Een dag die naadloos aansluit op de
#MuzikaleVrijdag – Internationale dag van de dans!
Blijkbaar is dit al DE dag sinds 1982
om met de voetjes van de vloer te gaan. Daarbij maakt het geen fluit
uit welke dans, alles kan en alles mag.
In mijn achterhoofd krijg ik dan gelijk
geluiden en bijbehorende beelden. Ten eerste de serie Fame die in de
tachtiger jaren enorm populair was. Wie wilde er nu niet naar zo'n
gave school! Uit diezelfde periode was ook de film Flashdance en die
vond ik ook geweldig.
Voornamelijk het nummer Maniac van
Michael Sembello.
Energetisch en vol vuur, ook de bijbehorende scenes
in de film. Op de een of andere manier zie ik die dan wel weer voor
me terwijl de rest van de film in feite weg gesijpeld is naar een
achterkamertje in mijn hoofd. Weird – yep!
Het liedje heeft zelfs een
geschiedenis. Het is niet speciaal voor Flashdance geschreven maar
Mr. Sembello werd geïnspireerd door een nieuwsflash (what's in a name
;-)). Een seriemoordenaar had een aantal van zijn slachtoffers bij de
buren in de tuin begraven. Je zal maar een moestuin willen beginnen
zeg! Creepy!
Maar goed, het nummer is wel een
klassieker geworden en ik word er nog steeds blij van als ik het
hoor.
Op
een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud
Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een
mysterieuze zaak. Die dag zijn op bijna hetzelfde moment twee jonge
kinderen verdwenen. Hoewel de politie er met man en macht op zit, kan
dat niet voorkomen dat er iedere dag meer kinderen ontvoerd worden.
Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal
in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en 12 jaar
oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren
niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het
land.
Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan
het verleden, waarin een zaak met een jong meisje een noodlottige rol
speelde. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en
je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak
spoort haar aan haar eigen vermiste zus te moeten vinden: vier jaar
geleden verdween Sarina en er werd nooit meer iets van haar vernomen.
Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontving.
Over de auteur:
Isa
Maron
(Utrecht, 1965) woont in Amsterdam, waar ze een druk leven leidt met
haar man en vier zonen en actief is als ondernemer. Na haar
studies aan de UvA en de universiteit van Groningen te hebben
afgerond, deed Isa Maron in 2004 een cursus proza schrijven. Haar
debuutroman Passiespel
leverde
haar in 2008 de prijs voor Beste Nederlandse Vrouwenthriller van het
jaar op. In november 2010 verschenen haar tweede boek Verboden
verleden
en de minithriller Vrij
Zwemmen,
waarvan inmiddels ruim 12.500 exemplaren verkocht zijn. Isa
publiceerde ook korte verhalen, onder andere in Margriet
en in de verhalenbundel Verrassing!
In de verhalenwedstrijd voor Heleen van Royens Grote Zomerboek, dat
in mei 2011 uitkomt, eindigde ze met het verhaal 'Achttien
minuten'
onder pseudoniem van haar nieuwe hoofdpersoon Nora Tielstra in de top
10. In November 2011 verscheen de thriller Schaduwkant.En
natuurlijk een van deMoordwijven!
Mijn leeservaring:
Na
Galgenveld – de eerste in de reeks Noordzeemoorden – was het een
kwestie van tijd om de tweede te verslinden. Het is zo'n serie die ik
een beetje vergelijk met de serie De vijf die ik vroeger graag las.
Niet de verhalen op zich maar het gevoel dat je bekruipt als je
lekker in een boek wil duiken en de rest van de wereld je gestolen
kan worden.
Maud
en Kyra waar we al mee kennis maakten in deel 1 komen elkaar ook in
IJskoud weer tegen.
Het
is een paar maanden later en Kyra is ondertussen begonnen aan haar
studie Forensisch onderzoeker. Haar karakter wordt op een goede
manier uitgediept en de toevoegingen maken haar haar steeds meer
levendig voor mijn gevoel. Haar zoektocht naar haar verdwenen zus
gaat ook nog steeds door en ze gaat zelf op onderzoek uit, volgt naar
eigen zeggen de voetstappen van Sarina op weg naar het onbekende –
al is er weinig hoop na de vier jaar die zijn verstreken sinds ze
verdween.
Maud
heeft Kyra beloofd om haar zoektocht te steunen door in dossiers en
aanwijzingen te duiken. Tot er opeens uit het niets kinderen beginnen
te verdwijnen.
Ook
Maud's karakter wordt dieper uitgewerkt met flashbacks naar een oude
zaak die haar nog steeds de rillingen bezorgt. Daardoor neemt ze deze
zaak van de vermiste kinderen persoonlijk ook heel erg hoog op en zet
alles op alles om het onderzoek gaande te houden, amper slapen –
weinig thuis zijn. Ook de zorgen om haar dochter Roos – het
zogenaamde loslaten en de moeilijke pubertrekjes waar ze zich druk om
maakt. Al met al een enerverende tijd voor Maud en haar team, een
race tegen de klok en een groots opgezette operatie om de kinderen op
te sporen.
We
lezen in principe vier verhaallijnen.
Maud
– Kyra – de beleving van de vermiste kinderen en dan weer die
dekselse mysterieuze schuingedrukte hoofdstukken van/over Jane Doe.
Nog steeds ben ik aan het gissen of dit niet toch Sarina is – maar
toch word je op de een of andere manier aan het twijfelen gebracht
door allerlei aanwijzingen en clues die dan weer impliceren dat het
totaal iemand anders is.
Dat
doe je goed Isa!!Cliffhangers die je aanzetten tot het lezen van het
volgende deel.
En
lucky me kan gelijk door naar het volgende deel in de Noordzeemoorden
– Ritueel.
Dus
als je me mist weet je waar ik met mijn neus in zit ;-)
Heerlijk
leesvoer weer om deze herfstige lente door te komen!
Omschrijving: Een nieuw verhaal uit de Maalstroom! Remi van Helm is een slavenjager van een primitieve stam,
belast met het jagen op toekomstige slaven. Op een dag vangt hij een
vrouw met witte huid, geel krullend haar en een sproeterig gezicht.
Remi is meteen geïntrigeerd door deze vreemde vrouw, die duidelijk
niet uit een van de andere stammen komt. De situatie wordt
problematisch als Remi's trouw aan zijn volk in strijd komt met zijn
interesse in deze aparte vrouw. Het oog van de krokodil...
Over
de auteur: Jasper Polane is schrijver, regisseur
en oprichter van Quasis. Als scenarist schreef hij tekenfilmseries
voor televisie. Lege steden (2014) werd genomineerd voor de
Hebban Award voor het Beste Fantasyboek van het jaar. Het vervolg
Vorstin van de kou verscheen in 2015.
Mijn
leeservaring: Het oog van de krokodil
is een zogenaamde splinter. Een splinter is een maandelijks
uitgegeven boekje. Een boekje dat iedere maand door een andere auteur
geschreven wordt. Dunne boekjes die je in een zucht uit hebt maar die
door de kracht van goed gekozen woorden en zinnen je toch het gevoel
geven een dik boek te lezen. Zo ook deze splinter van Jasper Polane. Geen voorwoord – proloog of wat dan ook maar meteen bam!
Krachtig
neergezet, je zit er meteen in!
Het
verhaal speelt zich af in een van de parallelle werelden van
Otrostaadt – eentje die permanent voor een deel onder water staat.
De stam die er woont is voornamelijk bezig slaven te vangen die naar
parels moeten duiken. Zo ook de brutale Edison, die op zoek is naar
een dubbelaar. Dubbelaars zijn net als de parallelle werelden, mensen
die in principe hetzelfde zijn maar in een andere “uitvoering”
ook in een of meerdere andere werelden wonen. Als ze hem vindt is de
vonk die overspringt wederzijds, maar zal dit genoeg zijn voor hem om
zijn wereld te verlaten en met geelhaar mee te gaan naar haar wereld?
Edison
is voor de “Maalstroomfans” een oude bekende.
Al eerder maakten
we kennis met haar in Lege steden en Vorstin van de kou, twee delen uit de reeks – De onzichtbare maalstroom.
Toch
is deze splinter zo geschreven dat je absoluut geen voorkennis nodig
het. Het zou ook zomaar een instappertje kunnen zijn – een soort
proloog op Jasper’s volgende deel in de “Maalstroomreeks” met
de aansprekende titel: Wolvinnen van Otrostaadtdat 25 juni
zal uitkomen. En ik moet zeggen dat deze splinter me weer razend
nieuwsgierig maakt naar meer!
Mocht
je ook nieuwsgierig zijn geworden naar de eerste twee delen dan geef
ik je de links naar mijn leeservaring:
#Sunset over Doospel - De Korenbloem in een kleurrijke setting.
Op deze #MuzikaleVrij - Dag van de
aarde een toepasselijk muziekje vinden is peanuts natuurlijk.
Zoveel moois is er al geschreven en
gezongen dat de keuze nogal groot is en veelzijdig als de aarde zelf.
De ultieme Earthsong is voor mijn idee
nog altijd die van Michael Jackson maar die heb ik al tig keer
gebruikt dus dat zal ik jullie besparen.
Alhoewel men zegt dat de aarde aan het
veranderen is door ons gebruik of misbruik zo je wilt, is het toch in
al zijn facetten een prachtig iets dat in alle eenvoud en ook
complexiteit genietbaar is voor alle leven. Tenminste zo bekijk ik
het dan maar even kort door de bocht.
De kleine dingen maken het vaak mooi.
Genieten kan voor iedereen iets anders betekenen natuurlijk. Zelf ben
ik dol op luchten (alsof je dat nog niet wist ;-)) en geniet dan ook
met volle teugen van een prachtige zonsopkomst of zonsondergang en
probeer dat dan ook vaak vast te leggen met mijn telefoon. Instagram
is daarbij een geweldig platform om al dat moois te bewonderen.
(Instagram ----> José )
Als het dan over onze aarde gaat met de
nadruk op ONZE – komt er een liedje in mijn hoofd dat de lading
naar mijn idee wel dekt.
Iedereen is van de wereld en de wereld
is van iedereen – geniet er van!!
Thé Lau met zijn Scene – – – >klik ( Amstel live 2014)
Geniet van je weekend en stap eens naar
buiten om de aarde op te snuiven …
Trudy is een vrouw van 28 jaar, die onzichtbaar door het leven gaat.
Ze woont alleen, heeft een weinig inspirerende baan en vrijwel geen
sociaal netwerk. Sinds de dood van haar vader is de band met haar
moeder en zus alleen maar verslechterd. Als iemand (een blinde,
onbekende man) Trudy erop attendeert dat ze mooi kan zingen, is haar
eerste ‘blinde auditie’ een feit. Ze ziet plotseling een
mogelijkheid om een nieuw leven te krijgen, om écht gezien te
worden. Ze zet alles op alles om zich voor te bereiden op deelname
aan de talentenjacht Stem! (een programma á la The Voice). Al snel
ontwikkelt ze een obsessieve belangstelling voor Senna,een van de
juryleden van het programma. Trudy ziet Senna als de sleutel tot
haar succes. Vastbesloten om Senna te leren kennen overschrijdt ze
gaandeweg elke denkbare grens. Lukt het Trudy om door te dringen tot
de audities van Stem! ? Zal zij schitteren op het podium? En wat als
ze haar ultieme doel niet bereikt?
Over de auteur:
Marlen
Beek-Visser woont en werkt in Leiderdorp, op steenworp afstand van
Leiden, waar zij haar middelbareschooltijd doorbracht en waar zij
lange tijd woonde. Na een hbostudie commerciële economie schreef zij
als stafmedewerker communicatie en als manager in de kinderopvang
voornamelijk zakelijke teksten. Tot zij enkele jaren geleden haar
creatieve geest de ruimte gaf en begon met het schrijven van
fictie. Marlen publiceerde een tiental korte verhalen in
verhalenbundels. Zo verscheen haar verhaal DNA-test
in een bundel voor een goed doel, waarbij de line-up werd gevormd
door prominente auteurs als Kees van Kooten, Mensje van Keulen en
Susan Smit. Schrijver Abdelkader Benali koos haar verhaal Zwarte
kapitein
voor publicatie in de bundel Gouden
tijden, zwarte bladzijden.
Met Project X 75.0 won zij de Literaire Prijs van Wageningen, terwijl
zij bij een schrijfwedstrijd voor Margriet een tweede plaats behaalde
met haar verhaal Hulplijn.
Omdat ik het sowieso al niet zo gezien heb in al die talentenjachten
leek me dit wel een heel goed boek. Niet alles is goud wat er blinkt
en nee niet iedere kandidaat is zo happy als hij/zij wellicht wil
doen geloven op de beeldbuis. Dat lijkt me een understatement.
Het lezen van de achterflap gaf me al een aardig idee welke kant het
verhaal op zou kunnen gaan. Nadruk op KUNNEN gaan want het bleef me
maar verrassen!
Het verhaal wordt vanuit twee personen verteld.
Trudy die een onzichtbaar leven leidt, gewoontjes is en werkt op een
plek waar ze liever niet is. Haar jeugd is behoorlijk hobbelig
verlopen, dat lees je in korte terugblikken die uiteindelijk heel
veel duidelijk maken over haar karakter en denkwijze.
Senna daarentegen is een succesvolle zangeres die midden in het leven
staat. Getrouwd met Terence en ze is moeder van de kleine Olivia.
Als jurylid van de Stem! (denk bij deze talentenjacht aan The Voice),
haar optredens en het moederschap is ze vaak buitenshuis maar kan
altijd terugvallen op haar steun en toeverlaat van een man – denkt
ze ;-)
Trudy wordt op een dag “ontdekt” als het ware, een reallifeblinde auditie doet haar besluiten alles op alles te zetten om
zichtbaar te worden in deze wereld via het programma De Stem!. Ze
ziet in Senna het ideale opstapje naar erkenning en probeert daarom
op haar eigen manier om in Senna's buurt te komen – koste wat kost.
Senna moet op haar beurt zien te dealen met een shock, uiteindelijk
zelfs meerdere.
Het leest als een trein door de vlotte schrijfstijl van Marlen. De
twee hoofdpersonen wisselen elkaar af in snelle korte hoofdstukjes
die op zichzelf al spannend eindigen waardoor je alleen maar sneller
wil lezen. Ik kon me de twee dames wel voor de geest halen, me er een
beeld bij vormen omdat ze steeds meer kleur krijgen naargelang je
verder leest.
Het verhaal gaat meerdere kanten op en je wordt soms verrast door een
plotselinge wending die het verhaal meer smoel geeft. Over the top,
denk je dan soms maar niet als je in gedachten houdt dat Trudy de
realiteit enigszins uit het oog verliest door haar obsessie.
Een sterk debuut dat naar meer smaakt! Goed opgebouwd, er gebeurt
ontzettend veel zodat je blijft lezen. Heel erg origineel mag wel
gezegd worden. En als je in Senna een bepaald jurylid denkt te
herkennen is dat voor je eigen rekening – met name jouw fantasie
die dat beeld schetst ;-)
Ik las dat Marlen na het zien van een auditie bij het Engelse
X-Factor ineens inspiratie kreeg voor dit boek. Ik heb het bewuste
filmpje even voor je opgezocht, dat wilde ik je niet onthouden.
Goed voorbeeld van hoe iemand zo intens in zichzelf begint te geloven
dat ze op een gegeven moment totaal even van het pad is – het spoor
bijster en niet meer in staat om dingen te zien zoals ze werkelijk
zijn. Bekijk het verbijsterende filmpje als je zin hebt. Vooral de
gelaatsuitdrukking en de ogen van dit meisje kwamen bij mij echt
unreal over.
Het is vandaag #MuzikaleVrijdag met een
smaakje hier en daar.
Misschien ben je een liefhebber of toch
een hater.
