Je hebt een paar opties om een boek door te geven.
1: Je laat het vrij in het wild – D.w.z. Dat je je boek bijvoorbeeld achterlaat op een parkbankje, een café, restaurant, of bedenk maar een willekeurige openbare plek waar het snel gevonden kan worden. Het is natuurlijk niet echt slim om het bijvoorbeeld in de stromende regen op een verlaten bospad achter te laten … logisch!
2: Je geeft het aan een familielid/vriend/vriendin/kennis/collega … die het dan ook weer door geeft natuurlijk.
Het enige wat de vinder/krijger moet doen, om het voor jezelf makkelijk te maken qua terugvinden, is het nummer (Book-ID), dat op het label staat dat je er in plakt, in te toetsen op de sitezodat ze een berichtje kunnen achterlaten voor jou.
In feite een soort wereldwijde bibliotheek, maar ook wel gaaf om te zien waar het uiteindelijk terecht komt. Je zult in het geval van een Nederlandstalig boek natuurlijk beperkingen hebben, maar gelukkig zijn er in ieder land op aarde wel een paar Nederlanders neergestreken.
Opsturen naar een geëmigreerde kennis of familielid in Canada bijvoorbeeld, een Nederlandse koning van een stam in Verweggistan of een bepaalde speler in Barcelona of AC Milan, je kunt het zo gek niet bedenken dus... ;)!
Er zijn “gevallen” bekend dat een boek echt jaren onderweg is, mits het niet uit elkaar valt en de ontvanger of vinder het ook daadwerkelijk even meldt!!
Leuk om eens te proberen....
Ik heb vandaag mijn eerste boek de wijde wereld ingestuurd, beter gezegd, in goeie handen achtergelaten naar mijn mening ..... Schaduwkant van Ruth Newman!
"A book is not only a friend, it makes friends for you. When you have possessed a book with mind and spirit, you are enriched. But when you pass it on you are enriched threefold." - Henry Miller
Eén enkele blik zegt mij voldoende. Als een zwak stromend beekje zie ik haar tranen vloeien, afglijden naar ver vervlogen tijden.
Het door verdriet getekende gezicht, elk rimpeltje zijn eigen verhaal, de zachte berusting in haar afwezige ogen.
Liefdevol neem ik haar tere handen in de mijne en knijp er zachtjes in.
Vertwijfeld kijkt ze op en staart naar mijn gezicht. Haar ogen schitteren als een stralende sterrenhemel, ze is terug in de koudste winternacht van haar leven.
In het donkerste hoekje van de grote schuur spitst ze haar oren, haar ademhaling stokt als ze plotseling het oorverdovende gepiep van de deur hoort. Het bonken van haar hart wordt heviger. Muisstil probeert ze zich zo klein mogelijk te maken. Voorzichtige voetstappen komen haar kant op terwijl zacht gefluister plotseling haar oren streelt.
‘Anna?’
Opgelucht adem haalt ze adem, rent naar hem toe en slaat haar armen om zijn hals. Teder neemt hij haar in zijn sterke armen en snuift de heerlijk frisse geur op van haar pas gewassen haar.
‘Ik was zo bang dat je niet kon komen.'
‘Lieverd, het wordt inderdaad steeds gevaarlijker om ongezien hierheen te komen, ze lijken overal oren en ogen te hebben, ik kan me beter een tijdje heel goed verbergen.'
Ze kijkt in zijn treurige ogen en ziet de ontberingen en gruweldaden op zijn netvlies weerkaatsen.
‘David, ik zal hier op je wachten, iedere avond bidden voor je veiligheid, tot de dag aanbreekt dat we verlost zullen zijn van deze wrede gewelddadigheden’.
Huilend vlijen ze zich neer op een oude deken en bedrijven vol van wisselende emoties de liefde, een vereniging van krachtige instincten in een poging elkaar nooit meer los te hoeven laten.
De glans verdwijnt net zo snel als hij gekomen is.
Ongeloof en pijn ziet hij nu in haar verbaasde ogen.
‘David, je bent terug gekomen.'
Ik sla mijn armen om haar tengere lijf en huil zachtjes in haar grijze haar om de man die ze zo mist.
‘Ik moét nu echt gaan Anna, ik zal er alles aan doen om bij je terug te komen. Vergeet nooit hoeveel ik van je hou. Ze zullen ooit inzien dat alle mensen gelijk zijn, ongeacht ras, geloof, geslacht of positie.' Een laatste innige kus versterkt haar geloof in een gezamenlijke toekomst. Hand in hand lopen ze naar de deur terwijl ze hem op het hart drukt voorzichtig te zijn en onnodige risico’s te mijden. Gebogen rent hij naar de afzetting. Ze ziet de opening waar hij doorheen moet kruipen ineens helder verlicht. Een spervuur van kogels doorzeefd zijn lichaam tot hij levenloos op de harde aarde neerstort.
‘Verraden voor een paar panty’s en een reep chocolade’, zucht moeder.
Ik voel haar emoties trillen tegen mijn lijf.
De liefde van mijn ouders, gevonden en gebroken door barricades.
De laatste zonnestralen creëren een schittering op het zacht kabbelende water als ze haar sandaaltjes uittrekt en op blote voeten langs de vloedlijn loopt.
Het verkoelende briesje kriebelt haar benen als het haar jurk speels beroerd.
