken waar ik haar dan wel liever niet zal tegenkomen als het even kan. Ik zal voortaan netjes de pakketjes ontvangen zonder te grissen ;-)


©José februari 2015