donderdag 28 april 2011

Schots vraagstuk ...















Het is en blijft een veel besproken mysterie
Vrouwen zullen zich altijd afvragen
Nieuwsgierigheid die blijft knagen
Wat bevindt zich onder die geruite materie

Folklore of spelend op een doedelzak
Lekker luchtig wel, een dubbel raakvlak


©José '11 

Snelsonnet


zondag 24 april 2011

Jenna Blum - Het familie portret



















Is alles geoorloofd in oorlogstijd? Vijftig jaar lang heeft Anna Schlemmer geweigerd te praten over haar leven in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Anna's dochter Trudy herinnert zich niet veel: zij was nog maar vier toen zij en haar moeder door een Amerikaanse soldaat werden bevrijd en met hem meegingen naar Minnesota. Maar ze bezit een bewijsstuk uit het verleden: een familieportret waarop zijzelf staat, samen met haar moeder en een nazi-officier. Gedreven door schuldgevoel over wie haar voorouders zouden kunnen zijn, gaat Trudy op onderzoek uit. Ze slaagt erin om eindelijk de dramatische, hartverscheurende waarheid over haar moeders verleden boven tafel te krijgen.


Meeslepend verhaal over een moeder en haar dochter.
In elkaar overvloeiend, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in het Duitse plaatsje Weimar, speelt het verhaal van moeder Anna, afgewisseld door het verhaal van dochter Trudy die als Doctor in de Geschiedenis les geeft aan een Universiteit in Minnesota.
Het verhaal van een Duitse moeder die door de omstandigheden doet wat ze denkt dat goed is voor de veiligheid en gezondheid van haar geliefde dochter, een dochter die daar in haar verdere leven de complexe gevoelens aan overhoudt die haar maken tot wie ze is.

Indringend, in mooie zinnen beschreven, diepgaande verhaallijnen.
Situaties die je tot het bot raken, realistische personages die je in je hart sluit.
Adembenemend van tijd tot tijd, zodat ik het boek af en toe even moest weg leggen.
Je weet in je hoofd dat het fictief is, maar als je even nadenkt zou het ook zomaar een biografie kunnen zijn, eentje waarvan je soms hoopt dat het “over the top” is.
Maar je realiseert je dat de gruwelijkheden in oorlogstijd nooit overdreven zijn, omdat het een feit is. Zoals de films die je op school zag, vaak in zogenaamde zwart-wit beelden, me nog lang op het netvlies stonden, zo zal dit boek ook nog wel een tijdje blijven hangen.
Zwart-wit, de goed of kwaadvraag, het ligt allemaal iets genuanceerder dan dat, er is tussen zwart en wit nog een wereld aan grijstinten, zoveel mensen, zoveel verhalen. Maar ook heel veel mensen die hun verhaal nooit meer kunnen navertellen.

Als je toevallig “Haar naam was Sarah” hebt gelezen, zou ik je aanraden om dit boek ook eens te lezen. Omdat het in mijn ogen nog tig keer meer aangrijpt en indruk heeft gemaakt, op mij tenminste.

Meesterwerk!!! 


©José '11


vrijdag 22 april 2011

SLimerick ...

 















Een minikikker uit Nunspeet
Had grote vrienden bij de vleet
Allemaal brandden ze hun billen
Waarop mini begon te gillen
Geen polonaise aan mijn reet



















©José '11

Limerick

dinsdag 19 april 2011

James patterson - De vierde seconde




















Na een schietpartij waarbij een tiener sterft en een andere voor de rest van zijn leven verlamd raakt, wordt inspecteur Lindsay Boxer op non-actief gesteld. Terwijl de media haar afschilderen als een kindermoordenaar, wacht Lindsay angstig op de rechtszaak die het einde van haar carrière kan betekenen.

Dan wordt het rustieke plaatsje Half Moon Bay waar Lindsay zich heeft teruggetrokken, opgeschrikt door een reeks brute moorden.

Hier hoef ik eigenlijk niet zo heel veel woorden aan vuil te maken.
Het boek is absoluut niet weg te leggen als je er eenmaal in begint te lezen.
Pageturner is waarschijnlijk een understatement, wat naar mijn idee ook wel komt door de korte hoofdstukken. Het zijn er dan wel 146, maar met een gemiddelde van ongeveer 2 bladzijden per hoofdstuk ben je ernstig geneigd om toch nog maar even een volgend te lezen en nog een en dan nog maar een. Want dat het ook nog eens razend spannend is werkt natuurlijk ook wel mee.
De karakters zijn zeer goed beschreven, niet langdradig, maar to the point, het verhaal is qua spanning ook super opgebouwd. Je wil ontzettend graag weten wat er op de volgende bladzijde weer gebeurt
Dit is het soort boek dat ik echt graag lees, een vlot geschreven thriller die ook zo wegleest.
Ontspannende spanning noem ik het maar even.
Een must-read voor thrillerfans!
Ik denk dat ik van deze maar een bookcrosser maak, omdat ie zeer zeker de moeite waard is.


©José '11  





woensdag 13 april 2011

Elmore Leonard - Hot Kid...





















Waanzinnig boek.
Waanzinnig in de zin van: een zooitje ongeregeld aan prettig gestoorde personages.
Het speelt zich af in de tijd van de Grote Depressie (what's in a name;)), na de grote beurskrach van 1929, rondom Oklahoma.
De rode lijn(en) in het verhaal zijn twee mannen die in alle hevigheid strijden om hun zogenaamde “15 minutes of fame”, maar dan liever iets langer.

De ene is Carl(os) Webster, een gedreven, keiharde dienaar van de wet, een echte US Marshall, die al op vijftienjarige leeftijd zijn eerste schurk dood schiet die er met een aantal stuks vee van zijn familie vandoor wil gaan. Carl is de zoon van een miljonair die zijn geld verdient in de olie-industrie, maar voor de hobby Pecanbomen heeft.
Carl is in feite uit op wraak, hij wil niets liever dan Emmett Long, de man die ooit voor zijn ogen een meedogenloze moord pleegde, en hem daarbij zijn ijsje ontfutselt, arresteren.
In zijn kruistocht stuit hij echter ook op Jack Belmont.
Jack wil zichzelf onsterfelijk maken als de grootste bankrover aller tijden. Een niet geringe missie voor de zoon van een stinkend rijke bankdirecteur, die daarbij niet echt het verstand heeft van Einstein.

Het hele boek is een soort kat-en-muisspel tussen rechtvaardigheid en het kwaad.
Doorweven met kleurrijke personages, droge humoristische dialogen en gebeurtenissen waarbij je je soms afvraagt, zal ik hardop gaan lachen of hoofdschuddend meelij hebben met zoveel onnozelheid.
De glimlach overheerste bij mij.


Elmore Leonard.
Ik denk dat ik ergens op mijn leesweg iets gemist heb.
De man is geboren in 1925, dus nu ik dit typ is hij 85!!
Je zou denken dat hij wel aan het rentenieren is geslagen na het schrijven van pak hem beet meer dan veertig boeken en essays.
Maar nee hoor, vorig jaar heeft hij gewoon weer een nieuw boek uitgegeven.
Volgens de Philadelphia Inquirer: 'De volgende keer dat de leden van de Swedish Academy overwegen een nobelprijs voor de literatuur te overhandigen aan een Amerikaan, moeten ze zeker eens naar Elmore Leonard kijken'.


©José '11






maandag 11 april 2011

Familiebanden...
















Zijn hoofd voelt alsof er tien sterke mannen met een drilboor in een moordend tempo een stuk wegdek van zijn asfaltlaag aan het ontdoen zijn. Als hij zijn hoofd een beetje optilt verspreidt het gebonk zich in een nieuwe wereldrecordtijd van zijn slapen naar de bovenkant van zijn hersenpan alsof het er daar uit wil.
 Kreunend legt hij de boosdoener weer op het kussen en grijpt met beide handen naar zijn pijnlijke knar. Hij heeft geen flauw benul wat voor dag het is, het zou een zondagmorgen kunnen zijn, maar voor hetzelfde geld is het gewoon maandagochtend of zelfs al donderdagmiddag, hij mist blijkbaar een essentieel deel van de film.
Met gesloten ogen probeert hij zich te herinneren hoe hij in deze toestand is geraakt.
Het laatste wat hij met zijn brakke brein nog te voorschijn kan toveren is het feestje in het kleine zaaltje van de plaatselijke dorpskroeg. De familiereünie.

Zijn droogkloot van een broer, Rick, het huisje – boompje – beestje type, zware hypotheek, goeie baan en 2,8 kinderen zoals het Jan met de pet betaamd, had het lumineuze idee gehad om een reünie te organiseren. Het zou volgens hem mieters zijn om alle neven en nichten weer eens bij elkaar te zien.
Alleen het woord mieters deed Rob al huiveren.
Hij had ineens visioenen van bekakte dames in mantelpakjes, hangend aan armen van snobistische kerels die spraken over beleggen, golf en de tennisclub.
Het zweet brak hem al uit bij de gedachte.
Zijn familie was er echt een van uitersten, allemaal geslaagd in het leven en hij het zwarte schaap, de flierefluiter die overal lak aan heeft. De eeuwige single, vrijgezellig pur sang.
De datum werd geprikt en hem werd op het hart gedrukt om uit goed fatsoen aanwezig te zijn en vooral te socializen en zich eens een keer te gedragen en zijn kleding misschien iets correcter te kiezen dan zijn normale jeans en shirt.
'Je bent onderhand de rebelse jaren voorbij Rob, het wordt tijd dat jij je ook eens als een volwassene gaat gedragen, net zoals de rest van de familie!'
'Ik ben nog altijd mijn eigen baas Rick. Ik zal echt wel verschijnen op dat kinderfeestje van je, maar ga me niet vertellen hoe ik me moet kleden of gedragen. Het zal mij benieuwen of zo'n stelletje snoevers wel weet hoe je een echt feestje moet bouwen. Godskolere, ik hoop niet dat ik ergens halverwege in slaap val!'

Loungemuziek als zachte sfeeromlijsting.
Mannen strak in het pak, inclusief wurgende stropdas, dames met galant opgestoken haar of een kittig bobje.
Hij had van zeker de helft geen flauw idee wie het was en of het familie of aanhang betrof.
Zuchtend keek hij eens rond en vroeg zich af of hij niet toevallig tóch verwisseld was na zijn geboorte in het ziekenhuis. De barman gaf hem een vette knipoog en schoof nog een nieuwe Jack zijn kant op.
Hij liet de ijsklontjes ronddansen in zijn koele glas. Gelukzalig zette hij het glas aan zijn lippen en kreeg vervolgens door een dreun op zijn schouder de complete inhoud over zich heen.

'Kerel, Rob! Hoe gaat het met ons kleinste neefje?!'
Kwaad keek hij op in het rood aangelopen pafferige gezicht van Boris, de stamhouder van de familie.
'Tot vijf seconden geleden ging het prima met mij Boris, maar momenteel voel ik me nat en erg pissig, je zou de volgende keer kunnen overwegen om niet heel je gewichtigheid achter die dreun te zetten'.
Boris schoot hard in de lach en deed zijn “schouderklopje” nog eens dunnetjes over.
'Mag ik je even voorstellen aan mijn charmante vrouwtje Madeleine? Ik geloof niet dat jullie elkaar al kennen. Ik weet tenminste hoe ik de vrouwtjes moet versieren Rob, je zou nog veel van me kunnen leren!', riep hij zo hard mogelijk, bulderend van de lach om zijn eigen zogenaamde grapje.
Rob verplaatste zijn blik naar slachtoffer nummer vijf en verdronk meteen in de azuurblauwe ogen.
Ze stak haar hand uit.
'Je mag me wel Maddy noemen hoor, Madeleine klinkt zelfs mij te nuffig'.

Hij nam haar zachte hand in de zijne en had het gevoel alsof hij geëlektrocuteerd werd door de knetterende spanning die leek over te springen.
'Rob, de Benjamin annex zwart schaap', zei hij zachtjes. 'Een wonder dat Boris je aan me voorstelt, ik had niet gedacht dat hij zoiets fraais zelfs maar in de búúrt van mij zou willen laten'.
Zijn knipoog toverde een ondeugende glimlach om haar zwoele lippen en opeens leek het toch nog gezellig te worden.
Hij hoorde amper de verhaaltjes van Boris over hoe goed hij geboerd had de afgelopen jaren, de miljoenen die hij verdient had met zijn dealtjes en investeringen, bla bla bla.
Boris had zijn publiek ondertussen verdrievoudigd en stond vanaf zijn virtuele sokkel zijn gehoor toe te spreken.
Rob nam Maddy's hand en trok haar mee naar het geïmproviseerde dansvloertje waar verschillende familieleden zich nóg belachelijker aan het maken waren dan ze in principe al waren.
'Vijftig vierkante centimeter dansvloer, daar kan ik weinig verkeerds doen, toch?'
Maddy's lach deed zijn bloed sneller stromen, daar waar de Jack het al verdund had.

Het snerpende geluid van de telefoon dringt door zijn herinnering als een tandartsboor door een zenuw.
Op de tast graait hij tenslotte het onding van zijn nachtkastje en drukt op de groene knop.
'Hoe haal je het potjandorie altijd in je hoofd om je zo te laten gaan in gezelschap van fatsoenlijke mensen!'
Potjandorie, Rick zelf.
'Je hebt de helft van de familie zwaar beledigd en voor schut gezet met je bijdehante opmerkingen en gedrag. Schandalig! Ik heb geen idee hoe ik dit ooit weer kan rechtbreien, of überhaupt nog iemand recht in de ogen zal kunnen aankijken zonder me dood te schamen. Je hebt zelfs Boris' vrouw zó beledigd, dat ze gillend is weggelopen en nog steeds niet thuis is durven komen!'

Diep zuchtend drukt Rob op het rode hoorntje en gooit de gsm richting kledingkast.
Met een harde knal vliegt het tegen het rechter IKEA paneel en smakt met een noodgang tegen de vloer.
'Hé, doe eens een beetje rustig, ik wil graag nog even slapen!'
Een warme hand glijdt langzaam over zijn borst, gevolgd door een hoofd vol vurige krullen.
Gelukkig, Maddy is terecht.

©José '11  





maandag 4 april 2011

Moeder Natuur ...

 



















grillige vormen
indrukwekkende aanblik
natuurlijk beloop

fascinerend voortbrengsel
ongekunsteld geschapen





















©José '11

Tanka

zondag 3 april 2011

Tatiana de Rosnay - Haar naam was Sarah




















Haar naam was Sarah …

De tienjarige Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar het wielerstadion in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor deportatie. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kledingkast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong, en de sleutel bij zich stak. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven en via het dossier van Sarah ontdekt zij het goed verborgen geheim van haar schoonfamilie.

Een meesterlijk geschreven boek dat ik twee keer gelezen heb, geloof me maar als ik zeg dat ik dat echt niet met ieder boek doe.
De afwisseling tussen heden en verleden maken het een zeer vlot leesbaar boek.
Het grijpt je als het ware bij de strot qua emoties, meeslepend en indrukwekkend hoe de karakters hun verhaal “vertellen”.
Je ruikt en proeft als het ware de sfeer.
Mooi opgebouwd, al is het aan het eind toch niet zo verrassend als je zou willen.
Voor mij had het boek gerust twee keer zo dik mogen zijn, het greep aan en ik had graag meer te weten gekomen over Sarah … maar dat kun je ook gezonde nieuwsgierigheid van mijn kant noemen.

Ik vind het een aanrader, alhoewel half Nederland hem vast en zeker al gelezen heeft of ondertussen de film heeft gezien.

©José '11 

Trailer van de verfilming:



Ruth Newman - Vleugels...




















Nadat ik Schaduwkant van dezelfde schrijfster had gelezen, en daarvan zwaar onder de indruk was, heb ik gezocht naar andere boeken van haar.
Haar tweede, en tot nu toe laatste boek, is dus Vleugels.

Het verhaal speelt zich af op de Universiteit van Cambridge.
Olivia is een mooie, veelbelovende studente en heeft al twee jaar een relatie met Nick.
Maar wat de buitenwereld niet weet, is dat ze een zwaar jeugdtrauma heeft.
Als ze samen met Nick naar het meifeest gaat, vindt ze het toegetakelde lichaam van een medestudente: June. Olivia is in shock. Vooral omdat dit niet de eerste moord op de campus is.
Haar angsten uit het verleden komen in volle hevigheid terug.
Later blijkt dat Olivia alle slachtoffers persoonlijk kende.

Het verhaal is vrij vaag verteld, niet echt duidelijk en met vlagen ingewikkeld.
Terwijl het plot toch echt vrij simpel is.
De karakters/personages, zijn naar mijn idee niet echt boeiend.
Geen catchy verhaal dat blijft hangen dus.
Al met al viel het een beetje tegen na het lezen van Schaduwkant.
Het kon mij in ieder geval niet echt bekoren, maar smaken verschillen uiteraard.


©José '11