Volgens Bol:
In naam van de vriendschap van Marilyn
French, vertelt het verhaal van vier vriendinnen. Maddy, Emily,
Alicia en Jenny hebben elkaar bij toeval leren kennen in Steventon,
een Amerikaans provinciestadje, waar Maddy en Emily hun hele leven al
wonen en waar de veel jongere Jenny en Alicia na hun vlucht uit het
hectische New Yorkse bestaan zijn terechtgekomen. Op het oog hebben
ze niets gemeen, de makelaarster die een tweede start maakt, de
'oude' vrijster' die haar leven aan de muziek gewijd heeft, de
schrijfster, en de jongste van allemaal, de succesvolle kunstenares.
Het leven slaat toe, en Marilyn French weeft op haar eigen
onovertroffen wijze de draden uit heden en verleden van haar
hoofdpersoon dooreen, waarbij ze de lezer ongemerkt meevoert in hun
bewustwordingsprocessen. Overspel, dood, ontgoocheling, maar ook
liefde, hoop en trouw spelen zich af tegen de achtergrond van de
onverwoestbare vriendschap van vier vriendinnen, die nooit in elkaar
teleurgesteld raken.
Nou, wat zal ik daar eens over zeggen.
Op zich is het een heel mooie
verhaallijn, vier vrouwen die ondanks afkomst en leeftijdsverschillen
tot elkaar komen in allerlei opzichten. Levensbeschouwingen en de
opvattingen van verschillende generaties vrouwen. Bewustwording over vrouw-zijn in zijn algemeenheid.
Maar ik vind het vrij ongestructureerd
over komen allemaal.
Het begin leest allemaal heerlijk weg,
maar dan springt het ineens bij tijd en wijle van de hak op de tak,
situaties die zich voordoen eindigen op een manier dat je er
eigenlijk wel nog even het fijne van wil weten, maar waar niet meer
op terug wordt gekomen. Beetje teleurstellend dus.
Ik kreeg echt het idee dat ze in feite
veel en veel meer bladzijden had geschreven, maar is beginnen te
schrappen om het boek niet al te dik te laten worden.
Ik weet ook wel dat schrijven altijd
schrappen betekent, maar je kunt ook overdrijven.
Van mij had het gerust wat uitgediept
mogen worden, tenminste bepaalde stukken in ieder geval.
Maar zoals altijd – smaken
verschillen!
©José '11
Marilyn French is voor mij een onbekend schrijfster, maar dat kan niet van Joe Cocker gezegd worden. De meeste van zijn nummers vind ik de moeite waard. Ik herinner me een optreden van Lorelei in Duitsland dat we op video hadden.
BeantwoordenVerwijderenOnlangs zag ik hem nog op Weert TV, toen hij op Bospop was. Alsof die man nooit ouder wordt!!
Groetjes, Toos
@Toos...
BeantwoordenVerwijderenMarilyn French zal ik eerlijk gezegd ook niet zo snel een boek meer van lezen;)
Maar Joe Cocker is inderdaad een held! Ik hou van zijn unieke stemgeluid, alsof ie zijn hele ziel en zaligheid eruit perst!
Mooi ja dat stukje bij Weert TV over Bospop, zoon helpt daar al verschillende jaren bij de opbouw, dus ik kijk wel altijd ff of ik hem zie op TV;)
Ik lees graag haar boeken die mij heel veel over mezelf geleerd hebben
BeantwoordenVerwijderen