vrijdag 27 januari 2017

Sharon Bolton – Kleine zwarte leugens






















Auteur: Sharon Bolton
Titel: Kleine zwarte leugens
Uitgever: A.W. Bruna
Genre: Literaire thriller
Uitgave: Paperback (416 pagina's) en E-book
ISBN: 9789400508064

Omschrijving:
Wat is het ergste wat je beste vriendin je kan aandoen?
Het was geen opzet. Een moment van onoplettendheid, een tragisch ongeval – en twee kinderen komen om. Die van jou.
Op een eiland met maar weinig inwoners is het onmogelijk om de vrouw die je leven kapot heeft gemaakt te ontlopen. Elke toevallige ontmoeting is een pijnlijke herinnering aan alles wat je hebt verloren: je gezin, je toekomst, je gezond verstand. Hoe lang duurt het dan nog voordat de gedachte aan wraak onweerstaanbaar wordt?
Dus nu… wat is het ergste wat jij je beste vriendin kunt aandoen?

Over de auteur:
Sharon Bolton (1960, Lancashire) volgde een toneelopleiding en haalde vervolgens een MBA. Ze begon een succesvolle carrière in PR en marketing en is inmiddels een fulltime gelauwerd auteur. Het werk
Ze raakte gefascineerd door de Britse traditionele folklore, wat resulteerde in het schrijven van haar eerste boek Offerande, dat meteen internationaal werd opgepikt en genomineerd werd voor de SNCF Prix du Polar voor beste Europese detective 2010, voor de International Thriller Writers Award 2009 en voor de Mary Higgins Clark Award 2009. Daarna volgde Bezwering, dat de Mary Higgins Clark 2010 Award won en genomineerd werd voor de Barry Award (VS) voor het beste Engelse boek 2010. Haar derde boek Bloedschande werd genomineerd voor de Gold Dagger Award 2010. En het gaat gewoon door!



Mijn leeservaring:
Nog niet zo bekend maar mijn hart heeft ze al gestolen, Sharon Bolton weet met haar beeldende schrijfstijl een sfeer te creëren en karakters laat ze tot leven komen.
Ook weer in dit boek, alhoewel ik het persoonlijk in dit geval niet per definitie als een thriller zou bestempelen. Het leest eerder als een diepzinnig inkijkje in de psyche van een aantal personen die met trauma's te maken hebben (gehad).

Drie perspectieven, drie delen telt het boek:

Het eerste deel behoort toe aan Catrin die haar kinderen verliest door een noodlottig ongeval en daarna haar huwelijk met Ben ook nog ziet doodbloeden. De schuld legt Catrin bij haar beste vriendin Rachel die de kinderen in haar ogen vermoordde door onoplettendheid. De kleine gemeenschap die op de Falklandeilanden woont maakt het dat je niet echt langs elkaar heen kunt maar biologe Catrin vertoeft veel op haar boot en zondert zich maar wat graag af in haar huis met haar hondje. Haar enige doel dat ze nog heeft – WRAAK!

Callum, traumatisch maar herstellende na zijn bloederige deelname aan de oorlog op de Falklandeilanden. Toch keert hij terug naar de plek om een reden – Catrin. Hij houdt van haar, al verschillende jaren, en is tot alles in staat om zijn liefde beantwoordt te krijgen. Maar soms kun je ook wel te ver gaan, in gedachten of toch ook in zijn doen?

Rachel, voormalig BFF van Catrin, lijkt in ieders ogen de draad weer volop opgepakt te hebben na de dood van de zoontjes van Catrin. Maar is dat wel zo? Je kunt wel naar een prachtig omhulsel kijken maar je weet echt niet hoe de binnenkant er uit ziet. Voelt ze zich nog schuldig? Heeft dat ook invloed op haar eigen kindjes en wat voelt ze voor de ex van Catrin? Wat beweegt haar om bepaalde stappen te zetten?

Catrin zint al 3 jaar op wraak en heeft haar plan al helemaal klaar. Tot de dag dat er een jongetje verdwijnt op het eiland. Het 3e jongetje in 3 jaar dat kan geen toeval of ongeluk meer zijn.
Een kink in de kabel van Catrin's planning. De zoektocht naar het jongetje zet van alles in beweging waardoor alle drie de hoofdpersonen terug worden geworpen op hun gevoelens, toch menselijk of kan het ze allemaal niet schelen en kiezen ze voor zichzelf?
Een meer dan verrassend uitgewerkt intrige dat je brein laat stuiteren, je meesleurt in de verwikkelingen en problemen van drie uiterst goed neergezette karakters. Een verbluffende twist krijg je aan het einde ook nog...

