Deze laatste #MuzikaleVrijdag van het
jaar is het toevallig ook nog eens eerste Kerstdag.
Als je nu denkt dat ik een Kesrtliedje
kies ….. toevallig niet!
Eigenlijk is het nummer ver verwijderd
van de kerstgedachte maar wel een dijk van een plaat!!
Tenminste dat vind ik dan maar weer ;-)
Zijdezachte dames is wat sommige mannen
hopen aan te treffen in het befaamde La Grange.
Gaat er een belletje rinkelen?
In La Grange ligt een warmonthaalhuis
(ik hou het even netjes;-)) ook wel the Chicken Ranch genoemd dat
fungeerde zelfs als voorbeeld voor de wereldberoemde (of het een
goeie was laat ik even in het midden ;-)) film :The best little
whorehouse in Texas met Dolly Parton en Burt Reynolds.
Ook ZZ top vond het blijkbaar wel een
dingetje en maakt er een gaaf nummer over.
ZZ-Top – La Grange:
Ik wens jullie allemaal hele fijne
feestdagen en alle goeds voor het spiksplinternieuwe jaar.
Ook wil ik jullie bedanken voor het
lezen van en reageren op mijn schrijfsels op dit blog waar ik heel
erg van kan genieten!! DANK!! XxX
Natuurlijk ga ik volgend jaar weer stug
door met mijn muziekjes maar door gebrek aan tijd (iets met
mantelzorgen) neem ik even een paar weken muzikaal vrijaf om daarna
vol inspiratie en vrolijke noten weer mijn wekelijkse shot of music
voor het weekend te spuien.
Nogmaals lieve mensen – bedankt dat
jullie mij inspireren in alles wat ik schrijf.
Ho – Ho – Ho ….. (en daarbij
bedoel ik niet de dames van de Chicken Ranch ;-)) geniet van je
Kerst!
De Ypsilon maakt het alfabetisch
#MuzikaleVrijdagHalfJaar bijna compleet!
Niet zomaar een letter met heeeeeeeeel
veel keuze, tenminste naar mijn idee ;-)
Maaaarr …. laat nou net een
wereldgozert een naam hebben met een Y.
Punt 1: Je hebt gitaristen en goeie
gitaristen, maar je hebt ook virtuozen!
Punt 2: Zo'n virtuoos is heel speciaal
op zijn vakgebied – die vind je niet op iedere straathoek zeg
maar.
Punt 3: Deze meneer behoort tot een
select groepje hoogstaande snaarbewegers met nog enkele kanjers.
Punt 4: Niets maar dan ook niets uit de
hedendaagse vaak computergestuurde riedeltjes kan tippen aan zoveel
ouderwets vingergevoel.
Punt 5: Ik kan hier zoveel punten aan
toevoegen dat je er een punthoofd van zou krijgen.
Ooit gehoord van de G3 iemand? Nee dat
heeft niets te maken met de G10 landen, verre van zelfs.
De grote G3 tour is een project dat
opgezet is door 2 wereldgitaristen namelijk Joe Satriani (aka Satch)
en Steve Vai. Beiden op zeer hoog niveau met als grote voorbeeld de
op eenzame hoogte staande Jimi Hendrix.
Het project (G3) werd een gigantische
wereldtour startend in 1996 en liep volgens mij wel door tot een
luttel antal jaartjes terug.
Joe Satriani en Steve Vai zijn de vaste
waarden en ieder concert werd er een andere grootheid toegevoegd
zodat het illustere drietal – vandaar G3 natuurlijk – iedere keer
wisselde. De toer was met zulke kanjers natuurlijk een avond pure
instrumentale gitaarmuziek waar menig gitarist nog een puntje (heb ik
weer een punt ;-)) aan kon zuigen.
De gastgitaristen zijn niet de minste
of geringste. Enkele namen? Tuurlijk!
Wat dacht je van bijvoorbeeld John Petrucci –
Steve Morse (Deep Purple en Kansas) – Steve Lukather (van Toto) en
Eric Johnson …. zoals je ziet beginnen die niet met een Y allemaal.
Dussss … mag ik U voorstellen aan
Yngwie Malmsteen?!?
Een excentriek figuur met een hoge
intelligentie en een hele grote voorliefde voor Fender gitaren en dan
vooral de Stratocaster ….
Ik kies voor een G3 clip deze week
zodat je kunt zien en horen hoe hoog het level is van dit tijdelijke
trio.
Joe Satriani – Steve Vai en Yngwie
Malmsteen met een nummer van hun grote held Jimi Hendrix.
(Satch is de meneer zonder haar –
Yngwie de langstharige en Steve de derde natuurlijk)
Ja ik weet dat het fout geschreven is
maar mijn #MuzikaleVrijdag – keuze is ook een beetje Xtreem voor
mijn doen.
Niets mis met de tekst hoor – maar
mijn oren hebben niks maar dan ook (bijna) helemaal niks met Duitse
muziek.
Vaag – behoorlijk vaag.
Duits – ik weet het niet hoor maar op
de een of andere manier trek ik dat niet echt qua taal voor muziek.
Dat ligt absoluut aan mezelf dat snap ik ook wel, het klinkt nooit
zoals het naar mijn idee zou moeten klinken.
Maar een uitzondering kan ik wel
maken zo af en toe.
Zo vind ik bijvoorbeeld Der Weg van Herbert Grönemeyer heel erg mooi – een te vroeg afscheid tussen
geliefden … maar die begint niet met een X zoals je ziet!
