Wanneer Sayre Lynch hoort dat haar
broer Danny zelfmoord heeft gepleegd, breekt ze haar gelofte om nooit
meer naar Destiny terug te keren, het stadje waar ze is opgegroeid.
Na de begrafenis wil ze meteen vertrekken, maar in plaats daarvan
raakt ze verstrikt in het web dat haar tirannieke vader Huff Hoyle,
de directeur van de ijzergieterij, heeft gespannen.
Sayre merkt al snel dat er niets is
veranderd. Haar vader en haar oudere broer, Chris, zijn nog even sluw
als altijd. Maar nu hebben ze een nieuwe compagnon in de misdaad, een
uitgekookte advocaat, Beck Merchant genaamd. Al spoedig komt Sayre in
nauwer contact met Beck en raakt ze ervan overtuigd dat er zich in
Destiny sinistere zaken afspelen. Als ze wil uitzoeken wat er
werkelijk met Danny is gebeurd, stuit ze op geheimen van tientallen
jaren verborgen pijn en woede...
Ik denk dat ik het eerder een spannende
roman vind dan een thriller eerlijk gezegd, maar desalniettemin een
heerlijk boek!
Een verhaal over een familie die door
de vader tot uitersten werd gedreven.
Ieder karakter zijn eigen rugzakje vol
herinneringen, woede, angst en pijn.
Voor de vader en zijn oudste zoon
bestaat alleen maar macht en geld. Ze schuwen helemaal niets om die
macht te behouden.
Een boek met een paar verrassende
wendingen. De moeite waard om te lezen dus;)
De warme, klamme lucht van natte jassen
slaat als een vieze vaatdoek in mijn gezicht als ik naar binnenloop
en plaatsneem op de enige nog vrije stoel.
De sfeer die er hangt is er een van
afwachting, tersluikse ronddwalende blikken met een voorzichtige
glimlach voor diegene die toevallig je ogen ontmoeten.
Gesprekken komen niet veel verder dan
het weer of het gebrek daaraan.
Op de een of andere manier voel je je
verbonden met je wachtkamergenoten, je bent er tenslotte niet voor
niets, ergens hapert er iets. Bij sommigen is duidelijk te zien wat
er mankeert als ik zo eens quasi nonchalant rondkijk. Een pleister of
een bandage, van pijn vertrokken gezichten of een enkel koortsig
uitziend exemplaar.
Ik voel een licht klopje op mijn
bovenbeen en kijk naar mijn rechterbuurvrouw.
“Het valt mee hoor, de wachttijd,”
fluistert ze met een glimlach “Er zijn meerdere dokters aanwezig
vandaag.”
De zachte rimpels rondom haar ogen en
mondhoeken zijn als een subtiel bewijs van een blijmoedig karakter in
haar doorleefde gezichtje geschetst. De sprankelende ogen fonkelen
als heldere sterren in een koude winternacht. Haar lichaamshouding
straalt vastberadenheid uit, opgeheven hoofd, kaarsrechte rug, haar
benen als twee wachtposten netjes naast elkaar, tas op schoot en haar
in Mephisto's gestoken voeten stevig op de grond.
“Ik hoop dat je niets ernstigs onder
de leden hebt.”
Ze kijkt me vragend aan en verwacht
blijkbaar een antwoord op haar toch wel directe vraag.
“Nee hoor, gewoon een controle.”
“Gelukkig maar.” zegt ze enigszins
opgelucht. Mijn antwoord blijkt een soort van vrijbrief te zijn om
haar eigen verhaal te vertellen.
“Weet je, mijn man zaliger was nooit
ziek, had zelfs nog nooit een griepje gehad. En plotseling was hij
weg, zijn lijf was er nog wel, maar zijn geest was gevlogen, snap
je?”
Ik knik en kijk in haar vochtige ogen,
poelen van herinneringen.
“We hebben het altijd zo goed gehad
samen, bijna 55 jaar van veel liefde, plezier, ups en een enkele down
ook wel en niet te vergeten onze 9 kinderen.”
Ze geeft me een olijke knipoog. “Ja
dat zat ook wel goed!
Maar ondanks onze lieve kinderen voel
ik me toch vaak alleen, als een afgedreven bootje op een grote
oceaan. Ik mis hem nog elke minuut van de dag. De nachten niet hoor,
dan is hij altijd aanwezig in mijn dromen. Ik verfoei dan ook de
ochtenden dat ik gewekt word door het koude daglicht. Daarom ben ik
hier, voor mijn dosis gelukkige nachtrust.”
Als haar naam wordt geroepen door de
assistente, staat ze vastberaden op, kijkt me aan en fluistert bijna
onhoorbaar: “Mijn geluk is niet meer wat het was, ik krijg het nu
op recept.”
Verbaasd kijk ik haar na en realiseer
me dat oud worden niet per definitie een garantie voor geluk is.