Schuif je ongegeneerd wel eens een hamburger naar binnen
of rijdt je altijd gedisciplineerd de grote gouden bogen voorbij?
Junkfood – hate it or love it. –
I'm lovin' it is hun slogan, I'm hatin' it zou ook wel raar zijn.
Begrijp je al waar ik heen wil?
Figuurlijk dan ;-)
Wereldwijd heeft deze fastfoodketen
ruim 35.000 vestigingen in 119 landen. Dagelijks vliegen daar in
recordtempo wel 68 miljoen bestellingen over de toonbank of door het
raam zo je wilt.
Niet te filmen toch?
McDonald's – 15 april 1955 : De
verkoper van milkshake - machines, Ray Kroc, opent in het
Californische stadje San Bernadino een hamburgerzaak, die hij
McDonalds noemt.
Een wereldwijd succes dat anderzijds
ook mega kritiek krijgt maar daar schijnt het op de een of andere
manier geen last van te hebben. Het aantal zaken dat de naam
McDonalds draagt groeit niet meer maar keldert ook niet dramatisch
naar beneden qua aantallen.
Nederland telt blijkbaar 252 van deze
junkfoodleveranciers. Dat je het ff weet.
Een goudmijn lijkt me zo.
Wat dat trouwens met (de titel) ijskoud
te maken heeft? Nou ze staan er niet echt om bekend dat hun food warm
is en dat het ijs/milkshakes snel smelt. Soort van contradictio in
terminis – maar dan net ff iets anders ;-)
Geen idee of die goeie kloot nog leeft,
Ray Kroc. Maar die milkshake - apparaten zie je nog overal en ik moet
zeggen, die vind ik echt wel lekker hoor!
Kelis volgens mij ook. Amerikaanse R&B zangeres die geboren werd in Harlem (New York – ik ben geen a
vergeten ;-)).
En aangezien ze daar wel 3 McDonalds
filialen hebben zal het toch niet zo zijn dat het toeval is dat ze
ineens over Milkshakes gaat zingen – dan moet je wel een liefhebber
zijn ;-)
Nutteloze feiten, ik zei het al – je
hebt er geen fluit aan maar het levert wel weer eens andere muziekjes
op.
Geniet van het weer en slurp eens een
milkshake naar binnen, niet per se die van de Mac hoor – lokale,
unieke ijsmakers zijn beter en gebruiken vaak lokale producten –
dus niks op aan te merken ;-)
Een
heerlijke roman waarin twee verhaallijnen verweven worden: in WO2
wordt een jonge, getrouwde Engelse vrouw onmogelijk verliefd op een
Amerikaanse soldaat. Na de oorlog komt hij terug voor haar, belooft
hij – maar in de oorlog worden zoveel beloftes gedaan… In het
heden vindt een jonge Engelse vrouw een schuilplaats in een verlaten
huis, maar vindt dan de briefwisseling uit de oorlogstijd tussen de
twee hoofdpersonen uit de andere verhaallijn – en gaat op onderzoek
uit naar hoe hun verhaal afgelopen is.
Over
de auteur:
Iona
Grey woont met haar man en dochters in Engeland. Een
verloren liefde
is het gevolg van haar levenslange fascinatie voor moderne
geschiedenis en de rol van vrouwen daarin.
Mijn
leeservaring:
Een
debuut om van te watertanden!
Ben
je een fan van Jojo Moyes of wellicht Santa Montefiore dan mag je
deze echt niet missen.
Twee
verhaallijnen – twee vrouwen – twee tijdzones – twee totaal
verschillende werelden – en toch twee zo herkenbare situaties, al
zijn ze niet echt vergelijkbaar en toch ook weer wel.
Een
prachtige proloog die je al meteen in het verhaal zuigt, Dan die
terugblikt op het eind van zijn leven en nog maar één wens heeft.....
Stella nog een keer zien.
Jess
is op de vlucht voor haar gewelddadige vriend Dodge en rent voor haar
leven in het hedendaagse Londen. Ze stuit per toeval op een
leegstaand huis en neemt haar intrek in dit vochtige verwaarloosde
huis zonder stroom. Het maakt haar allemaal niks uit zolang ze maar
uit het zicht en de greep van Dodge blijft.