'Memento' van Emelie Schepp is een Scandinavische thriller voor de
liefhebbers van Lars Kepler, Stieg Larsson en Jo Nesbø.
Zomer 1986. Vluchtelingen, Chili, Zweden en een verborgen verleden
zijn de ingrediënten van deze ijzersterke thriller. Een jong meisje
wordt wakker in het ziekenhuis. Ze heeft geen idee hoe ze daar
terecht gekomen is.
2012: In Zweden wordt het hoofd van de immigratiedienst vermoord.
Alle sporen leiden naar een kind als dader. Officier van justie Jana
duikt in de zaak en dat brengt bij haar gruwelijke herinneringen aan
haar eigen verleden boven. Wat gaat er schuil achter de nu zo sterke
Jana? En is zij eigenlijk wel te vertrouwen? 'Memento' was direct na
verschijnen een grote hit in Zweden.
Over de auteur:
Emelie Schepp groeide op in een klein stadje in het zuiden van
Zweden. Ze werkte jarenlang als marketing- en communicatiespecialist
maar was daarnaast altijd aan het schrijven.
Mijn leeservaring:
Een debuut met een actueel soort van thema.
Vluchtelingen - ze zijn in dit
geval echter bepakt met een heel bizarre toekomst, zo er al sprake is
van een toekomst.
Wat heftig zeg, het knalt meteen binnen vanaf de eerste bladzijde.
Cursief gedrukte stukken doorspekken het boek – de gedachtegang en
belevingen van een jong meisje – dat werd al meteen duidelijk.
Haar leven eindigt en begint als ze met haar ouders Chili ontvlucht
in een container, vergezeld van meerdere families die een betere
toekomst wensen voor zichzelf en hun kinderen. Rauw en hard wordt hun
hoop en vertrouwen de grond in geboord als ze eenmaal in het beloofde
land Zweden aankomen..... het leven van het meisje neemt een heel
aparte wending.
Henrik en Mia onderzoeken de moord op de chef van de immigratiedienst
als ze stuiten op een hele vreemde aanwijzing – vingerafdrukken van
een kind. Samen met Officier van Justitie Jana leiden ze het
onderzoek dat aan alle kanten vast lijkt te lopen. Totdat ze het
lichaam van een jongen vinden met een vreemd kenmerk. Dat is het
begin van een lugubere en angstaanjagende vondst die het onderzoek in
een stroomversnelling brengt. Gaandeweg het onderzoek krijgt de door
steeds terugkerende nachtmerries geteisterde Jana Berzelius steeds
meer flashbacks die haar leven op zijn kop zetten. Wat schuilt er in
haar brein dat zo blokkeert? Wie is ze in werkelijkheid en hoe komt
het dat ze zo star en gedecideerd reageert op penibele situaties?
Spanning bouwt zich langzaam op om aan het einde tot een totale
uitbarsting te komen.
Het leest als een tierelier als je eenmaal een
beetje de Zweedse namen van de personages op een rijtje hebt.
De hoofdpersonen Jana – Henrik en Mia zijn zeer goed neergezet en
als het aan mij ligt wil ik ze wel beter leren kennen. Zowel hun werk
als privé besognes nodigen uit tot verder uitbouwen lijkt me zo ;-)
Weer een debuut om U tegen te zeggen, spanning met een buitengemeen
rauw randje dat je af en toe de rillingen bezorgd!
Hartelijk dank voor het recensie-exemplaar Uitgeverij de Fontein,
zoals altijd een waar genoegen om te mogen lezen.
De decembermaand begint voor mijn
gevoel erg waterig daarom mijn keuze van vandaag op deze
#MuzikaleVrijdag.
Natter kun je ze waarschijnlijk niet
krijgen qua band – Wet Wet Wet.
Absoluut een jeugdzonde, een
guilty pleasure van heel veel dames die in the 80's het guitige kopje
van Marti Pellow vele malen mooier vonden dan hun muziek :-P
Maar als je dan ziet wat de roem met
hem heeft gedaan, de drank en drugs en het eeuwige gefeest dan blijft
er weinig van die illusie over.
Toch kun je de muziek nog steeds
mee galmen uit volle borst! IK tenminste ;-)
Hun laatste single dateert alweer van
ergens in het jaar 1997, een eeuwigheid geleden.
Laat ik er dan een kiezen uit een lucky
jaar voor mij (en mijn man off course;-)) het geboortejaar van onze
zoon – 1987.
Deze #MuzikaleVrijdag zien we het einde van de horizon qua muzikaal alfabet al met rasse schreden dichterbij komen.
Ik kies voor een nummer dat ik gewoon mooi vind, kan het ook niet helpen ;-)
Omdat ik momenteel even druk ben met andere dingen komt het er even niet van om bij jullie bij te lezen - of te reageren. SORRY! daarvoor.
Psychologe
Faith probeert een nieuw leven op te bouwen in het huis van haar oma
dat ze onlangs erfde. Wanneer er in de buurt twee studentes worden
vermist, en de FBI een groot onderzoek opent, wordt Faith
geconfronteerd met een duister verleden dat ze graag had willen
vergeten. En haar stalker lijkt dichterbij dan haar lief is...
Over de auteur:
De
thrillers van Karen Rose worden uitgegeven in twaalf landen en zijn
bij verschijning instant-bestsellers in de Verenigde Staten,
Groot-Brittannië en Duitsland. Met elk nieuw boek neemt haar
populariteit toe. Ook in Nederland stijgt de ster van Karen Rose met
elk nieuw boek. Voordat ze zich fulltime aan het schrijven wijdde,
was Karen Rose een succesvol chemicus. Ze woont in Florida met haar
man en kinderen, en als ze niet schrijft, traint ze voor haar zwarte
band in karate.