Ze voelt het frisse mulle zand tussen haar tenen doorglippen bij iedere stap die ze zet.
Serene geluiden strelen haar oren als ze even stilstaat om te kijken naar de vuurrode bal die langzaam aan de horizon verdwijnt. De kracht van de natuur, het overweldigende van het onvoorspelbare, de eindeloze cirkel van het leven.
Als ze zich omdraait treft de aanblik van hun idyllische plek haar als een mokerslag.
Het genieten was begonnen, de fase van samen beschikken over zeeën van tijd voor elkaar en de ultieme droom beleven. De herfst van hun leven vieren, de winter als toekomst.
Per toeval vonden ze hun droomplek. Het houten huis met de prachtige veranda, verscholen in een bosrijke omgeving, aan een klein privéstrandje met een eigen houten aanlegsteiger.
Niet meer in al te beste staat verkeerde het, maar in hun ogen het mooiste huisje dat ze ooit hadden gezien. Liefde op het eerste gezicht voor beiden.
Het zelf opknappen voelde als een kind op zien groeien, van weerloos afhankelijk naar een krachtig, bekoorlijk resultaat.
De dag dat ze er uiteindelijk introkken was alsof hun beider zielen nog meer samensmolten, het gevoel van thuiskomen was magisch.
Hun dagen waren gevuld met lezen, genieten van muziek, lange wandelingen in de fabelachtige omgeving. De tochtjes op het water, het ontdekken van nieuwe plekjes die nog onaangetast waren door mensenhanden. Maar vooral hun liefde en het genieten van elkaars nabijheid, de woordeloze gesprekken op de schommelbank op hun veranda, een aanraking of blik was genoeg om te horen en te zien.
Maar hun cirkel werd bruut doorbroken, een onverwachte manoeuvre, het leven nam een andere wending.
Ze had zijn kou gevoeld al voordat ze wakker was. De verandering had haar hart doen verstenen, de droom werd een nachtmerrie. Ontwaken maakte het alleen maar reëler, ze wilde blijven slapen, slapen zo diep als ook hij deed.
Langzaam slentert ze terug naar het huis, hun cocon.
De wind stoeit zachtjes met de bladeren van de omringende bomen die een schuilplaats vormen voor allerlei prachtige schepsels, die muzikale odes lijken te brengen aan de natuur.
Ze loopt de drie treden op en laat zich krachteloos op hun bank zakken terwijl een eenzame traan zich vanuit haar ooghoek een weg baant over haar gerimpelde wang.
Het getjilp wordt luider, lijkt vlakbij.
Een prachtig roodborstje landt op haar linkerschouder, een dappere daad voor de anders zo schuwe vogeltjes.
Het eindeloze gepiep gaat vloeiend over in een staccato van muzikale klanken, klanken die op woorden lijken, gezongen vol affectie.
'Ga door met leven, volg je eigen spoor, open de kamers van je hart.'
De verfilming van het boek van meesterverteller Stephen King.... En wat voor een film!! Het verhaal gaat over bankier Andy Dufresne (Tim Robbins) die ten onrechte wordt beschuldigt voor de moord op zijn vrouw en daardoor in de gevangenis beland waar hij o.a. Red ontmoet, een fenomenale rol gespeeld door Morgan Freeman....
Overtuigende karakters die je meeslepen in hun verhaal, het verhaal van vriendschappen, wanhoop, overlevingsdrang, onrecht maar vooral Hoop! Een keuze tussen ten onder gaan in ellende en zelfvernietiging of proberen het beste te halen uit de situatie....maar ook een zeer verrassend einde, een zgn. Stephen King-twist noem ik het, dat zegt volgens mij wel genoeg.
Een film die ik al een paar keer gezien heb, maar die je toch iedere keer weer opnieuw raakt tot op het bot. Met recht wordt deze film een ware klassieker genoemd, een verhaal van alle tijden. Ik kan wel zeggen dat dit de mooiste film is die ik ooit gezien heb... De verhaallijn is perfect, de opbouw sensationeel goed, de karakters briljant neer gezet, kortom een must-see voor iedereen ;)
Ik moet zeggen dat ik voordat Ik Tirza las nog nooit een boek van Arnon Grunberg gelezen had. Maar als dit boek een maatstaf is voor al zijn boeken, dan ben ik zwaar onder de indruk en ga vast wel meer van hem lezen. Wat een goed boek!! Het verhaal van Jörgen Hofmeester, zijn twee dochters en een echtgenote die hem heeft ingeruild....
Bizar! Een ander woord had ik er in 1e instantie echt niet voor. Je probeert je op de een of andere manier in te leven in die man, maar dat lukt je voor geen meter. In mijn ogen was hij ziek, gestoord of niet van deze wereld. In ieder geval erg vreemd!! Toch kun je het boek niet wegleggen, je wil gewoon weten wat er allemaal gebeurt, hoe dan ook. En hoe diep ik er ook in zat, het einde had ik absoluut niet verwacht. Het was zelfs zo'n switch dat ik het maar 2 keer gelezen heb, vooral om te kijken of ik niet ergens iets had gemist. Met andere woorden, het is zo goed geschreven dat je er wel in meegesleept wordt, of je nu wil of niet;)
Spannend, meesterlijk geschreven, maar vooral heftig!!