zondag 26 februari 2012

Als het donker valt















Met een ferme tred loopt ze na haar avonddienst richting de ondergrondse parkeergarage, een paar straten verwijderd van haar werk.
Moe en een beetje kriegel van de irritante hoofdpijn die een uur geleden spontaan is komen opzetten, is ze zich amper bewust van haar omgeving.

'Geweldig, dat kan er ook nog wel bij.'
Ze zet snel de capuchon van haar jack op terwijl de regen in steeds fellere striemen naar beneden valt. In de haast laat ze haar tas vallen en vloekt hartgrondig als ze ziet dat de inhoud niet langer inhoud is, maar verspreid ligt over het trottoir.
Met graaiende bewegingen raapt ze alles op en propt het zo goed en zo kwaad als ze kan terug in de altijd te klein lijkende tas. Vanuit haar ooghoek ziet ze een lange gestalte aankomen die diep in zijn kraag is weggedoken. Snel kijkt ze rond op het trottoir, dat maar zwak verlicht is door een enkele straatlantaarn, of ze alles heeft.
Als ze omkijkt is de man haar al tot een dertigtal meters genaderd en kijkt haar recht in de ogen aan. Onderhuids voelt ze een rilling opkomen en de haartjes in haar nek komen gelijktijdig omhoog.
Bang aangelegd is ze niet alhoewel de buurt de laatste tijd het doelwit van inbraken en overvallen lijkt te zijn.

Ze neemt de tas stevig onder haar arm en begint weer verder richting parkeergarage te lopen.
De regen valt intussen gestaag door en de aangewakkerde wind blaast de druppels recht in haar gezicht terwijl hij onverhoeds de capuchon van haar hoofd rukt.
Haar schouderlange haar waaiert alle kanten op en plakt in natte pieken op haar wangen.
Achter zich hoort ze snelle voetstappen steeds dichterbij komen. Ze kijkt over haar schouder en ziet dat de man iets roept maar door de wind vervormen de woorden tot een onverstaanbare monotone reeks geluiden.
Ze kijkt om zich heen en ziet dat de straat verder verlaten is en begint harder te lopen.
Achter de flat die voor haar opdoemt is een steegje, een kortere weg naar de ingang van de parkeergarage.
'Wacht nou even!' hoort ze nu ineens duidelijk achter zich.
Dat ze niet van plan is om dat te doen vertaald zich in een snelle blik achterom en een sprintje richting de smalle steeg.

Adrenaline giert door haar bloed en haar hart klopt in haar keel als ze de hoek om slaat en overvallen wordt door de plotselinge duisternis.
Ze loopt nog een paar passen en moet dan even stilstaan om zich te oriënteren.
De man is nu vlakbij de steeg, zijn snelle passen duidelijk weerklinkend als een echo.
Vastberaden drukt ze haar lijf tegen de muur en graait in haar jaszak als plotseling de man de steeg binnen rent.
Zenuwen staan op scherp als ze afwachtend haar adem in houdt.

'Hey! Je bent je portemonnee verloren maar je hoorde me niet'.
Hij steekt zijn hand uit met haar portemonnee en ze laat haar adem ontsnappen in een diepe zucht.
'Oh, dank je wel'.
Ze draait zich van de muur af en kijkt in zijn richting terwijl ze de loop van haar Glock op zijn hart richt.
'Zou je zo vriendelijk willen zijn om me meteen de jouwe ook maar te geven?'

Haar nachtdienst is begonnen...


©José '11
Fictie




donderdag 23 februari 2012

David Baldacci – De Provocatie


















Beschrijving:
Spanning van hier tot Washington In een kleine plattelandsgemeenschap in West Virginia waar nooit iets opzienbarends gebeurt, wordt een gruwelijke vondst gedaan. Een echtpaar is in hun eigen woning op brute wijze om het leven gebracht. Het lijkt in eerste instantie een zaak voor de plaatselijke politie, totdat blijkt dat de vermoorde man een militair was en zijn vrouw connecties had met het Pentagon. De US Armys Criminal Investigative Division ACID zet zijn beste man op de zaak. Voormalig militair John Puller is iemand die weinig bezit of nodig heeft, die graag alleen werkt en die onverzettelijkheid koppelt aan een diepgewortelde hang naar de waarheid. Al snel nadat Puller op de zaak is gezet, botst hij met Sam Cole, de vrouwelijke rechercheur van Moordzaken die het onderzoek leidt. Terwijl Puller zich een weg baant door leugens, dwaalsporen en bedrog, komt hij erachter dat niets en niemand is wat het lijkt in dit onschuldig ogende stadje. Dan blijkt dat achter de toch al complexe zaak een samenzwering schuilgaat die veel verder reikt dan Puller ooit voor mogelijk had gehouden.

Spannende thriller die zoals de meeste “Baldacci's” lekker wegleest.
Goed uitgewerkte personages die niet overdreven worden neergezet als superheroes, maar geloofwaardig en erg “likeable”.
Nieuw personage John Puller mag wat mij betreft vaker voorbij komen, down to earth, rechtlijnig en met hart en ziel aan zijn missie werkend.
De moeite waard dus;)

©José '12

Jan-Erik Fjell – De verklikker



















Beschrijving:
In het New York van de jaren ’60 wordt Vincent Giordano opgenomen in de beruchte mafia-familie Locatelli en ondergaat daar zijn vuurdoop: het terechtstellen van een verklikker. In het hedendaagse Noorse Fredrikstad wordt de rijkst man van de stad vermoord. Er is reden om aan te nemen dat de moord een financieel motief heeft. Inspecteur Anton Brekke van de plaatselijke recherche gaat het onderzoek leiden. Een brutale bon-vivant met een zwak voor vrouwen en een geheime passie voor poker. Met de ijverige politiestudent Magnus Torp in zijn kielzog weet Brekke allerlei gebeurtenissen van vroeger boven tafel te halen die op verrassende wijze tot een ingenieuze finale worden vervlochten.

“Ik vraag alleen maar of je me een dienst wilt bewijzen. Dezelfde dienst waar ik je zes jaar geleden al om heb gevraagd.” Vincent stak zijn hand in de binnenzak van zijn colbertje, haalde er een rood sleuteltje uit en legde het op tafel. “Weet je nog?”


Thrillerdebuut van de 29-jarige Noorse Jan-Erik Fjell, en wat voor een debuut!
Twee tijdslijnen en twee totaal andere werelddelen ingenieus naar elkaar toe breien, dat noem ik superb!
Hij weet hoe hij de spanning moet opbouwen zodat je alleen maar nieuwsgieriger wordt naar waar dit alles toe gaat leiden. Zijn schrijfstijl is vlot, soepel, alsof het zo uit zijn mouw is geschud.
De karakters/personages zijn beeldend beschreven maar toch blijft er iets te raden over.
Ik hoop dan ook dat dit een vervolg krijgt zodat we de personages wat beter leren kennen.
Jonge gast dus met heel veel talent lijkt me.
Aanrader naar mijn bescheiden mening;)

©José '12

Bekijk eventuele beschikbaarheid bij:  Bibliocenter

woensdag 15 februari 2012

Valentijnsdag - the day after


Kleine sneeuwvlokken dwarrelen als lichte veertjes door de lucht.
De wereld lijkt kleiner door het zachte witte donsdekentje dat over de straten en gebouwen valt.
Ze voelt hoe de wind speels haar lichtblonde lokken optilt en verwaaid.
Met een ongeduldig gebaar veegt ze het haar uit haar betraande ogen en plakkerige gezicht.
Ze kan het niet helpen, ze blijft maar snotteren. Zelfs het idyllische uitzicht vanaf de Martinitoren kan haar niet bekoren vandaag. Balancerend op haar tenen kijkt ze met een vertroebelde blik door haar tranen naar beneden.

Ze had het “Wegens verbouwing gesloten” – bord genegeerd en was over de hekken geklommen.
Het was rustig op de vroege morgen, waarschijnlijk ook door het winterse weer, maar daar was ze wel blij mee. Geen pottenkijkers of betweters die haar van haar voorgenomen plan af wilden houden. Nee, ze had het wel gehad, klaar was ze er mee. Nog nooit had ze zo'n vernederende Valentijnsdag gehad. Geen bloemen, geen bonbons, zelfs geen kaartje van een anonieme aanbidder!
Uitgerangeerd was ze. Niet meer aantrekkelijk genoeg om nog mee te doen met het grote flirtspel. Niet goed meer in de markt liggend op haar vijfentwintigste, hoe triest. Basta!

Ze voelt hoe de broze stenen onder haar voeten langzaam afbrokkelen en begint toch wel enigszins in paniek te raken. Wie zal haar hier vinden, zal het lang duren voor ze haar missen en hoe zal ze er in godsnaam bij liggen? Hevig snikkend leunt ze een beetje voorover.

