De laatste zonnestralen creëren een schittering op het zacht kabbelende water als ze haar sandaaltjes uittrekt en op blote voeten langs de vloedlijn loopt.
Het verkoelende briesje kriebelt haar benen als het haar jurk speels beroerd.
Ze voelt het frisse mulle zand tussen haar tenen doorglippen bij iedere stap die ze zet.
Serene geluiden strelen haar oren als ze even stilstaat om te kijken naar de vuurrode bal die langzaam aan de horizon verdwijnt. De kracht van de natuur, het overweldigende van het onvoorspelbare, de eindeloze cirkel van het leven.
Als ze zich omdraait treft de aanblik van hun idyllische plek haar als een mokerslag.
Het genieten was begonnen, de fase van samen beschikken over zeeën van tijd voor elkaar en de ultieme droom beleven. De herfst van hun leven vieren, de winter als toekomst.
Per toeval vonden ze hun droomplek. Het houten huis met de prachtige veranda, verscholen in een bosrijke omgeving, aan een klein privéstrandje met een eigen houten aanlegsteiger.
Niet meer in al te beste staat verkeerde het, maar in hun ogen het mooiste huisje dat ze ooit hadden gezien. Liefde op het eerste gezicht voor beiden.
Het zelf opknappen voelde als een kind op zien groeien, van weerloos afhankelijk naar een krachtig, bekoorlijk resultaat.
De dag dat ze er uiteindelijk introkken was alsof hun beider zielen nog meer samensmolten, het gevoel van thuiskomen was magisch.
Hun dagen waren gevuld met lezen, genieten van muziek, lange wandelingen in de fabelachtige omgeving. De tochtjes op het water, het ontdekken van nieuwe plekjes die nog onaangetast waren door mensenhanden. Maar vooral hun liefde en het genieten van elkaars nabijheid, de woordeloze gesprekken op de schommelbank op hun veranda, een aanraking of blik was genoeg om te horen en te zien.
Maar hun cirkel werd bruut doorbroken, een onverwachte manoeuvre, het leven nam een andere wending.
Ze had zijn kou gevoeld al voordat ze wakker was. De verandering had haar hart doen verstenen, de droom werd een nachtmerrie. Ontwaken maakte het alleen maar reëler, ze wilde blijven slapen, slapen zo diep als ook hij deed.
Langzaam slentert ze terug naar het huis, hun cocon.
De wind stoeit zachtjes met de bladeren van de omringende bomen die een schuilplaats vormen voor allerlei prachtige schepsels, die muzikale odes lijken te brengen aan de natuur.
Ze loopt de drie treden op en laat zich krachteloos op hun bank zakken terwijl een eenzame traan zich vanuit haar ooghoek een weg baant over haar gerimpelde wang.
Het getjilp wordt luider, lijkt vlakbij.
Een prachtig roodborstje landt op haar linkerschouder, een dappere daad voor de anders zo schuwe vogeltjes.
Het eindeloze gepiep gaat vloeiend over in een staccato van muzikale klanken, klanken die op woorden lijken, gezongen vol affectie.
'Ga door met leven, volg je eigen spoor, open de kamers van je hart.'
©José...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten