Is alles geoorloofd in oorlogstijd? Vijftig jaar lang heeft Anna Schlemmer geweigerd te praten over haar leven in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Anna's dochter Trudy herinnert zich niet veel: zij was nog maar vier toen zij en haar moeder door een Amerikaanse soldaat werden bevrijd en met hem meegingen naar Minnesota. Maar ze bezit een bewijsstuk uit het verleden: een familieportret waarop zijzelf staat, samen met haar moeder en een nazi-officier. Gedreven door schuldgevoel over wie haar voorouders zouden kunnen zijn, gaat Trudy op onderzoek uit. Ze slaagt erin om eindelijk de dramatische, hartverscheurende waarheid over haar moeders verleden boven tafel te krijgen.
Meeslepend verhaal over een moeder en haar dochter.
In elkaar overvloeiend, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in het Duitse plaatsje Weimar, speelt het verhaal van moeder Anna, afgewisseld door het verhaal van dochter Trudy die als Doctor in de Geschiedenis les geeft aan een Universiteit in Minnesota.
Het verhaal van een Duitse moeder die door de omstandigheden doet wat ze denkt dat goed is voor de veiligheid en gezondheid van haar geliefde dochter, een dochter die daar in haar verdere leven de complexe gevoelens aan overhoudt die haar maken tot wie ze is.
Indringend, in mooie zinnen beschreven, diepgaande verhaallijnen.
Situaties die je tot het bot raken, realistische personages die je in je hart sluit.
Adembenemend van tijd tot tijd, zodat ik het boek af en toe even moest weg leggen.
Je weet in je hoofd dat het fictief is, maar als je even nadenkt zou het ook zomaar een biografie kunnen zijn, eentje waarvan je soms hoopt dat het “over the top” is.
Maar je realiseert je dat de gruwelijkheden in oorlogstijd nooit overdreven zijn, omdat het een feit is. Zoals de films die je op school zag, vaak in zogenaamde zwart-wit beelden, me nog lang op het netvlies stonden, zo zal dit boek ook nog wel een tijdje blijven hangen.
Zwart-wit, de goed of kwaadvraag, het ligt allemaal iets genuanceerder dan dat, er is tussen zwart en wit nog een wereld aan grijstinten, zoveel mensen, zoveel verhalen. Maar ook heel veel mensen die hun verhaal nooit meer kunnen navertellen.
Als je toevallig “Haar naam was Sarah” hebt gelezen, zou ik je aanraden om dit boek ook eens te lezen. Omdat het in mijn ogen nog tig keer meer aangrijpt en indruk heeft gemaakt, op mij tenminste.
Meesterwerk!!!
©José '11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten