Deze #MuzikaleVrijdag zien we het einde van de horizon qua muzikaal alfabet al met rasse schreden dichterbij komen.
Ik kies voor een nummer dat ik gewoon mooi vind, kan het ook niet helpen ;-)
Omdat ik momenteel even druk ben met andere dingen komt het er even niet van om bij jullie bij te lezen - of te reageren. SORRY! daarvoor.
Psychologe
Faith probeert een nieuw leven op te bouwen in het huis van haar oma
dat ze onlangs erfde. Wanneer er in de buurt twee studentes worden
vermist, en de FBI een groot onderzoek opent, wordt Faith
geconfronteerd met een duister verleden dat ze graag had willen
vergeten. En haar stalker lijkt dichterbij dan haar lief is...
Over de auteur:
De
thrillers van Karen Rose worden uitgegeven in twaalf landen en zijn
bij verschijning instant-bestsellers in de Verenigde Staten,
Groot-Brittannië en Duitsland. Met elk nieuw boek neemt haar
populariteit toe. Ook in Nederland stijgt de ster van Karen Rose met
elk nieuw boek. Voordat ze zich fulltime aan het schrijven wijdde,
was Karen Rose een succesvol chemicus. Ze woont in Florida met haar
man en kinderen, en als ze niet schrijft, traint ze voor haar zwarte
band in karate.
Mijn leeservaring:
Bam!
De bodem viel als het ware uit mijn brievenbus door deze dikke pil
van Karen Rose.
Maar
liefst 749 pagina's om me op te verheugen en als vanouds greep ze me
meteen bij mijn lurven om me niet meer los te laten tot het
zinderende einde en de laatste punt weer een feit was.
Karen
Rose heeft al een heel scala van geweldige boeken op haar naam staan
en schrijft in series. Hierin laat ze karakters die er al waren hun
eigen verhalen vertellen in ieder nieuw boek. Dus je kunt alles ook
afzonderlijk lezen dat is geen enkel probleem.
Maar
als je een keer tijd en zin hebt en haar nog niet kent zou je een
prachtige inhaalslag kunnen maken met het lezen van (inmiddels) een
van 's werelds meest gelezen schrijfsters die spanning met romantiek
laten versmelten – de zogenaamde #FeelGoodThriller.
Op
de hielen – Ik ging er eens goed voor zitten maar was weer niet
voorbereid op de impact van haar proloog waardoor ik zoals eerder
gezegd er meteen met mijn snufferd heel erg diep in zat.
Een
ontvoering – mishandeling ...
"O
God. Corinne
verzette zich tegen de plotselinge golf van misselijkheid en rolde
zich in de foetushouding. Wijn.
Veel te veel wijn. Dit is de ergste kater van mijn leven.
Maar....
Wacht. Nee dat kan
niet. Er drong een
flinter helderheid door. Ze schudde haar hoofd en onderdrukte een
kreun toen de kamer begon te draaien. Ik
heb in geen twee jaar een borrel gehad.
Griep.
Verdomme. Ze had die
verrekte griepprik niet gehaald. Ze wilde haar handen naar haar
gezicht brengen om in haar ogen te wrijven maar –
Gebonden........"
Psycholoog
Faith is op de vlucht. Ze wordt al vier jaar gestalkt door een man
die ze mee achter de tralies heeft weten te krijgen, verdacht van
kindermisbruik en mishandeling. Zijn wraak is echter niet mals. Na
diverse aanslagen op haar leven vlucht Faith naar het oude, ver
afgelegen huis van haar oma in Cincinatti dat ze pas geerfd heeft.
Niet wetende dat ze in een nog grotere nachtmerrie zal belanden die
op de een of andere manier te maken heeft met haar duistere verleden
…..
"En
ze wist ook dat het niet de vier muren en de vloeren waren waar ze zo
bang voor was, maar dat wat eronder lag. Twaalf
treden en een kelder ….."
Familiebanden
– leugens – ongelukken – hoe valt dit allemaal te rijmen? Wat
herbergt dit oude huis nog meer? Zijn haar herinneringen wel
accuraat?
Op
een gegeven moment kruisen Faith en Deacon's paden elkaar.
Deacon
Novak is een Special Agent van de FBI die aan een speciaal team is
toegevoegd in zijn hometown omdat hij dichter bij zijn zus en jonge
broertje wil zijn. Zijn eerste zaak is de vermissing van twee meisjes
die vlakbij de universiteit zijn ontvoerd en waarvan ieder spoor
ontbreekt.
Deacon
is het type ruwe bolster blanke pit en hij ziet er uit als een
superheld door zijn speciale – sexy – kenmerken.
Ergens
is er een connectie tussen de stalker van Faith en de vermissingszaak
waar Deacon aan werkt.
Gaandeweg
voel je de knetterende sexuele spanning tussen deze twee steeds hoger
oplaaien en twee eenzaam lijkende zielen naar elkaar toe groeien …
Karen
Rose heeft een schrijfstijl die je in een boek zuigt en je niet meer
loslaat. Haar karakters zijn levend en zo beschreven zodat je niet
leest maar ziet.
Spanning
is zo perfect opgebouwd dat je door al die 749 bladzijden zweeft maar
onderweg verschillende keren een gigantische twist om je oren krijgt
waardoor je het niet kunt wegleggen. Al moet dat wel af en toe om
geen spierpijn te krijgen ;-)
De spanningsboog houdt echt het hele boek aan, je versuft geen moment en zou wensen dat haar boeken nog eens dubbel zo dik waren puur om het feit dat je wil verslinden en doorlezen.
Karen
Rose overtreft zichzelf met Op de hielen en ik kan wel zeggen dat ze
groeit en groeit bij ieder boek. Een waar leesgenot om enkel uren
zoet mee te zijn, en die enkele uren is dan maar een understatement.
Hij
past niet in je schoen maar voor je sint of kerst-wensenlijstje zou
ik deze zeer zeker aanraden.
Mijn
hartelijke dank weer voor dit recensie-exemplaar van een schrijfster
waar mijn hart altijd sneller van gaat kloppen – Uitgeverij de Fontein.
Ik ga je toch een van mijn favorieten
in de maag splitsen op deze #MuzikaleVrijdag - de 13e :-P
Echt een typische jaren 80 band – het
zogenaamde new-wave tijdperk dat zoveel moois in gang bracht.
Voorlopers van de grunge en postpunk,
bepaalde rock en zelfs Gothic kwam daarna in alle hevigheid tot een
uitbarsting.
Met zijn opmerkelijke zanger – Robert
Smith – was The Cure best wel een toonaangevende band. Het feit dat
Mr. Smith vaak depri en zelfs ooit suïcidaal was maakte hun stijl en
geluid alleen nog maar mysterieuzer en donkerder. Een stortvloed aan
hits en albums maakt voor mijn gevoel The Cure een van de grote
“klassiekers”.
A Forest is wat mijzelf betreft de
knaller die een diepe indruk maakte en dat is in feite altijd zo
gebleven. Typisch – apart en vaak al bij de eerste twee noten
herken ik hun muziek uit duizenden … kan er ook niks aan doen ;-)
Geïnspireerd door a Forest schreef ik
ooit het volgende korte verhaal – duister en een beetje creepy.
A Forest.
Met ingehouden
adem stapt ze zo voorzichtig mogelijk uit bed, ervoor wakend dat ze
niet op de krakende vloerplank terecht zal komen.
Op haar tenen
sluipt ze naar de deur en wacht met openen tot ze het harde geluid
van zijn gesnurk hoort. Even zorgvuldig sluit ze de deur weer achter
zich.
Op haar hoede
loopt ze zo snel mogelijk door het kleine solide houten huis naar de
kamer die het verst verwijderd is van de slaapkamer. Het gepiep dat
ze hoort bij het openen van de deur doet haar hart bijna stilstaan.
Ze wacht even of ze gestommel hoort aan de andere kant van het huis
en haalt opgelucht adem bij de bijna serene stilte die haar omringd.
Het raam is de
enige optie, daar was ze inmiddels wel achter gekomen.
Met al haar kracht
probeert ze zo geruisloos mogelijk de grendel eraf te schuiven.
Het zweet staat
inmiddels op haar voorhoofd en ze maant zichzelf in stilte om vooral
rustig te blijven.
Ineens schiet de
grendel van zijn plek en opgelucht schuift ze het onderste deel
langzaam naar boven.
De frisse bries
geeft haar een gelukzalig gevoel, een nieuwe energie stroomt met
kracht door haar lijf.
Ze zwaait haar
rechterbeen door het raam en schuift voorzichtig haar billen op het
kozijn.
Ze weet dat de
grond maar een klein stukje lager is en laat zich bedachtzaam zakken
terwijl ze haar linkerbeen nu ook naar buiten zwiept. Een klein
sprongetje en ze staat buiten.
Opluchting maakt
echter snel plaats voor angst als ze om zich heen kijkt.
Zo ver haar oog
reikt ziet ze alleen maar uitgestrekt bosgebied en ze heeft geen
flauw idee welke kant ze op moet om de bewoonde wereld te bereiken.
Maar het enige dat
ze nu moet doen is zo ver mogelijk bij het huis vandaan zien te
komen.
Op haar blote
voeten, slechts gekleed in haar slipje en shirt, rent ze naar de
dichtstbij gelegen bomen en verdwijnt ertussen.
Zigzaggend rent ze
zo snel ze kan tussen de hoge bomen door, terwijl ze met haar armen
zoveel mogelijk de zwiepende takken uit haar gezicht probeert te
weren.
Ze voelt hoe het
zweet over haar lijf gutst en het shirt aan haar huid plakt.
Ze moet af
en toe stoppen om op adem te komen, haar conditie is ongeveer nihil
na zo'n lange tijd opgesloten te hebben gezeten met niet meer
bewegingsvrijheid dan een tiental meters.
De
pijnscheuten in haar zij doen niet onder voor haar pijnlijke
voetzolen. De harde takken en scherpe bladeren dringen steeds dieper
de weke huid binnen.
Als
ze weer even stilstaat spits ze haar oren, hopend op een geluid dat
er op duidt dat ze in de buurt van een weg is.
Maar
alles wat ze hoort zijn bosgeluiden, de wind die door de boomtoppen
blaast, het lichte geruis van de bladeren, een vogeltje dat vroeg
wakker is, dingen waar ze normaal gesproken van zou genieten. Maar ze
moet verder en liefst zo snel mogelijk.
Met
tussenpozen blijft ze rennen, zo hard als haar intussen bloedende
voeten haar kunnen dragen.
Moe
en dorstig vervloekt ze zichzelf dat ze niet beter voorbereid is.
Kwaad op diegene die haar dit aangedaan heeft.
Tranen
van onmacht lopen over haar wangen als ze voorover gebukt staat uit
te hijgen met haar handen in haar zij.
De
zon komt al op en ze kijkt om zich heen, de uitdrukking door de bomen
het bos niet meer zien krijgt ineens een hele realistische betekenis.
Uren
moet ze al gelopen hebben, maar nog steeds hoort ze niks nieuws,
niets dat haar enigszins hoopvol stemt tenminste.
Kwaad
laat ze zich op haar knieën vallen en slaat moedeloos met haar
vuisten op de vochtige aarde.
Uitgeput
gaat ze even liggen en kijkt door het hoge bladerdek naar de zon die
een paar sterke straaltjes naar haar besmeurde gezicht stuurt.
'Heel
eventjes mijn ogen sluiten, heel even maar'.
Paniekerig
opent ze haar ogen als ze een zacht gegrom hoort.
Ze
kijkt recht in een paar gemene ogen en het gegrom wordt feller.
Scherpe
tanden ontbloot in een kwijlende bek, wachten op een bevel om haar
aan te vallen.
Een
benauwende angst overvalt haar, ze voelt hoe haar hart bijna uit haar
borstkas springt.
Een
huivering trekt over haar ruggengraat als ze opkijkt en de zwarte
ogen ziet die op haar neerkijken.
'Je
kon het niet laten dus, het beetje vertrouwen dat ik je gegeven heb
heb je misbruikt. Het was ijdele hoop om te denken dat je zoveel van
me houdt dat je me nooit zou verlaten.
Je
bent al net zo'n hoer als je moeder, je weet niet hoe snel je de
benen moet nemen nu ik je wat meer vrijheid geef. Hier zul je
natuurlijk voor moeten boeten dat snap je hoop ik ook wel.
Sta
op!'
Aarzelend
staat ze op, pijnscheuten gieren door haar volledig uitgeputte
lichaam.
Een
eenzame traan biggelt over haar wang als ze hem smekend aankijkt.
'Met
huilen bereik je niks, dat heeft je moeder lang genoeg geprobeerd.
Het ondankbare nest heeft zich letterlijk dood gejankt. Ik dacht dat
jij anders was. Nou opschieten, lopen!'
Strompelend
zet ze haar ene voet voor de andere, haar uiterste best doend om niet
te vallen.
Ze
hoort de hond vlak achter zich. Zijn gehijg en gegrom bijna voelend.