Als
ze uiteindelijk toch een keer naar buiten glipt om wat eerste
levensbehoeften te halen komt ze Will tegen die op zoek is naar de
erfgenamen van de eigenaresse van het leegstaande pand.
Bang
om haar schuilplek te verliezen hoopt ze dat Will wegblijft.
Als
op een dag ineens de brievenbus kleppert vindt ze een brief waar
"Urgent" boven op staat. Geen idee of ze er goed aan doet maar ze opent
hem en vind een hartverscheurend lieve brief.
Als
Jess op zoek gaat naar wat kleding en schoenen in een van de
slaapkamers vindt ze een schoenendoos met brieven gericht aan Stella
met als afzender dezelfde Dan.
Ze
begint te lezen en dat zal haar hele leven veranderen.
Het
verhaal van Dan en Stella blijft natuurlijk wat raadselachtig voor
Jess omdat ze maar een kant van het verhaal kent door de brieven.
Voor ons lezers is het echter op een perfecte manier te volgen, we
switchen van heden naar verleden met beide dames en hun
levensverhalen.
Wat
een mooi opgebouwd boek.
Levendig beschreven situaties die je
meenemen naar een klein dorp in oorlogstijd en anderzijds naar het
huidige Londen. Personages die zonder enige twijfel je hart stelen.
Prachtige zinnen die je meesleuren in emoties. De setting op een
dusdanige manier beschreven dat je makkelijk kunt visualiseren waar
je je bevindt op bepaalde tijden, niet overdreven uitgebouwd maar op
een slimme manier de juiste hoeveelheid woorden gebruikt om het goed
te laten doorlopen qua verhaal. En doorlopen doet het.
Je
snakt naar meer en bent zo een eind op weg in het boek dat je het
eigenlijk in een keer wil uitlezen, hoop – liefde – angst en
verdriet zijn de keywords voor deze pageturner.
Iona
Grey mag super trots zijn op dit prachtige boek.
En dat ze me zelfs
aan het huilen kreeg is alleen maar een extra pluim voor haar. Ik
kijk al uit naar haar komende werk want dat zal toch wel komen ….
hoop ik!!
Vandaag is weer een speciale dag, zoals
wellicht iedere dag speciaal is.
Misschien herkennen jullie de foto
hierboven en kun je al raden waarover het gaat.
Op deze dag – wel al in 1973 hoor –
stierf de Spaanse kunstenaar Pablo Picasso. Een grootheid in de
kunstwereld sla er de archieven maar eens op na. Wereldberoemd! Zijn
werk bestond uit een aantal periodes die kenmerkend waren voor de
situatie en omstandigheden waarin hij op dat moment verkeerde.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de
ballen verstand heb van Kunst en alleen maar kan benoemen of ik iets
mooi vind of niet. Laat mij los in een museum en ik zou verdwalen in
onkunde, de Nachtwacht van Rembrandt zou ik dan wel herkennen maar voor de rest –
precies wat ik zeg, mooi of niks aan ;-)
Onbewust sla je (iedereen doet dat!)
toch meer dingen op dan je denkt. Terwijl ik zo zit te “bladeren”
op het web, herken ik toch meer dan ik dacht.
Applausje voor mezelf als ik er net dat
schilderij uitpik dat wel bij mijn blogpost past:
De oude gitarist (Le vieux
guitaiste aveugle, Barcelona 1903, olieverf op hout, 121,3 x 8,5 cm) het hangt in Chicago en is uit zijn blauwe periode. Dat wist ik
dan natuurlijk weer niet. Wedden dat ik dat onthoud vanaf nu?
Sommigen weten al wel dat ik nog zo'n
rare tic heb, soms denk ik in het Engels en bij het lezen van het
woordje schilder dacht ik dus qua muziek meteen aan Paint. Nou had ik
kunnen kiezen voor Paint it black van de Stones, maar dat ging in
deze niet op. Het eerste wat me te binnen schoot was:
“Jessie paint
your pictures 'bout how it's gonna be.”
