Dromen

Lange schaduwen gleden over de omgeving terwijl ze langzaam maar resoluut haar weg naar boven probeerde te vinden.

De begroeiing op de heuvel had het oorspronkelijke paadje grotendeels overwoekerd waardoor ze zelf, zo goed en zo kwaad als het ging, een begaanbaar oppervlak moest zoeken.

Haar ogen zochten, berekenden en taxeerden de route.

Vroeger was dit haar plek, haar parcours, haar ontsnappingsmogelijkheid naar serene rust.

Weg van alle drukte en zogenaamde goedbedoelde adviezen die ze van alle kanten te horen kreeg.

Weg van mensen die alleen maar dingen van haar wilden, niet geïnteresseerd in haar als persoontje, maar in de naam, de populariteit en het daar bijbehorende geld dat ze had verdiend.

Tot die fatale dag, de dag dat haar wereld ineens op zijn kop stond.

Zoals iedere andere dag trainde ze hard om haar tijd te verbeteren, om haar eigen wereldrecord veilig te stellen. Die dag ging ze op haar fiets naar het Olympisch trainingscomplex dat een paar straten verwijderd was van haar huis. Door het hardlopen waren haar beenspieren zo sterk dat ze fietste alsof ze vleugels had, gedragen door de wind en de stilte van de vroege morgen.

De geur van de dauw werd plotseling vermengd met een metalige, doordringende reuk, terwijl de rust in een oogwenk veranderde in een ijzingwekkende kreet.

Een fractie van een seconde, een door alcohol vertraagde reactie van een dronken bestuurder die op de verkeerde weghelft belandde, noodlot of domweg pech liet haar dromen vervliegen als sneeuw voor de zon.

Gespannen keek ze voor zich uit en zag haar einddoel eindelijk in zicht komen.

De krachtsinspanning die ze had moeten leveren was gigantisch, maar een schril contrast ten opzichte van de maandenlange behandelingen, operaties en de daaropvolgende therapieën.

Moedeloosheid, woede, angst en pijn wisselden elkaar af op kwade dagen terwijl doorzettingsvermogen, hoop en nooit aflatende wilskracht het steeds vaker wonnen op dagen dat de zon weer voor haar scheen te schijnen.

Zou ze ooit nog in staat zijn om de top te bereiken? Het positieve weten te prikkelen? De uitdaging van het onbekende kunnen appreciëren?

Het pad leek nooit zo lang in haar herinnering, maar uiteindelijk stond ze dan toch op de splitsing.

Het landschap was adembenemend, overweldigend, indringend tot in de uiteinden van al haar zenuwen. Linksaf de onafwendbare, alles verwoestende afgrond, die op kwade dagen haar definitieve uitkomst zou zijn geweest.

Met een vastberaden glimlach op haar gezicht wendde ze resoluut haar rolstoel en manoeuvreerde handig over het plateau naar rechts en dacht aan de woorden die haar coach steeds was blijven herhalen: 'Het pad dat je uiteindelijk neemt, is het pad dat je kiest. De dag dat je aarzelt over je keuze, is de dag dat je verliest.'

Even genoot ze nog van het prachtige panorama voor ze aan de weg terug naar beneden begon.

Als je geen dromen meer hebt is het leven onbezield.

©José '11

Fictie