'We
hadden toch een deal samen? Je neemt je moeders plek in, tot de dood
ons scheidt. Of niet soms?'
Met
een droge mond en gebarsten lippen probeert ze geluid uit haar keel
te persen.
Fotografe
Sarah wordt gestalkt. Wanneer er in haar omgeving in Londen diverse
vrouwen vermoord worden aangetroffen, staat de politie voor een
raadsel. De dader gaat steeds grover te werk. Wat is het verband
tussen de slachtoffers? Ondertussen krijgt Sarah cryptische briefjes
en verontrustende telefoontjes.
''Kijk
niet om' van Clare Donoghue is een thriller voor de fans van Peter
James en Lee Child. David Hewson gaf een mooie quote: 'Overtuigend en
verontrustend. Een auteur om in de gaten te houden.'
Stalking,
Londen, angstaanjagende spanning, schokkende twists; de ingrediënten
van 'Kijk niet om' van Donoghue. “
Over de auteur:
ClareDonoghue werkte ruim tien jaar voor een Londens advocatenkantoor.
Haar debuutthriller Kijk
niet om
kwam op de shortlist van de Debut
Dagger Award.
Mijn leeservaring:
Alweer
een debutante waar we waarschijnlijk wel weer meer over gaan horen!
Het
thema stalken is wat mij betreft altijd een creepy aangelegenheid.
Zo'n thema waarvan je zelf een beetje paranoia zou worden of in ieder
geval de kriebels krijgt. Je gordijnen met een noodgang dicht sleurt
gewoon voor het geval er iemand met zijn neus tegen het raam naar
binnen staat te gluren of je bij een vreemd geluid in je huis of
buiten even je adem in houdt om te luisteren wat dat nou weer was!
Brrr
…. waarom lees je zoiets dan vraag je jezelf af. Gewoon omdat het
lekker wegleest en je ook absoluut wil weten hoe dit verhaal zich
ontwikkelt en hoe het afloopt natuurlijk!
Sarah
wordt al een tijdje gestalkt. Ze krijgt van die stille telefoontjes
en akelige briefjes die nogal dreigend overkomen. Ze is dan ook ten
einde raad, durft amper haar huis uit en twijfelt aan zichzelf – is
ze nou gek of ziet ze echt iemand die steeds in haar straat parkeert?
Wordt ze op straat gevolgd of kijkt ze om puur uit automatisme. Ze is
in ieder geval ten einde raad en is niet meer de persoon die ze ooit
was.
Als
haar omgeving – Zuid London – dan ook nog wordt opgeschrikt door
wat het lijkt een seriemoordenaar die het voorzien heeft op jonge
vrouwen neemt ze een besluit en gaat toch maar naar de politie. Maar
ook dit blijft niet onopgemerkt door haar “achtervolger” ….
Inspecteur
Mike Lockyer – zijn rechterhand Jane en hun team zijn op het
onderzoek naar de moorden gezet en tasten volledig in het duister
over motieven. De slachtoffers zijn niet gewoon vermoord maar ook
verkracht en op bloedige wijze als het ware afgeslacht.
Als
Lockyer bij het derde slachtoffer op de plaats delict komt slaat de
schrik hem om het hart en krijgt zijn missie – de zoektocht naar de
dader – een bijna persoonlijk tintje.
Als
Sarah aangifte doet bij Jane, haar verhaal vertelt, krijgt het
onderzoek ineens een boost … of lijkt dit maar zo?
Zijn
de moordenaar en Sarah's stalker een en dezelfde? Je krijgt een
aantal plotwendingen voorgeschoteld die je soms ziet aankomen maar
sommige twists zijn ook zeer geraffineerd. En het einde gaf me
helemaal een verontrustend gevoel, probeerde ik sneller dan het licht
te lezen wat er uiteindelijk zou gebeuren. En nog werd ik verrast!
Kippenvel
bij milde herfsttemperaturen …. zeer goed debuut!
Je bent zo van me af op deze
#MuzikaleVrijdag want hier ga ik weinig woorden aan verspillen alhoewel ik wellicht tig tientallen blogberichten kon maken met die S ...
zat ik de weken te tellen tot ik hier belandde, gewoon omdat ik een softie ben soms en helemaal weg
van dit nummer!
Kan nog even verklappen dat deze zanger
in principe zichzelf in het Country-hokje pusht.
Het kan aan mij
liggen maar Soul/R'nB had volgens mij ook gemogen … wie wil er überhaupt in een hokje zitten trouwens;-)