zaterdag 30 juli 2011

Nostalgie versus Zandbak

Voor even was ik terug in mijn geboorteplaats, de "thuisplek" die ik alweer zo'n 36 jaar geleden verliet.
De veranderingen zijn niet van de lucht, plekken die in je herinnering ronddwalen zijn heel anders als je ze weer terug ziet. Als je ze überhaupt nog kunt terugvinden wil dat zeggen.
Sloophamers en verloedering, afbraak en nieuwbouw, het grootse dat het vroeger uitstraalde is in mijn huidige beleving verdwenen.
Zo ook de imposante oude basisschool, waar ik ooit de grondbeginselen leerde, verdwenen alsof het nooit bestaan heeft, plaats gemaakt voor anonieme bewoners in keurige rijtjeshuizen.
Zelfs het vorstelijke Kasteel van Hoensbroek leek kleiner dan ik me in feite herinnerde, maar het was ook al lang geleden dat ik er voor het laatst was moet ik bekennen. Volgens mij zie je als kind de gebouwen sowieso grootser. Het maakte waarschijnlijk ook meer indruk door mijn kinderlijke fantasie. De mystiek die er vroeger hing werd vooral voelbaar door de mooie verhalen over ridders en jonkvrouwen, maar ook had dit Kasteel zijn eigen spookverhalen, al lijken het me nu eerder broodjeaapverhalen.
Eerlijk is eerlijk, het ziet er nog altijd magnifiek uit, majestueus.
En hoewel ik in het zuiden van Limburg met zijn adembenemende glooiende landschap, zijn heerlijke ontspanningsplekken en hotspots nog altijd graag eens “rondneus”, is het voor mij al heel lang geen “thuis” meer, maar meer een plek met herinneringen, herinneringen die ik in mijn hoofd en hart meegenomen heb.

We waren dus bij het Kasteel omdat daar het grootste Zandsculpturen festival van Europa aan de gang is. Ik had er stukjes van op TV gezien en het leek me wel indrukwekkend.
Nou, indrukwekkend bleek een understatement.
Van maar liefst 8 miljoen kilo zand hebben 34 kunstenaars, 24 enorme werken gecreëerd, waarvan er een zelfs 7 meter hoog was.
Je kunt er met je verstand amper bij hoe ze zoiets klaar krijgen, zo mooi in detail ook.
Niet te geloven hoe zoiets zo perfect blijft, vooral met dat buiige herfstweer van de laatste tijd.
Petje af voor de kunst en hun scheppers....

©José '11


                                  Sinister en Groots door een dreigende lucht

 
                                   Zij-aanzicht

                                 Ingang Kasteel

                                  Colosseum van Rome

                                  Bladmuziek

                                  Sagrada Familia


                                  Da Vinci's : Man van Vitruvius en Embryo

                                  Antonio Stradivari (beter bekend als Stradivarius...)

dinsdag 26 juli 2011

Dromen














Lange schaduwen gleden over de omgeving terwijl ze langzaam maar resoluut haar weg naar boven probeerde te vinden.
De begroeiing op de heuvel had het oorspronkelijke paadje grotendeels overwoekerd waardoor ze zelf, zo goed en zo kwaad als het ging, een begaanbaar oppervlak moest zoeken.
Haar ogen zochten, berekenden en taxeerden de route.