Al met al weer een supergoed boek van Sharon Bolton.
Als je haar nog niet kent misschien een idee om haar eens te “onderzoeken”

Ook bij Bibliocenter hebben ze haar hele bibliografie trouwens: KLIK


©José januari 2017





woensdag 25 januari 2017

Schuurfeest



Schuurfeest

De dikke lucht was zwanger van een rottingsgeur.
Hij probeerde zijn adem in te houden maar het was al te laat. Als een parasiet kleefde de reuk aan de binnenkant van zijn neus. Hij proefde het zelfs! Kokhalzend boog hij voorover en zette zijn handen op zijn knieen. Zijn maag hobbelde als een op hol geslagen paard door zijn lijf en hij probeerde uit alle macht om zijn ontbijt binnen te houden.
Pierre was ondertussen al heel wat gewend sinds hij 28 jaar geleden bij de politie begon. Langzaam maar doelbewust was hij opgeklommen tot de rechercheur met het hoogste aantal opgeloste zaken. Maar dit specifieke geval tartte alle waanzin die hij ooit had gezien.

De afgelegen boerderij met zijn vlakke akkers, omringd door een prachtig bosgebied, lag nou niet bepaald in een buurt waar veel mensen kwamen. Het was dan ook puur toeval dat een wandelaar alarm had geslagen.
Duizenden vliegen had ze gemeld. Misschien zelfs wel miljoenen. Niet normaal zoveel als er uit de kleine kier van de aangrenzende schuur waren gekomen. Daar moest wel iets niet in de haak zijn.
Het leek wel alsof er een schuurfeest voor insecten aan de gang was...

Hij had op het bureau al gecheckt wie er woonde en wat voor soort boerderij het was. Voornamelijk akkerbouw, groenten zo stond er in de archieven. Een alleenstaande boer van 60+, de eigenaar sinds 1979. Hij stond bekend als een zonderling figuur, een soort kluizenaar.
Alleen de vrachtwagenchauffeur van de veiling kwam er wel eens om de oogst op te halen maar dan verbleef de boer blijkbaar in zijn woning en liet zich niet zien. Het gerucht verspreide zich zelfs dat de boer wellicht een oerlelijke boerin zou zijn, of misschien iemand die ooit de behoefte had gehad om zich te verstoppen voor de overheidsinstanties – een gevluchte crimineel of erger nog. Onzin natuurlijk, het was waarschijnlijk iemand die het niet zo op andere mensen had voorzien. 'En geef hem eens ongelijk', dacht Pierre, 'De hele wereld is verrot'. En zo te ruiken was dat zelfs tot hier doorgedrongen...

Hij liep naar buiten terwijl hij de vliegen van zich af probeerde te slaan. Een fikse teug lucht bracht enigszins verlichting voor zijn arme maag. De deur van het woongedeelte was nu niet bepaald een exemplaar dat aan de veiligheidsnormen voldeed en hij hoefde dan ook maar een flinke schouderduw te geven en het hele geval denderde uit zijn scharnieren en viel plat achterover de smalle gang in. Een stofwolk verspreide zich door het muffig ruikende huis. Vastberaden liep hij door en opende deur na deur maar er was geen levende ziel te bekennen.
Toen hij uiteindelijk de leefkeuken bereikte zag hij een verfrommeld blaadje op het aanrecht liggen.
Hij vouwde het open en las:

Genoeg! Ze komen mijn neus uit.
Ik kan het niet meer aan. Voor wie dit leest, het spijt me, maar ik ben met de noorderzon vertrokken en het interesseert me geen bal wat je met de boerderij doet maar de geur van te lang gedragen wollen sokken – natte hond of schimmelige ruimtes komt me ondertussen duchtig mijn strot uit...
Tabee!

Pierre kon zich er iets bij voorstellen, nam zijn telefoon en belde naar de gemeente.
“Stuur je iemand naar het perceel aan de Slofferstraat nr. 64? Een totale ontruiming ja, en neem meteen iemand mee die de boel kan ontsmetten a.u.b. Het ligt hier vol lijken en de stank is overweldigend. Dank je”.

Hij wierp nog een blik in de schuur terwijl hij een zakdoek voor zijn mond hield.
Walgelijk hoe al die dooie vliegen zich hadden opgehoopt op de tonnen rottende tuinbonen.
Weerzinwekkendste geur die hij zich kon bedenken, tuinbonen! 