(“Logisch” zou ons aller Johan
Cruijff hebben gezegd ;-))
Ik zet er ook nog wat gevoelens bij die
tijdens het (weeeeer) luisteren naar dit mooie liedje uit mijn
vingertoppen vloeiden....
Kansen
Vrijuit tekenend
kleur jij je leven
Schets toekomstplaatjes
omcirkelend je streven
Nuances gedompeld in aarde
ver weg van grijswaarde
Jeugdige spontaniteit
bont in doen, leven in vrijheid
Decoratief je kleurrijke natuur
je bezieling zo puur
Wis en waarachtig
zo lieflijk, zo schilderachtig
Fantaserend een prachtige droom
vervliegend als een luchtstroom
Afbeeldend je eigen leven,
kleuren wat je is gegeven
Kijkje in mijn wazige brein weer hoe ik
dingen met elkaar in verbinding breng ;-)
Wat als de waarheid erger is dan de leugen? Na het stuklopen van haar
huwelijk pakt psychologe Mare Berg de draad weer op. Vastbesloten om
er het beste van te maken neemt ze een nieuwe casus aan. Het betreft
een jonge vrouw, Chantal, die vanwege meerdere diefstallen door
Reclassering is doorverwezen. Een eenvoudige zaak - zo lijkt het in
eerste instantie - maar Chantal drijft Mare al gauw tot het uiterste.
Als Chantal spoorloos verdwijnt, ontfermt Mare zich over haar
dochtertje. Vier jaar lang is ze met hart en ziel moeder van de
kleine Suus. Tot Chantal terugkomt. Wat volgt is een zenuwslopend
kat-en-muisspel, dat Mare tot een onvoorstelbare daad drijft. De
gevolgen zijn verstrekkender dan iemand voor mogelijk heeft gehouden.
Schaduwdochter is een psychologische thriller over liefde,
vriendschap, onschuld en verlies.
Over de auteur:
Anita Larkens werkte als copywriter. Tegelijkertijd volgde ze
schrijfcursussen, vooral om met collega-schrijvers in aanraking te
komen. Inmiddels schreef ze journalistieke teksten, onder meer voor
Tijdschrift Schrijven. Ook recenseerde ze thrillers voor Crimezone.
In 2001 verscheen haar non-fictieboek De volmaakte vrouw. Werk,
succes en identiteit. Nog steeds vind ze het heerlijk om zich
volledig op een onderwerp te storten. Maar haar allergrootste passie
is en blijft het schrijven van fictie. Anita woont in een dorp vlak
bij Groningen, samen met haar man en twee zoons.
Je
hebt twists, op het verkeerde been zetten, je een loer laten draaien
als lezer maar in dit geval kwam de klap pas toen ik het uit had.
Belachelijk zul je wel denken hè! Nou dan lees het maar eens en
vertel mij dan maar wanneer jou turningpoint kwam!
Warrig,
chaotisch, soms niet te volgen zul je in het begin denken. Maar alles
en dan ook echt alles heeft zijn redenen. Je zult het bij tijd en
wijle zelfs onlogisch of zelfs ongeloofwaardig vinden maar ook daar
zul je op terug komen. Niets is wat het lijkt en wat wel is wat het
lijkt blijkt weer niets is wat het lijkt, snap je? Psychologische
thriller, zo eentje die je hersens laat kraken. Je laat afvragen
hoeveel stommiteiten een bepaalde persoon kan begaan – of zelfs
meerdere personen in dit geval.
Het
boek bestaat uit drie hoofdstukken en beslaat een tijdsperiode van
vier jaar.
Je komt er bij hoofdstuk een al meteen in en vraagt je af
waar dit allemaal toe gaat leiden. Nou bereid je maar voor. Duidelijk
is bij ieder stuk over welk jaar het gaat, maar dat is dan ook het
enige duidelijke.
Mare
begeleidt je door deze vier jaar van haar leven met hier en daar
flashbacks naar haar jeugd.
Na
haar scheiding geeft haar baas Oscar – aka Oz – haar een
makkelijke casus die haar als psycholoog een peulenschilletje lijkt.
Chantal is echter niet zomaar een doorsnee geval maar iemand die Mare
het bloed onder de nagels uit haalt met haar apathische houding ten
opzichte van haar vijf kinderen. Als na een incident dan ook Chantal
als sneeuw voor de zon verdwijnt neemt Mare een drastisch besluit
samen met haar twee collega's Oz en Eveline – tevens haar beste
vrienden.
Een
besluit dat Mare (Anita eigenlijk ;-)) op een prachtige manier
omschrijft.
"We rolden erin, om zo maar te zeggen. We hadden 'a' gezegd, door de onderkoelde baby binnen te halen zonder een dokter te bellen. We hadden 'b' gezegd met het besluit om haar mee naar mijn huis te nemen. Nu zaten we met de rest van het alfabet aan gevolgen."
Vier
jaar lang moet Mare over haar schouder kijken en leven met bedrog.
In
Leon vindt ze een nieuwe grote liefde – denkt ze.
Hoofdstuk
twee – verbijstering! Van mijn kant tenminste. Totale twist. Een
aanpak van Mare die verstrekkende gevolgen zal hebben. Een situatie
die haar als psychologe niet bepaald helpt. Naar mijn idee eerder van
het bed op het stro. Maar dan krijg je ook nog een derde hoofdstuk en
weer verandert er van alles. En het ergste is dat ik dacht dat ik
redelijk clever was als het om clue's en twists draait en een plot
aardig weet te voorspellen. Mooi niet! Ik kan nog wel wat inzicht
gebruiken ;-)
Een
prettige, vlotte schrijfstijl waarin gave (of mooie) metaforen worden
gebruikt die je doen lachen of het lezen af en toe laten haperen en dat bedoel ik
positief. Je wilt bepaalde zinnen nog wel een paar keer herlezen en
tot je nemen. In feite kun je het beste met de kennis van nu, nu het
uit is, het hele boek herlezen omdat je dan pas alles oprecht snapt
dat wazig of chaotisch leek.
Chapeau,
goed in elkaar gezet verhaal – niet doorsnee en zeer zeker de
moeite waard om te lezen!!
Het was even muisstil op vrijdag –
geen muziekje om het weekend in te luiden.
Druk door real-live dingen ontbrak de
inspiratie en vooral de tijd, maar damn wat mis ik het. Dus geen
grapje op deze April Fool's dag maar een beginnetje aan mijn verdere
wereldreis door muziekland – mijn #MuzikaleVrijdag.
Geen betere dag dan deze grappige 1
april dag om weer te starten.
Na tal van muzikale vragen/uitdagingen
en een compleet alfabet was de hamvraag: Wat ga ik nu weer eens als
thema gebruiken!!
Hersens draaiden overuren, vingertoppen
voerden onmetelijke zoektochten uit op het world wide web. Uitdaging
had ik nodig en aangezien ik geen partners in crime qua muziek meer
heb onder de bloggers kan ik het mezelf zo makkelijk of moeilijk
maken als ik wil. Lekker puh :-P
Easy does it, maar niet altijd. Ik ga
me de komende tijd (dat kan ik nog jaaaaren volhouden!! LOL)
bezighouden met nutteloze feiten.
Sowieso hebben mijn hersens daar
volgens mij al een compleet stuk voor in beslag genomen.
Vraag me wat we gisteren gegeten hebben
en ik moet er echt over nadenken, vraag me wat bijvoorbeeld de
PH-waarde van de huid is en ik ratel er zo uit dat die tussen de 5,25
en 7 hoort te liggen – waar ik dat voor nodig heb? Precies, nergens
voor maar ik onthoud het al meer dan 30 jaar!
Nutteloze info dus en daar een
toepasselijk muziekje bij zoeken – UITDAGING!
April Fool – tis maar net wat unne
gek gelooft (vrij vertaald door ondergetekende).
En laat de Doobie Brothers daar voor
mij een lekker muziekje bij gemaakt hebben (Tis maar net wat unne gek
gelooft ;-))