Vroeger was dit haar plek, haar parcours, haar ontsnappingsmogelijkheid naar serene rust.
Weg van alle drukte en zogenaamde goedbedoelde adviezen die ze van alle kanten te horen kreeg.
Weg van mensen die alleen maar dingen van haar wilden, niet geïnteresseerd in haar als persoontje, maar in de naam, de populariteit en het daar bijbehorende geld dat ze had verdiend.
Tot die fatale dag, de dag dat haar wereld ineens op zijn kop stond.
Zoals iedere andere dag trainde ze hard om haar tijd te verbeteren, om haar eigen wereldrecord veilig te stellen. Die dag ging ze op haar fiets naar het Olympisch trainingscomplex dat een paar straten verwijderd was van haar huis. Door het hardlopen waren haar beenspieren zo sterk dat ze fietste alsof ze vleugels had, gedragen door de wind en de stilte van de vroege morgen.
De geur van de dauw werd plotseling vermengd met een metalige, doordringende reuk, terwijl de rust in een oogwenk veranderde in een ijzingwekkende kreet.
Een fractie van een seconde, een door alcohol vertraagde reactie van een dronken bestuurder die op de verkeerde weghelft belandde, noodlot of domweg pech liet haar dromen vervliegen als sneeuw voor de zon.

Gespannen keek ze voor zich uit en zag haar einddoel eindelijk in zicht komen.

De krachtsinspanning die ze had moeten leveren was gigantisch, maar een schril contrast ten opzichte van de maandenlange behandelingen, operaties en de daaropvolgende therapieën.
Moedeloosheid, woede, angst en pijn wisselden elkaar af op kwade dagen terwijl doorzettingsvermogen, hoop en nooit aflatende wilskracht het steeds vaker wonnen op dagen dat de zon weer voor haar scheen te schijnen.
Zou ze ooit nog in staat zijn om de top te bereiken? Het positieve weten te prikkelen? De uitdaging van het onbekende kunnen appreciëren?

Het pad leek nooit zo lang in haar herinnering, maar uiteindelijk stond ze dan toch op de splitsing.
Het landschap was adembenemend, overweldigend, indringend tot in de uiteinden van al haar zenuwen. Linksaf de onafwendbare, alles verwoestende afgrond, die op kwade dagen haar definitieve uitkomst zou zijn geweest.
Met een vastberaden glimlach op haar gezicht wendde ze resoluut haar rolstoel en manoeuvreerde handig over het plateau naar rechts en dacht aan de woorden die haar coach steeds was blijven herhalen: 'Het pad dat je uiteindelijk neemt, is het pad dat je kiest. De dag dat je aarzelt over je keuze, is de dag dat je verliest.'

Even genoot ze nog van het prachtige panorama voor ze aan de weg terug naar beneden begon.
Als je geen dromen meer hebt is het leven onbezield.

©José '11


Aardappelsalade














Aardappelsalade met Vinaigrette

1 Kilo vastkokende aardappels
2 Eetlepels azijn (naar keuze)
6 Eetlepels olijfolie
1 Gesnipperd uitje
Flinke theelepel mosterd
Verse bieslook en Peterselie
(Mag ook gedroogde, vers is lekkerder)
Peper
Zout

Kook de aardappels en maak ondertussen alvast de vinaigrette door:
Azijn/Ui/Mosterd/Peper en zout te mengen.
Meng daarna met beetjes de olie er doorheen, goed roeren tot een glad “papje”.
Voeg de bieslook en peterselie toe.
Als de aardappels net gaar zijn giet je ze af.
Even droog laten stomen en dan zo warm mogelijk in schijfjes of blokjes snijden.
Meng de vinaigrette door de nog lauw/warme aardappels.
Omdat ze nog warm zijn absorberen ze alle toegevoegde ingrediënten als een “spons”.
Laat het geheel even afkoelen en bewaar dan in de koelkast. Na een uurtje (of 2) zijn de smaken heerlijk ingetrokken!
Je kunt zelf eventueel eens experimenteren met andere kruiden, een ander soort azijn of olijfolie, augurk doe ik er ook wel eens doorheen.

Heerlijk bij bijvoorbeeld BBQ of met een lekker stuk vlees en groenten als avondmaaltijd, of bijgerecht bij een koud buffet.
Eet ze! ;)

©José '11

donderdag 21 juli 2011

James Patterson – De vijfde vrouw


















Volgens Bol:
In haar vrije tijd doet politie-inspecteur Lindsay Boxer wat ze het liefst doet: shoppen met haar vriendinnen, in dit geval advocaat Yuki Castellano en Yuki's moeder Keiko. Maar plotseling stort Keiko ineen en ze wordt met spoed naar het San Francisco Medical Center gebracht. Haar conditie verbetert gelukkig snel, maar enkele dagen later overlijdt ze toch nog volkomen onverwacht. Ze heeft de verkeerde medicijnen toegediend gekregen en is overleden aan een hartaanval. Dan blijkt dat het niet de eerste keer is dat patiënten die genezen leken, alsnog op onverklaarbare wijze overlijden in dit ziekenhuis.

Alweer het vijfde deel in de: Womens Murder Club serie.
Onomstotelijk feit: Ik ben verslaafd aan de boeken van James Patterson (geloof ik;)).
Stuk voor stuk pageturners die vol intriges, spanning en humor zitten.
Ieder hoofdstuk (Van gemiddeld 2 pagina's) lijkt wel een cliffhanger te bevatten. Je weet nooit wat er ineens weer gebeurt, je probeert het zelf wel te ontrafelen, maar het aantal keren dat je fout denkt is best groot.
Razend knap vind ik het om zo te schrijven dat je lezers vanaf de 1e letter tot en met de laatste geboeid blijven door de directe manier van schrijven, geen overbodige poespas qua woorden en natuurlijk de onverwachte wendingen die je voor je kiezen krijgt.

Zeker in mijn persoonlijke top 10 dus deze Mr. James Patterson, inclusief zijn boeken natuurlijk;)
Ik heb het 6e deel al hier thuis liggen, ja hey, ik zou eens zonder zitten en afkickverschijnselen krijgen, dat moeten we niet hebben! 

©José '11 


maandag 18 juli 2011

Marilyn French - In naam van de vriendschap



















Volgens Bol:
In naam van de vriendschap van Marilyn French, vertelt het verhaal van vier vriendinnen. Maddy, Emily, Alicia en Jenny hebben elkaar bij toeval leren kennen in Steventon, een Amerikaans provinciestadje, waar Maddy en Emily hun hele leven al wonen en waar de veel jongere Jenny en Alicia na hun vlucht uit het hectische New Yorkse bestaan zijn terechtgekomen. Op het oog hebben ze niets gemeen, de makelaarster die een tweede start maakt, de 'oude' vrijster' die haar leven aan de muziek gewijd heeft, de schrijfster, en de jongste van allemaal, de succesvolle kunstenares. Het leven slaat toe, en Marilyn French weeft op haar eigen onovertroffen wijze de draden uit heden en verleden van haar hoofdpersoon dooreen, waarbij ze de lezer ongemerkt meevoert in hun bewustwordingsprocessen. Overspel, dood, ontgoocheling, maar ook liefde, hoop en trouw spelen zich af tegen de achtergrond van de onverwoestbare vriendschap van vier vriendinnen, die nooit in elkaar teleurgesteld raken.

Nou, wat zal ik daar eens over zeggen.
Op zich is het een heel mooie verhaallijn, vier vrouwen die ondanks afkomst en leeftijdsverschillen tot elkaar komen in allerlei opzichten. Levensbeschouwingen en de opvattingen van verschillende generaties vrouwen. Bewustwording over vrouw-zijn in zijn algemeenheid.
Maar ik vind het vrij ongestructureerd over komen allemaal.
Het begin leest allemaal heerlijk weg, maar dan springt het ineens bij tijd en wijle van de hak op de tak, situaties die zich voordoen eindigen op een manier dat je er eigenlijk wel nog even het fijne van wil weten, maar waar niet meer op terug wordt gekomen. Beetje teleurstellend dus.
Ik kreeg echt het idee dat ze in feite veel en veel meer bladzijden had geschreven, maar is beginnen te schrappen om het boek niet al te dik te laten worden.
Ik weet ook wel dat schrijven altijd schrappen betekent, maar je kunt ook overdrijven.
Van mij had het gerust wat uitgediept mogen worden, tenminste bepaalde stukken in ieder geval.