©José 24-01-2017
N.a.v. Een combi van Dagwoorden (23 en 24 januari):
#Verspreide en #Ongelijk

Smakelijk eten ;-)



maandag 23 januari 2017

Aandenken



Aandenken

Mijn vader en grootvader
een geweldig paar apart
al lang niet meer onder ons
maar verankert in ons hart

Muzikale genen
ze sluimeren in ons bloed
de anekdotes, de herinneringen
jullie waren samen zo goed

Een luisterrijk plaatje,
hun stralende lach,
het zegt meer dan woorden,
vast een bijzondere dag

Kiekje uit een ver verleden
nooit heb ik dit mogen beleven
Te vroeg, te jong; meer muziek
was jullie helaas niet gegeven...


N.a.v het Dagwoord : Grootvader

©José 22-01-2017

woensdag 18 januari 2017

Dagwoord

Dagwoord

Misschien voor meer amateurschrijvers een inspiratiebron.

Had ik al gezegd dat ik me voorgenomen had om meer te gaan schrijven? 
Tuurlijk, in mijn vorige blogbericht! ;-)

Op twitter kwam ik het account @Dagwoord tegen, iedere dag zomaar een willekeurig woord.
Yes, een stok achter de deur om iedere dag IETS te schrijven. Het maakt in feite niet uit wat ik er van maak, ALS ik maar iets schrijf – mijn hersenen laat kraken, die heb ik tenslotte niet voor niks gekregen dacht ik zo bij mezelf.
Vanaf 1 januari zou ik beginnen, maar door die heerlijke griep kwam daar dus niks van terecht. Niet getreurd, dan maar een week later!
Ik heb nu standaard een kakelverse (nu niet meer zo kakelvers dus) notitieblok en een pen op mijn eettafel liggen en kijk iedere dag op twitter welk woord er in de aanbieding is.
Soms moet ik het even laten bezinken maar meestal krijg ik bij zo'n woord wel meteen een beeld en ga dan ook oldskool met pen en papier aan de slag.



Elfjes, Haiku's/Tanka's – gedichten of korte verhaaltjes …. van alles wat staat er nu al in.
Ik zal hier zo af en toe ook wat plaatsen, kan dus wel alle kanten op hè met die woordjes!!
Woord van de dag van vandaag resulteert in het volgende korte schrijfsel ;-)




Basta!

Ze zat daar maar, zwijgend in een hoekje. De zachte rode gloed van het licht overschaduwde haar angstige blik. Het trillen van haar handen en onderlip was amper te zien. Haar zwaar aangezette smokey-eyes waren bedoeld om te verleiden maar haar oogleden zakten als vanzelf steeds naar beneden. Verlegen. Bedeesd en zelfs nuffig werd ze genoemd.
Ze huilde van binnen, haar hart voelde inktzwart bij de gedachte dat haar moeder haar hier zou kunnen zien. Nooit zou ze uit zichzelf hierheen zijn gekomen ook al had haar familie haar inkomsten nog zo hard nodig. De hongerige blikken van haar broertje en zusjes waren niets vergeleken bij de expressie van de beesten die haar hier bezochten.

Gevangen in haar preutse lijf en opvoeding zocht ze een uitweg naar een betere wereld. Weg van mensensmokkelaars die haar drogeerden.
Liever nam ze dan zelf haar ultieme shot … alles beter dan dit....

N.a.v. het woordje: Preuts
Met dank aan @Dagwoord 
voor mijn dagelijkse shot inspiratie ;-)


Fijne dag!
©José 18-01-2017



dinsdag 17 januari 2017

Beginnen …. ff checken of ik nog kan bloggen ;-)



Het waren een paar zwaar bewogen, enerverende jaren en fris en fruitig dacht ik ….

YES!! Een nieuw jaar een nieuwe start – een nieuw begin – holadijee holadijoo.
Van allerlei plannen op blog-, en schrijfgebied. Muziekjes weer oppakken met alle onnozele feiten gecombineerd. Maar ja – deze muts begon alweer meteen goed op dag 2 met een heerlijke vette griep. 
That s*cks big time!
Maar ja, boeiend …..

Ik las enkele boeken waarvoor ik de puf niet had om er überhaupt iets zinnigs over te vertellen.
Ik zal jullie de titels geven die me wel weer erg aanspraken, als je er op zit te wachten wil dat zeggen ;-)



David Baldacci – Mijn grote held – schreef weer een weergaloos boek.
Niemandsland : John Puller is terug en hoe!
Ik kan er niet bij dat Baldacci na zoveel boeken schrijven toch de hoge lat steeds weer evenaart. Hij doet het gewoon.














Daarentegen vond ik een andere heldin dan toch een beetje tegenvallen, desalniettemin las het wel heerlijk weg hoor. Maar op de een of andere manier had ik het idee dat vasthouden aan een gouden greep niet eeuwig kan duren.
Karin Slaughter, een schrijfster die ik zeer hoog heb zitten en waarvan het mij niet snel genoeg kan gaan tot ze weer iets waanzinnig goeds schrijft. Verborgen brengt ons weer in contact met Will Trent en zijn harde verleden. Je moet het gewoon lezen hoor als je fan bent want je wil het absoluut niet missen, maar ik heb betere van haar gelezen ….










Ook Harlan Coben bracht een paar oude bekenden terug naar ons huis.
Win en Myron en consorten brengen op hun beurt ook iemand Naar huis. En met een heel hoge dosis humor en spanning is dit weer een lekker boek en als je je eens verveeld kun je van deze twee karakters nog een hele serie lezen die je waanzinnig leuk zult vinden – als je tenminste een beetje gevoel voor humor in je bast hebt ;-)













Het meest verrassende boek dat ik las was een tip van mijn SKO-maatje Karin.
Ik ben normaal niet van de fantasy en toestanden maar deze historische, lichte fantasy wist mij wel degelijk te raken – ik vond het geweldig!
Blijkbaar wereldwijd een topper op historisch/fantasy-level, maar ik had er nog nooit van gehoord!
Ze heeft al verschillende series geschreven die erg hoog genoteerd staan overal – je kunt niet alles weten he?! ;-)
Juliet Marillier heet de schrijvende dame en ik dacht weet je wat, ze heeft zojuist boek 1 van haar nieuwe serie Dromerspoel gelanceerd. Laat ik daar dan maar mee beginnen.
Het boek gaat over Meidoorn en Grim – en is niet zoals je verwacht een zoetsappig sprookje met een en al gepriegel dat niet opschiet. Het harde leven van deze twee mensen staat centraal en dat van een kroonprins die uit liefde wil trouwen i.p.v. een gearrangeerd huwelijk zonder passie … toch komt hij van een kouwe kermis thuis of speelt er iets totaal anders in de wereld van deze levensecht beschreven karakters? Lezen!!



Ha, blij dat ik weer wat geschreven heb en als toetje – letterlijk en figuurlijk – MOET ik even een recept van chocolademousse met jullie delen (ja hoor ik voel me weer lekker ;-))
Koken is leuk maar het moet wat mij betreft wel lekker simpel zijn en omdat ik zoals al eens eerder aangegeven soms 24kitchen als achtergrond”muziekje” heb aanstaan zag ik dit voorbij komen …
Geen geneuzel met au-bain-marie, geen gesplitst van eieren, zelfs helemaal geen eieren!
Gegarandeerd geen salmonellavergiftiging dus met rauwigheid van de kip …
ZO SIMPEL – zo Nigella Lawson.
Wat heb je nodig?

150 gram witte marshmallows ( mini of klein geknipt)
50 gram zachte boter
250 gram chocolade (puur, melk of combinatie klein gemaakt)
60 ml heet water

350 ml slagroom
1 tl vanille essence/aroma

Zoals gezegd geen au-bain-marie!
Je breekt de chocolade (naar jouw keuze, ik gebruikte half extra puur en half Cappucino van Verkade maar het maakt niks uit, wat JIJ lekker vindt!!)
Doet de brokken in een steelpan, doet hierbij het heet water en de boter en knipt de marshmallows klein boven de pan.
Zet het op het vuur en roer er af en toe doorheen zodat het een egale massa wordt.
(Persoonlijk doe ik bij chocoladegerechten altijd een klein snufje zout, blijkbaar doet dit wonderen voor de chocoladesmaak)

Klop ondertussen de slagroom (bijna) stijf met de vanille.

Als het chocolademengsel egaal is, vuur uit en even terug laten koelen (hoeft niet steenkoud) voor je het goedje door de slagroom spatelt.
Et voila! Klaar is Klara – en het gave is dat als je het in je koelkast zet de mousse ook nog eens in no-time opstijft. Kwartier tot half uur en je kunt je in chocoladeheaven bevinden.
Het schijnt dat deze mousse ook wel in een taart verwerkt kan worden – geen idee nog hoe maar doe je best ;-)
Tadaaaaaaaa :

 


Vergeef me dus mijn onregelmatigheid in bloggen en bijlezen, het schijnt er op de een of andere manier door drukte op zorggebied en andere bijkomstigheden niet helemaal van te komen.
Wellicht ook door het feit dat zoon en schoondochter-lief een huis hebben gekocht recentelijk en dat hakt er ook in. Kei en keiblij voor ze maar het is verdoeme toch wennen hoor.

Ik zal dus het jaar beginnen met een poging om mijn leven te beteren qua schrijven …. maar pin me er niet op vast want het zorgen zal voorrang hebben no matter what.

Lieve mensen, ik gun jullie alle goeds en ben blij dat ik hier zo af en toe mijn ei kwijt kan want voor de chocomousse heb ik ze niet nodig :-P


Liefs José