Als op een warme ochtend in mei het
lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden bij een verlaten spoorweg
net buiten Bristol, wijst alles op zelfmoord. Maar rechercheur Jack
Caffery twijfelt. Hij verdenkt iemand anders, een rover die zich
voortdurend verbergt, ongezien huizen insluipt en hem dicht op de
huid zit. Caffery is voor het eerst sinds lange tijd bang.
Hij
krijgt hulp van politieduiker Flea Marley. Zij begint zich af te
vragen of hun relatie niet meer is dan puur professioneel. Dan
ontdekt zij iets in haar persoonlijke leven wat alles verandert. En
deze keer kan niemand haar helpen, zelfs Caffery niet...
Een spannende opvolger van “Ritueel”.
Veel wendingen en situaties die niet
lijken wat het zijn.
Toen ik het uit had dacht ik, ja dit is
pure fictie, zoiets zou in 'real life' nooit gebeuren.
Maar aan de andere kant zou het ook
zomaar een verhaal uit de krant kunnen zijn, omdat er nou eenmaal
meer gekken los lopen dan vastzitten zullen we maar zeggen.
Blijkbaar is het niet echt een van haar
betere boeken, maar ik vond ze beiden, “Ritueel” en “Huid”,
meer dan lekker weglezen. Smaken verschillen uiteraard, gelukkig;)
Dulcie Ballantyne had van tevoren al bedacht dat er uiteenlopende
mensen op een schrijfclub af zouden komen, dus wanneer ze het
initiatief neemt om 'Verborgen talent' te beginnen, is ze voorbereid
op de gevarieerde groep die haar omringt in haar zitkamer in Bloom
Street. Beth ziet op tegen het leeg-nestsyndroom als haar zoon vertrekt
naar een universiteit in een andere stad, maar zij is vastberaden om
haar vrije tijd te vullen met schrijven. Jack, de plaatselijke makelaar, heeft afleiding nodig: zijn vrouw
heeft hem verlaten om bij zijn beste vriend in te trekken. De zeventienjarige Jaz komt uit een groot en overheersend gezin,
maar zij zondert zich graag af om te schrijven. Victor is een eigenzinnige betweter, die naar eigen zeggen de
bestseller heeft geschreven waarop iedere uitgever zit te wachten... Ze hebben gemeen dat ze willen ontsnappen aan hun dagelijkse leven
en dat ze van schrijven houden, maar geen van allen zijn ze van plan
om de anderen in hun leven toe te laten. Dat geldt evengoed voor
Dulcie zelf: ze heeft al jaren een liefdesrelatie met een getrouwde
man. Maar wanneer de schroom verdwijnt, ontstaan de eerste
vriendschappen en komen ze tot de ontdekking dat ze eigenlijk best
open staan voor elkaar.
Vijf totaal verschillende mensen, ieder
met hun eigen verleden, angsten, complexen, liefdes en hoop. Vijf
mensen die een liefde voor schrijven hebben. Of het nu is om dingen
van zich af te schrijven, denken dat je een bestseller-auteur bent of
gewoon een huis-, tuin- en keukenschrijver die het simpelweg leuk
vind om iets op papier te zetten. Deze gemeenschappelijke
hobby/liefde brengt hen bij elkaar.
Sprankelende roman vond ik het!
Het principe dat je nooit iemand zomaar
klakkeloos, bevooroordeeld, zult leren kennen, komt hier mooi naar
voren. Verder kijken dan je neus lang is dus, never judge a book by
it's cover. De ware mens leren kennen voor je al iemand bij voorbaat
een stempel geeft of een stickertje....
Volgens NBD|Biblion recensie: Inspecteur
Jack Caffery (uit 'De behandeling' en 'Vogelman') is de hoofdpersoon
in deze thriller van Mo Hayder. Caffery woont en werkt nu in Bristol
waar hij hoofd van het onderzoeksteam is dat onderzoek doet naar de
herkomst van een hand die in de haven is gevonden. Volgens Phoebe
'Flea' Marley, hoofd van het politieduikersteam, is de hand onlangs
afgehakt en leefde het slachtoffer waarschijnlijk nog. Een dag later
wordt de tweede hand gevonden. Naast dit onderzoek dat hen in contact
brengt met de Bristolse onderwereld en met hekserij en andere
rituelen in de Afrikaanse gemeenschap, zijn Caffery en Flea beiden
bezig met hun eigen verleden. Caffery worstelt nog steeds met de
verdwijning van zijn broer en zoekt de Wandelaar op, Flea probeert
contact te krijgen met haar bij een mysterieus ongeluk omgekomen
ouders. Een meeslepende, duistere thriller met een intrigerende plot
waarin verschillende verhaallijnen mooi in elkaar overlopen. Goed
geschreven, met zoals gebruikelijk bij Hayder de nodige
ijzingwekkende details, en zeer spannend tot op het zenuwslopende af
soms.
Weinig aan toe te voegen, het leest heerlijk weg!
Beetje creepy af en toe, maar dat mag de pret niet drukken!