Mijn leeservaring:
Bam!
De bodem viel als het ware uit mijn brievenbus door deze dikke pil
van Karen Rose.
Maar
liefst 749 pagina's om me op te verheugen en als vanouds greep ze me
meteen bij mijn lurven om me niet meer los te laten tot het
zinderende einde en de laatste punt weer een feit was.
Karen
Rose heeft al een heel scala van geweldige boeken op haar naam staan
en schrijft in series. Hierin laat ze karakters die er al waren hun
eigen verhalen vertellen in ieder nieuw boek. Dus je kunt alles ook
afzonderlijk lezen dat is geen enkel probleem.
Maar
als je een keer tijd en zin hebt en haar nog niet kent zou je een
prachtige inhaalslag kunnen maken met het lezen van (inmiddels) een
van 's werelds meest gelezen schrijfsters die spanning met romantiek
laten versmelten – de zogenaamde #FeelGoodThriller.
Op
de hielen – Ik ging er eens goed voor zitten maar was weer niet
voorbereid op de impact van haar proloog waardoor ik zoals eerder
gezegd er meteen met mijn snufferd heel erg diep in zat.
Een
ontvoering – mishandeling ...
"O
God. Corinne
verzette zich tegen de plotselinge golf van misselijkheid en rolde
zich in de foetushouding. Wijn.
Veel te veel wijn. Dit is de ergste kater van mijn leven.
Maar....
Wacht. Nee dat kan
niet. Er drong een
flinter helderheid door. Ze schudde haar hoofd en onderdrukte een
kreun toen de kamer begon te draaien. Ik
heb in geen twee jaar een borrel gehad.
Griep.
Verdomme. Ze had die
verrekte griepprik niet gehaald. Ze wilde haar handen naar haar
gezicht brengen om in haar ogen te wrijven maar –
Gebonden........"
Psycholoog
Faith is op de vlucht. Ze wordt al vier jaar gestalkt door een man
die ze mee achter de tralies heeft weten te krijgen, verdacht van
kindermisbruik en mishandeling. Zijn wraak is echter niet mals. Na
diverse aanslagen op haar leven vlucht Faith naar het oude, ver
afgelegen huis van haar oma in Cincinatti dat ze pas geerfd heeft.
Niet wetende dat ze in een nog grotere nachtmerrie zal belanden die
op de een of andere manier te maken heeft met haar duistere verleden
…..
"En
ze wist ook dat het niet de vier muren en de vloeren waren waar ze zo
bang voor was, maar dat wat eronder lag. Twaalf
treden en een kelder ….."
Familiebanden
– leugens – ongelukken – hoe valt dit allemaal te rijmen? Wat
herbergt dit oude huis nog meer? Zijn haar herinneringen wel
accuraat?
Op
een gegeven moment kruisen Faith en Deacon's paden elkaar.
Deacon
Novak is een Special Agent van de FBI die aan een speciaal team is
toegevoegd in zijn hometown omdat hij dichter bij zijn zus en jonge
broertje wil zijn. Zijn eerste zaak is de vermissing van twee meisjes
die vlakbij de universiteit zijn ontvoerd en waarvan ieder spoor
ontbreekt.
Deacon
is het type ruwe bolster blanke pit en hij ziet er uit als een
superheld door zijn speciale – sexy – kenmerken.
Ergens
is er een connectie tussen de stalker van Faith en de vermissingszaak
waar Deacon aan werkt.
Gaandeweg
voel je de knetterende sexuele spanning tussen deze twee steeds hoger
oplaaien en twee eenzaam lijkende zielen naar elkaar toe groeien …
Karen
Rose heeft een schrijfstijl die je in een boek zuigt en je niet meer
loslaat. Haar karakters zijn levend en zo beschreven zodat je niet
leest maar ziet.
Spanning
is zo perfect opgebouwd dat je door al die 749 bladzijden zweeft maar
onderweg verschillende keren een gigantische twist om je oren krijgt
waardoor je het niet kunt wegleggen. Al moet dat wel af en toe om
geen spierpijn te krijgen ;-)
De spanningsboog houdt echt het hele boek aan, je versuft geen moment en zou wensen dat haar boeken nog eens dubbel zo dik waren puur om het feit dat je wil verslinden en doorlezen.
Karen
Rose overtreft zichzelf met Op de hielen en ik kan wel zeggen dat ze
groeit en groeit bij ieder boek. Een waar leesgenot om enkel uren
zoet mee te zijn, en die enkele uren is dan maar een understatement.
Hij
past niet in je schoen maar voor je sint of kerst-wensenlijstje zou
ik deze zeer zeker aanraden.
Mijn
hartelijke dank weer voor dit recensie-exemplaar van een schrijfster
waar mijn hart altijd sneller van gaat kloppen – Uitgeverij de Fontein.
Ik ga je toch een van mijn favorieten
in de maag splitsen op deze #MuzikaleVrijdag - de 13e :-P
Echt een typische jaren 80 band – het
zogenaamde new-wave tijdperk dat zoveel moois in gang bracht.
Voorlopers van de grunge en postpunk,
bepaalde rock en zelfs Gothic kwam daarna in alle hevigheid tot een
uitbarsting.
Met zijn opmerkelijke zanger – Robert
Smith – was The Cure best wel een toonaangevende band. Het feit dat
Mr. Smith vaak depri en zelfs ooit suïcidaal was maakte hun stijl en
geluid alleen nog maar mysterieuzer en donkerder. Een stortvloed aan
hits en albums maakt voor mijn gevoel The Cure een van de grote
“klassiekers”.
A Forest is wat mijzelf betreft de
knaller die een diepe indruk maakte en dat is in feite altijd zo
gebleven. Typisch – apart en vaak al bij de eerste twee noten
herken ik hun muziek uit duizenden … kan er ook niks aan doen ;-)
Geïnspireerd door a Forest schreef ik
ooit het volgende korte verhaal – duister en een beetje creepy.
A Forest.
Met ingehouden
adem stapt ze zo voorzichtig mogelijk uit bed, ervoor wakend dat ze
niet op de krakende vloerplank terecht zal komen.
Op haar tenen
sluipt ze naar de deur en wacht met openen tot ze het harde geluid
van zijn gesnurk hoort. Even zorgvuldig sluit ze de deur weer achter
zich.
Op haar hoede
loopt ze zo snel mogelijk door het kleine solide houten huis naar de
kamer die het verst verwijderd is van de slaapkamer. Het gepiep dat
ze hoort bij het openen van de deur doet haar hart bijna stilstaan.
Ze wacht even of ze gestommel hoort aan de andere kant van het huis
en haalt opgelucht adem bij de bijna serene stilte die haar omringd.
Het raam is de
enige optie, daar was ze inmiddels wel achter gekomen.
Met al haar kracht
probeert ze zo geruisloos mogelijk de grendel eraf te schuiven.
Het zweet staat
inmiddels op haar voorhoofd en ze maant zichzelf in stilte om vooral
rustig te blijven.
Ineens schiet de
grendel van zijn plek en opgelucht schuift ze het onderste deel
langzaam naar boven.
De frisse bries
geeft haar een gelukzalig gevoel, een nieuwe energie stroomt met
kracht door haar lijf.
Ze zwaait haar
rechterbeen door het raam en schuift voorzichtig haar billen op het
kozijn.
Ze weet dat de
grond maar een klein stukje lager is en laat zich bedachtzaam zakken
terwijl ze haar linkerbeen nu ook naar buiten zwiept. Een klein
sprongetje en ze staat buiten.
Opluchting maakt
echter snel plaats voor angst als ze om zich heen kijkt.
Zo ver haar oog
reikt ziet ze alleen maar uitgestrekt bosgebied en ze heeft geen
flauw idee welke kant ze op moet om de bewoonde wereld te bereiken.
Maar het enige dat
ze nu moet doen is zo ver mogelijk bij het huis vandaan zien te
komen.
Op haar blote
voeten, slechts gekleed in haar slipje en shirt, rent ze naar de
dichtstbij gelegen bomen en verdwijnt ertussen.
Zigzaggend rent ze
zo snel ze kan tussen de hoge bomen door, terwijl ze met haar armen
zoveel mogelijk de zwiepende takken uit haar gezicht probeert te
weren.
Ze voelt hoe het
zweet over haar lijf gutst en het shirt aan haar huid plakt.
Ze moet af
en toe stoppen om op adem te komen, haar conditie is ongeveer nihil
na zo'n lange tijd opgesloten te hebben gezeten met niet meer
bewegingsvrijheid dan een tiental meters.
De
pijnscheuten in haar zij doen niet onder voor haar pijnlijke
voetzolen. De harde takken en scherpe bladeren dringen steeds dieper
de weke huid binnen.
Als
ze weer even stilstaat spits ze haar oren, hopend op een geluid dat
er op duidt dat ze in de buurt van een weg is.
Maar
alles wat ze hoort zijn bosgeluiden, de wind die door de boomtoppen
blaast, het lichte geruis van de bladeren, een vogeltje dat vroeg
wakker is, dingen waar ze normaal gesproken van zou genieten. Maar ze
moet verder en liefst zo snel mogelijk.
Met
tussenpozen blijft ze rennen, zo hard als haar intussen bloedende
voeten haar kunnen dragen.
Moe
en dorstig vervloekt ze zichzelf dat ze niet beter voorbereid is.
Kwaad op diegene die haar dit aangedaan heeft.
Tranen
van onmacht lopen over haar wangen als ze voorover gebukt staat uit
te hijgen met haar handen in haar zij.
De
zon komt al op en ze kijkt om zich heen, de uitdrukking door de bomen
het bos niet meer zien krijgt ineens een hele realistische betekenis.
Uren
moet ze al gelopen hebben, maar nog steeds hoort ze niks nieuws,
niets dat haar enigszins hoopvol stemt tenminste.
Kwaad
laat ze zich op haar knieën vallen en slaat moedeloos met haar
vuisten op de vochtige aarde.
Uitgeput
gaat ze even liggen en kijkt door het hoge bladerdek naar de zon die
een paar sterke straaltjes naar haar besmeurde gezicht stuurt.
'Heel
eventjes mijn ogen sluiten, heel even maar'.
Paniekerig
opent ze haar ogen als ze een zacht gegrom hoort.
Ze
kijkt recht in een paar gemene ogen en het gegrom wordt feller.
Scherpe
tanden ontbloot in een kwijlende bek, wachten op een bevel om haar
aan te vallen.
Een
benauwende angst overvalt haar, ze voelt hoe haar hart bijna uit haar
borstkas springt.
Een
huivering trekt over haar ruggengraat als ze opkijkt en de zwarte
ogen ziet die op haar neerkijken.
'Je
kon het niet laten dus, het beetje vertrouwen dat ik je gegeven heb
heb je misbruikt. Het was ijdele hoop om te denken dat je zoveel van
me houdt dat je me nooit zou verlaten.
Je
bent al net zo'n hoer als je moeder, je weet niet hoe snel je de
benen moet nemen nu ik je wat meer vrijheid geef. Hier zul je
natuurlijk voor moeten boeten dat snap je hoop ik ook wel.
Sta
op!'
Aarzelend
staat ze op, pijnscheuten gieren door haar volledig uitgeputte
lichaam.
Een
eenzame traan biggelt over haar wang als ze hem smekend aankijkt.
'Met
huilen bereik je niks, dat heeft je moeder lang genoeg geprobeerd.
Het ondankbare nest heeft zich letterlijk dood gejankt. Ik dacht dat
jij anders was. Nou opschieten, lopen!'
Strompelend
zet ze haar ene voet voor de andere, haar uiterste best doend om niet
te vallen.
Ze
hoort de hond vlak achter zich. Zijn gehijg en gegrom bijna voelend.
'We
hadden toch een deal samen? Je neemt je moeders plek in, tot de dood
ons scheidt. Of niet soms?'
Met
een droge mond en gebarsten lippen probeert ze geluid uit haar keel
te persen.
Fotografe
Sarah wordt gestalkt. Wanneer er in haar omgeving in Londen diverse
vrouwen vermoord worden aangetroffen, staat de politie voor een
raadsel. De dader gaat steeds grover te werk. Wat is het verband
tussen de slachtoffers? Ondertussen krijgt Sarah cryptische briefjes
en verontrustende telefoontjes.
''Kijk
niet om' van Clare Donoghue is een thriller voor de fans van Peter
James en Lee Child. David Hewson gaf een mooie quote: 'Overtuigend en
verontrustend. Een auteur om in de gaten te houden.'
Stalking,
Londen, angstaanjagende spanning, schokkende twists; de ingrediënten
van 'Kijk niet om' van Donoghue. “
Over de auteur:
ClareDonoghue werkte ruim tien jaar voor een Londens advocatenkantoor.
Haar debuutthriller Kijk
niet om
kwam op de shortlist van de Debut
Dagger Award.
Mijn leeservaring:
Alweer
een debutante waar we waarschijnlijk wel weer meer over gaan horen!
Het
thema stalken is wat mij betreft altijd een creepy aangelegenheid.
Zo'n thema waarvan je zelf een beetje paranoia zou worden of in ieder
geval de kriebels krijgt. Je gordijnen met een noodgang dicht sleurt
gewoon voor het geval er iemand met zijn neus tegen het raam naar
binnen staat te gluren of je bij een vreemd geluid in je huis of
buiten even je adem in houdt om te luisteren wat dat nou weer was!
Brrr
…. waarom lees je zoiets dan vraag je jezelf af. Gewoon omdat het
lekker wegleest en je ook absoluut wil weten hoe dit verhaal zich
ontwikkelt en hoe het afloopt natuurlijk!
Sarah
wordt al een tijdje gestalkt. Ze krijgt van die stille telefoontjes
en akelige briefjes die nogal dreigend overkomen. Ze is dan ook ten
einde raad, durft amper haar huis uit en twijfelt aan zichzelf – is
ze nou gek of ziet ze echt iemand die steeds in haar straat parkeert?
Wordt ze op straat gevolgd of kijkt ze om puur uit automatisme. Ze is
in ieder geval ten einde raad en is niet meer de persoon die ze ooit
was.
Als
haar omgeving – Zuid London – dan ook nog wordt opgeschrikt door
wat het lijkt een seriemoordenaar die het voorzien heeft op jonge
vrouwen neemt ze een besluit en gaat toch maar naar de politie. Maar
ook dit blijft niet onopgemerkt door haar “achtervolger” ….
Inspecteur
Mike Lockyer – zijn rechterhand Jane en hun team zijn op het
onderzoek naar de moorden gezet en tasten volledig in het duister
over motieven. De slachtoffers zijn niet gewoon vermoord maar ook
verkracht en op bloedige wijze als het ware afgeslacht.
Als
Lockyer bij het derde slachtoffer op de plaats delict komt slaat de
schrik hem om het hart en krijgt zijn missie – de zoektocht naar de
dader – een bijna persoonlijk tintje.
Als
Sarah aangifte doet bij Jane, haar verhaal vertelt, krijgt het
onderzoek ineens een boost … of lijkt dit maar zo?
Zijn
de moordenaar en Sarah's stalker een en dezelfde? Je krijgt een
aantal plotwendingen voorgeschoteld die je soms ziet aankomen maar
sommige twists zijn ook zeer geraffineerd. En het einde gaf me
helemaal een verontrustend gevoel, probeerde ik sneller dan het licht
te lezen wat er uiteindelijk zou gebeuren. En nog werd ik verrast!
Kippenvel
bij milde herfsttemperaturen …. zeer goed debuut!
Je bent zo van me af op deze
#MuzikaleVrijdag want hier ga ik weinig woorden aan verspillen alhoewel ik wellicht tig tientallen blogberichten kon maken met die S ...
zat ik de weken te tellen tot ik hier belandde, gewoon omdat ik een softie ben soms en helemaal weg
van dit nummer!
Kan nog even verklappen dat deze zanger
in principe zichzelf in het Country-hokje pusht.
Het kan aan mij
liggen maar Soul/R'nB had volgens mij ook gemogen … wie wil er überhaupt in een hokje zitten trouwens;-)
Online dating, stalken, en obsessie; ingrediënten voor een
steengoeie thriller!
Via een online datingsite ontmoet Red
Westwood haar nieuwe liefde. Maar gaandeweg hun relatie blijkt de man
duistere en onaangename kanten te hebben. De liefde verwordt tot
terreur en Red weet zich met behulp van de politie aan hem te
ontworstelen maar dan begint de nachtmerrie pas echt... Roy Grace
staat voor de taak deze zaak tot een goed einde te brengen.
('Als
de dood' van Peter James is deel 10 in de thriller-serie rondom
inspecteur Roy Grace. Roy Grace figureerde voor het eerst in de
hittitel 'Doodsimpel'.Voor
de fans van Lee Child, Ian Rankin en Inspector Morse. )
Over de auteur:
Peter James is een van de bestverkopende thrillerauteurs ter wereld.
Zijn thrillerserie met inspecteur Roy Grace in de hoofdrol,
gesitueerd in Brighton, wordt in meer dan dertig talen vertaald. Elk
nieuw deel in de serie beland direct na verschijnen onmiddellijk in
de hoogste regionen van de bestsellerlijsten. Om zich zo goed
mogelijk in te leven in zijn hoofdpersoon, gaat Peter James geregeld
mee op patrouille met de lokale politie. Peter James woont
afwisselend in Londen en Brighton.
Mijn leeservaring:
Er zijn van die schrijvers die zich meteen in je hart nestelen, puur
om het feit dat je hun schrijfstijl waanzinnig goed vindt.
Peter James is er daar een van. Hij weet je op het puntje van je
stoel te houden, laat je af en toe even op adem komen om vervolgens
weer onder je huid te kruipen. Perfecte spanningsboog en daarbij –
en dat herhaal ik nog maar eens – heeft hij de gave om een verhaal
te ontvouwen dat je ziet terwijl je leest. Show don't tell op hoog
niveau. Het zou me niets verbazen als ze van de serie met Roy Grace
in de hoofdrol een tv-serie zouden maken. Perfect crime-materiaal!
Alhoewel dit boek – Als de dood – het 10e deel is rondom Roy
Grace, kan het naar mijns inziens ook makkelijk apart gelezen worden.
Maar (mijn mening) – niets leuker dan de karakters van begin af
aan te volgen.
En volgen/stalken is in dit nieuwe boek het keyword!
Na een relatie van twee jaar komt Red erachter dat haar vriend Bryce
in de verste verte niet is wat hij beweert te zijn. Als ze dan
uiteindelijk een punt achter de relatie zet is ze echter nog niet
zomaar van hem af. Hij stalkt en intimideert haar op dusdanige manier
dat ze uiteindelijk met de hulp van de politie in een appartement
terecht komt waar Bryce haar niet kan vinden. Een plek die veilig is
en niet zomaar binnen te dringen is – denkt ze.
Om gek van te worden lijkt me dat! Kleine indicaties die zijn
constante aanwezigheid in haar buurt kenbaar maken alsook
verschrikkelijke dingen die gebeuren met mensen waar ze van houdt.
Aan Roy Grace en zijn team de zware taak om deze gast tot stoppen te
brengen.
Parallel
loopt ook de verhaallijn over Roy's privéleven. De doodverklaring
van zijn vrouw Sandy na tien jaar vermissing – zijn nieuwe vlam
Cleo en hun pasgeboren zoontje Noah. De geplande bruiloft.
Verloopt dit allemaal vlekkeloos of probeert er nog iemand roet in
het eten te gooien?
De dood van zijn vrouw Sandy blijft als een rode draad door de serie
heen lopen en steeds gebeurt er wel iets dat je nagelbijtend
achterlaat als het boek uit is. Zijn dit cliffhangers of mag je zelf
de “uitkomst” erbij fantaseren?
Dat doet Peter James slim! Hij weet je vast te houden, als de
laatste punt een feit is snak je naar het volgende boek.
IJzersterk zijn de plots en de karakters worden heel erg goed neergezet. Roy
Grace is bijna een echte man van vlees en bloed die je in je
persoonlijke leven echt wel tot je familie of vriendengroep zou
willen als het ware. Sympathiek en meelevend met zo nu en dan een
emotioneel flardje vanuit zijn ziel maakt hem tot een geliefd mens.
Een karakter dat je doet uitzien naar zijn volgende verhaal.
En dat maakt me weer nieuwsgierig, die cliffhangers – gaat Peter
James hier nog verder op in of eindigen bepaalde verhaallijnen!
Geduld is een schone zaak …. ik wacht weer rustig af!
Soms word ik een beetje Radeloos van de
#MuzikaleVrijdagen. Ik dacht het mezelf vrij makkelijk te maken door
eenvoudigweg het alfabet te volgen. Maar djiezus wat is de keuze soms
moeilijk!
Met een brein vol flarden muziek en een
hersendeel met allemaal opgeslagen, nutteloze weetjes en kleine feitjes waar ik
verder niks aan heb.
Zou ik daarom zo'n dikke kop hebben?
Nee joh – It's all brains ;-) Ahum ….
De R – alweer een scala aan
keuzemogelijkheden.
Ga ik hard – zacht – poppy – rock
– metal – of softsoul?
Mijn eerste gedachte dan maar weer voor
de verandering.
Vorige week hoorde ik bij #3FM dat
Radiohead bezig is aan een nieuw album en dat mag ook wel weer eens,
hun laatste is van 2011.