Ze schrikt van een barse stem achter haar.

'He, ben je nou helemaal gek geworden! Kom onmiddellijk van die toren af!'
Ze verliest haar evenwicht, valt voorover en ziet hoe de grond in sneltreinvaart naar haar toe lijkt te komen.

De aannemer rent naar het blondje en ziet dat ze plat op haar neus terecht is gekomen, hij staat iets of wat uit het lood. Voor de rest lijkt het mee te vallen.

'Ben je nou helemaal besodemieterd dame! Weet je wat het kost om die toren weer te herstellen!'

Voorzichtig staat ze op en beseft dat het toch niet zo'n goed idee was.

'Nou, maak je dat je weg komt voor ik de politie bel!'

Verschrikt kijkt ze de man aan, zijn woedende ogen spreken boekdelen.
Toch vind ze hem op een bepaalde manier woest aantrekkelijk.
Terwijl ze langzaam achteruit loopt knipoogt ze naar de man.
Ze ziet hoe zijn ogen verzachten en slaakt een intense zucht. Gelukkig is nog niet alle hoop vervlogen.

De aannemer schudt zijn hoofd en kijkt op zijn tekening.
'Veel interactiever moet het toch niet worden!'


©José '12 ;)
Fictie






maandag 6 februari 2012

Wafels


Niks hartverwarmenders dan de kneuterigheid van een bak-, of stooflucht die door je huis dwaalt als een prikkelende winterse vrieskou de buitenwereld teistert.
Nou ja teisteren is een groot woord, het valt hier in Nederland nogal mee meestal. Al zou je dat aan de Spoorwegen niet zeggen, die haperen al bij een minimale daling van de temperatuur of bij een dik pak sneeuw van luttele centimeters.
Wat ik wil zeggen is dat ik wisselende temperaturen vaak associeer met bepaalde geuren.
Zalig als je ergens binnenkomt en de geur van iets vers gebakkens omarmt je als een warme deken, of een stoofpotje dat langzaam gaar pruttelt o[ een laag pitje. De geur van een knapperend houtvuur dat warmte rond strooit alsof het zich wil meten aan het hellevuur, bij wijze van spreken dan;)
Nostalgische geuren noem ik dat altijd.
Vroeger als je uit school kwam of buiten had gespeeld, door en door koud met de ijspegels zo ongeveer aan je neus, dan was het binnen zalig warm, een kopje thee, koffie of warme chocolademelk met een warme wafel was dan intens genieten.
Zo gewoon en toch brengt die geur altijd mooie herinneringen terug.
Maar goed, ik had dus gewoon een recept voor wafels, laat het U smaken als U ook neigingen krijgt om iets te bakken ;)

Wafels:

Basisrecept:
1 Kg Zelfrijzend bakmeel
500 Gr witte of lichtbruine basterdsuiker
3 Zakjes Vanillesuiker
¾ Liter melk
8 Medium-eieren of 10 kleinere
2 Pakjes boter a 250 gr
Snufje zout

Laat de pakjes boter op een laag vuur langzaam smelten.
Meng intussen de “droge” ingrediënten.
Giet terwijl je de mixer gebruikt de melk beetje bij beetje toe.
De gesmolten (niet te hete) boter toevoegen.
Dan meng je 1 voor 1 de eieren toe tot je een mooi egaal beslag hebt.

Je kunt ook variëren door er ingrediënten aan toe te voegen, of bijvoorbeeld de helft “naturel” en dan dingen toevoegen.
Denk bijvoorbeeld aan een scheut(je) Limoncello, of gewoon citroensap, voor de frisse smaak.
Of Amaretto/ of een andere lekkere likeur die je toevallig in huis hebt.
Geraspte appel of zelfs geraspte kaas.
Je kunt het zo gek niet bedenken.
Zelf doe ik er altijd rozijnen in, omdat ze daar hier nu eenmaal dol op zijn.
In veel recepten staat dan 100 gram gewelde rozijnen, maar ik doe er meestal gewoon een zak van 500 gr in, zonder eerst te wellen (gemak dient de mens;)).
Het ligt natuurlijk aan wat voor soort wafelijzer je hebt, maar uit dit recept haal je +/- 70 van die rechthoekige wafels. Zelf heb ik een klavertje vier vormig ijzer en dan heb ik er ongeveer 35.
Handig om een voorraadje in de vriezer te hebben.

Smakelijk eten (of snoepen, whatever je het wil noemen ;))

©José '12