Maar zoals altijd – smaken verschillen!

©José '11


donderdag 14 juli 2011

Ripper




Met een schuin oog kijkt ze vanaf de keukenstoel naar hoe hij daar roerloos ligt te liggen.
Eindelijk krijgt ze een idee, slaat stilletjes haar boek dicht en loopt naar de keukenla om daar een paar plastic handschoenen te zoeken.
Geroutineerd neemt ze haar wetstaal, scherpt haar grote mes en steekt genadeloos toe.
Adrenaline stroomt gierend door haar aderen terwijl ze het mes in de zachte massa blijft steken.
Benepen bekijkt ze haar in plastic gestoken handen die steeds roder worden door het stroperige goedje.
Onbesuisd begint ze de stukjes bij elkaar te graaien.

Beduusd bekijkt ze de achtergebleven rotzooi.
Bloedrode sappen zover het oog reikt.
Spijt als haren op haar hoofd.
De volgende keer maar weer gewoon Hak nemen;)


 ©José '11
120 woorden

dinsdag 12 juli 2011

Migratie



Muren glanzen,
weerkaatsen;
galmende echo.

Ontdaan,
van inhoud,
weg interieur.

Kamers zielloos,
warmte, liefde;
gevoel verdween.

Vertrekken,
kaal en verlaten.
Leegte overheerst.


©José '11 


zaterdag 9 juli 2011

Back to the future

















Gisteren is,
verleden; voorbij.
Alleen nog vaag
de herinnering,
souvenir van
een memento.

Vandaag is,
het heden; in
tegenwoordige tijd.
Existeren, doen
en laten, leven
in het nu.

Morgen is,
toekomst; vol
perspectief en
droombeelden
Nieuwe kansen,
blanco pagina.

©José '11


zaterdag 2 juli 2011

Time flies

Amper sta je erbij stil
hoe waardevol is onze tijd
Gewoontes sluipen erin,
constante continuïteit

Genadeloos tikt de klok
morgen, opeens vorige week
Voorbij zomaar ineens,
dag waar je zo tegenop keek

Privé of in je werk,
grote of kleine zaken
Vroeger of later,
keuzes om te maken

Onbewust of weloverwogen
spontaan of met reden,
betrap je jezelf erop,
ik ben mezelf aan het ontleden

Je overziet mogelijkheden
of zoekt een alternatief
Je hoofd stoten
neem je dan maar voor lief

Helaas nooit zomaar simpel
 soms overkomt iets je gewoon
Spoorloos je voornemens,
weg normale patroon

Niet de mens zelf,
vaststaand gegeven;
omstandigheden
veranderen je leven

 ©José '11


Food for thought














Zalmwraps:
Voor 2 personen of +/- 20 kleinere borrelhapjes

4 Tortilla-wraps
2 Eetl. Crème fraîche (light)
2 Eetl. Mayonaise
Verse dille of gedroogde dille
Rucola (1 zakje)
Gerookte zalm (zelf neem ik altijd +/- 1 ons per wrap)

Maak een saus van de crème fraîche en de mayo.
Breng op smaak met verse peper en zeezout en doe er flink wat dille in.
(Himalayazout is een heerlijke variant van zeezout trouwens;))
Verdeel de saus over de 4 wraps en doe er dan royaal de rucola op.
Leg daar bovenop de gerookte zalm.
Rol hem op, draai strak in huishoudfolie en leg minimaal 2 uur in koelkast.

Eenvoudig te maken, maar superlekker.
Als lunchgerecht, borrelhapje maar ook als avondmaaltijd, zeker als je eens geen zin hebt om te koken of snel al iets van te voren klaar wil hebben.

Smakelijk... (zeker weten;)) 

©José '11