Laat ik dan eens een oudje van hun uit
de kast trekken om er weer een beetje in te komen alvast.
Maar ja dan nog is de keuze reuze
zullen we maar zeggen.
Toch voert er eentje als ik aan
Radiohead denk nog altijd de boventoon. Misschien onderhand kapot
gedraaid en in alle lijsten wel ergens terug te vinden.
Over iemand die zichzelf niet bijzonder
genoeg vindt, die zichzelf de moeite niet waard vindt en daarom “de
liefde van zijn leven” niet durft te benaderen ….
Dan zeg ik maar:It's not about the
looks – true beauty lies within....
Als haar man Rob een nieuwe baan aangeboden krijgt in het zuiden van
het land, verhuist Karine samen met hem en hun dochtertje Sofie naar
een opgeknapte boerderij vlak bij Venlo. Karine vindt al snel werk
als docente Engels, en omdat kinderopvang moeilijk te regelen is,
neemt het stel een nanny in huis. Aanvankelijk zijn ze heel gelukkig
met Heleen, een verpleegkundige die het goed kan vinden met Sofie.
Maar het werken in de voor haar vreemde omgeving valt Karine zwaar,
ze spreekt het plaatselijk dialect niet en het botert niet tussen
haar en haar collega's. Dan wordt Sofie ziek, en langzamerhand krijgt
Karine het vermoeden dat er iets ernstig mis is. Waarom krijgt Sofie
het ene na het andere ongeluk, terwijl er voorheen niets aan de hand
was? En wie is dat jongetje dat ze telkens in de spiegel ziet?
Over de auteur:
Anne
Nicolai (1972) schrijft al sinds ze een pen kan vasthouden. Eerst
voor de schoolkrant, later als journalist en tekstschrijver.
Sinds de jaren negentig schrijft ze
korte en langere verhalen waarmee ze bij meerdere wedstrijden in de
prijzen viel. Zo won ze de Viva Verhalenwedstrijd en haalde ze met
beide inzendingen de top tien bij de Dark Romance wedstrijd van
young-adults.nl Het bovennatuurlijke, waarvoor ze een bijzondere
interesse heeft, komt vaak in haar verhalen tevoorschijn.
Annes
debuut Sprakeloos kwam uit in 2013 en werd goed ontvangen.
Mijn leeservaring:
Na mijn 5e#boektober – boek ( Nog vijf dagen van Julie Lawson
Timmer) zat ik even in een leesdip, TE goed boek misschien? ;-).
Toch een 6e #boektober – boek gekozen dat me wel heel erg aansprak
na het lezen van de achterflap. Never give up ;-)
Het boek leest heerlijk weg maar was wat mij betreft wel heel erg
voorspelbaar qua plot.
Desalniettemin kreeg ik soms kippenvel door bepaalde scenes. De
huiveringwekkende beschrijvingen maakten het toch op de een of andere
manier creepy.
Toch bedacht ik me ook dat de hoofdpersonen Karine en Rob wel heel
erg naïef waren, vooral wat betreft het kiezen van een nanny voor hun
dochtertje.
Karine wordt weliswaar als een heel sterke vrouw neergezet maar aan
de andere kant zou ik haar zomaar een paar keer een schop onder haar derrière hebben kunnen geven!
De stukjes Limburgse conversatie kwamen op mij als Limburger een
beetje te gekunsteld over, maar dat verklaart Anne perfect in het
nawoord. Ze heeft het wat aangepast/vernederlands om het leesbaar te
houden voor de niet-Limburgers en dat is zeer begrijpelijk.
(Vea kallen nou einmoal un bitje angers ;-))
Hoe voorspelbaar soms ook, het las als een tierelier!
#MuzikaleVrijdag met een Quasi
humoristische inslag?
Nee hoor, alleen de foto was zo komisch
;-)
Quotes, daar heb ik wel iets mee. Het
zet je aan het denken en prikkelt je gedachtenstroom op wat voor
manier dan ook – en denken en mijmeren is een aangeboren iets.
Dagdromen en fantasie liggen op een lijn en daardoor beginnen mijn
vingertoppen automatisch te bewegen.
Wat heeft dit met muziek te maken?
Helemaal niks, dat bedoel ik – ik doe maar wat :-P
De Q dus.
En nee daar hoef ik me niet suf over te
piekeren en nee het wordt geen Queen (not my cuppa tea – I drink
coffee).
Er komen wel wat Queens in mijn
gedachten,
Queensryche bijvoorbeeld met hun
prachtige Eyes of a stranger of wat dacht je van Silent lucidity om
maar eens wat te noemen. Metal met een softspot zullen we maar
zeggen. (klik gerust op de rode links hoor, ze zijn de moeite waard
:-))
Toch kies ik voor iets anders en
waarschijnlijk heb ik dit al wel eens vaker gebruikt maar hij blijft
geweldig hoe vaak ik hem ook hoor. Waarom noem ik een liedje überhaupt een HIJ vraag ik me ineens af, of is dit
standard-procedure?
Josh Homme – dijk van een stem die
door merg en been gaat bij mij – is de enige vaste waarde die in
deze band zit, sterker nog hij richtte de band op dus hij moest wel
blijven (hahaha!!).
Heel wat artiesten kwamen en gingen.
Ook heel veel gastartiesten werkten samen met Josh Homme en zijn band
Queens of the stone age, want daar heb ik het natuurlijk over.
Projectjes – studioalbums – live
optredens en festivals – QOTSA had altijd wel een bekende kanjer
die meewerkte. Denk aan bijvoorbeeld Matt Cameron (Pearl Jam en
Soundgarden) – Elton John (yep, met die grote brillen ;-)) –
Trent Reznor van Nine Inch Nails en ook onze grote vriend Dave Grohl
van de Foo's leverde wel eens een bijdrage op zijn drumstel.
Queens of the stone age – altig gave
albums op hun naam staan.
Ik kies toch weer voor iets dat ik voor
mijn part wel tig keer op repeat kan zetten en meegalmen.
Van het album Lullabies to
Paralyzeis Little
sister wel een van mijn favorieten.
Ik las de laatste tijd heel gevarieerd
voor mijn doen moet ik zeggen en dat is wel super prettig kom ik
achter. Ja, ja al doende leert men, hou ouder hoe slimmer – of mijn
kwartje valt wat laat :-P
Enkele boeken die meer dan de moeite
waard zijn (volgens mij – smaken verschillen uiteraard!)
Mara,
een 42-jarige succesvolle advocaat, lijdt aan de ziekte van
Huntington - een ongeneeslijke ziekte die haar van de controle over
haar lichaam berooft. Over vijf dagen neemt ze afscheid van haar man
Tom en dochtertje Lakshmi. Scott en zijn vrouw Laurie nemen over vijf dagen afscheid van hun
pleegzoon Curtis, die terug gaat naar zijn biologische moeder die dan
vrijkomt uit de gevangenis.
Scott en Mara kennen elkaar van een
internetforum voor ouders van geadopteerde kinderen, en ze delen een
bijzondere vriendschap. Terwijl hun werelden volledig op hun kop
staan, proberen ze tegelijk de laatste dagen met hun geliefden zo
gewoon mogelijk te houden.
De debuutroman 'Nog vijf dagen' van
Julie Lawson Timmer is perfect voor fans van Jojo Moyes' 'Voor jou'
en Lisa Genova's 'Ik mis mezelf'.
Over de auteur:
Julie
Lawson Timmer is advocaat, schrijver, moeder en stiefmoeder. Ze woont
in Amerika met haar man, vier tienerkinderen en twee stoute
labradors. Nog
vijf dagen
is haar debuut.
Mijn leeservaring:
Bij
het zien van het woordje debuut in een mail van uitgeverij de Fontein
begint mijn hart automatisch iets sneller te kloppen. Ze hebben toch
wel een neus voor pareltjes.
Ook
dit boek weer en daarmee natuurlijk meteen de schrijfster.
Aangrijpend!
Dat
is het woord dat het hele verhaal voor mijn gevoel het beste
omschrijft. Vandaar dat ik het soms ook even naast me neer legde en
iets anders ging doen.
Twee
zogenaamde “deadlines” die twee mensen met elkaar verbinden die
elkaar in het echt niet kennen maar via een forum steun krijgen van
elkaar maar ook van andere forumleden waar ze een hechte band mee
opbouwen voor zover dit virtueel kan.
Mara,
een jonge moeder die lijdt aan Huntington en langzamerhand de
controle over haar lijf en ook haar leven begint te verliezen. Hoewel
ze ontiegelijk goed gesteund en geholpen wordt door haar man – haar
ouders en haar twee beste vriendinnen ziet ze zichzelf toch als een
enorme last voor de mensen van wie ze zielsveel houdt. Ook haar
grootste liefde Laks, haar vijfjarige dochtertje is een heikel punt
zoals je zult begrijpen. Mara wil haar dochter niet opschepen met een
aftakelende moeder die voor haar eigen idee zal eindigen in een
kasplant waarvoor men zich moet schamen of waarvan men niet meer kan
houden. Mara neemt dan ook het besluit om zelf het heft in handen te
nemen – nog vijf dagen – dan zal ze haar leven beëindigen.
De
emoties – de twijfels – boos zijn en vooral het naderend afscheid
is werkelijk zo rauw en puur beschreven dat ik alleen al bij de
gedachte dat iemand zo'n keuze maakt meerdere malen met een vette
brok in mijn keel zat terwijl mijn ogen volschoten....
Ook
Scott heeft het zwaar.
Curtis
heeft een jaar bij hem en zijn vrouw in huis gewoond met alle
problemen, zorgen maar vooral veel liefde voor de kleine man moet
Scott met lede ogen aanzien dat Curtis biologische moeder uit de
gevangenis komt en haar zoon weer bij zich wil hebben.
Nog
vijf dagen om te genieten, het niet te zwaar te maken voor Curtis –
dus zijn emoties de baas blijven.
Leuke
dingen met de jongen doen en zijn favoriete eten bijvoorbeeld klaar
maken. Scott's wereld lijkt ineen te storten ook al is zijn eigen
vrouw zwanger van hun eerste baby – Curtis zit diep in zijn hart.
Als er dan plotseling onverwachte dingen gebeuren lijkt het hek
helemaal van dam te zijn.
Hoe
moet dit nu verder?
Huntington
– verschrikkelijk!
Geweldig hoe Julie dit allemaal beschrijft. Je
hoort er wel eens over maar het fijne weet je er zelf meestal niet
vanaf, tenzij je er in je omgeving mee te maken hebt.
Met
veel respect en inzicht geschreven en ik raad dit boek dan ook ten
zeerste aan.
Lezers
van bijvoorbeeld Jojo Moyes of Jodi Picoult snappen de intentie van
een roman met meer diepgang – deze dame mag zich daar wat mij
betreft gerust tussen nestelen.
Mijn
hartelijke dank weer voor dit prachtige recensie-exemplaar van
uitgeverij de Fontein