Familiebanden...

Zijn hoofd voelt alsof er tien sterke mannen met een drilboor in een moordend tempo een stuk wegdek van zijn asfaltlaag aan het ontdoen zijn. Als hij zijn hoofd een beetje optilt verspreidt het gebonk zich in een nieuwe wereldrecordtijd van zijn slapen naar de bovenkant van zijn hersenpan alsof het er daar uit wil.

 Kreunend legt hij de boosdoener weer op het kussen en grijpt met beide handen naar zijn pijnlijke knar. Hij heeft geen flauw benul wat voor dag het is, het zou een zondagmorgen kunnen zijn, maar voor hetzelfde geld is het gewoon maandagochtend of zelfs al donderdagmiddag, hij mist blijkbaar een essentieel deel van de film.

Met gesloten ogen probeert hij zich te herinneren hoe hij in deze toestand is geraakt.

Het laatste wat hij met zijn brakke brein nog te voorschijn kan toveren is het feestje in het kleine zaaltje van de plaatselijke dorpskroeg. De familiereünie.

Zijn droogkloot van een broer, Rick, het huisje – boompje – beestje type, zware hypotheek, goeie baan en 2,8 kinderen zoals het Jan met de pet betaamd, had het lumineuze idee gehad om een reünie te organiseren. Het zou volgens hem mieters zijn om alle neven en nichten weer eens bij elkaar te zien.

Alleen het woord mieters deed Rob al huiveren.

Hij had ineens visioenen van bekakte dames in mantelpakjes, hangend aan armen van snobistische kerels die spraken over beleggen, golf en de tennisclub.

Het zweet brak hem al uit bij de gedachte.

Zijn familie was er echt een van uitersten, allemaal geslaagd in het leven en hij het zwarte schaap, de flierefluiter die overal lak aan heeft. De eeuwige single, vrijgezellig pur sang.

De datum werd geprikt en hem werd op het hart gedrukt om uit goed fatsoen aanwezig te zijn en vooral te socializen en zich eens een keer te gedragen en zijn kleding misschien iets correcter te kiezen dan zijn normale jeans en shirt.

'Je bent onderhand de rebelse jaren voorbij Rob, het wordt tijd dat jij je ook eens als een volwassene gaat gedragen, net zoals de rest van de familie!'

'Ik ben nog altijd mijn eigen baas Rick. Ik zal echt wel verschijnen op dat kinderfeestje van je, maar ga me niet vertellen hoe ik me moet kleden of gedragen. Het zal mij benieuwen of zo'n stelletje snoevers wel weet hoe je een echt feestje moet bouwen. Godskolere, ik hoop niet dat ik ergens halverwege in slaap val!'

Loungemuziek als zachte sfeeromlijsting.

Mannen strak in het pak, inclusief wurgende stropdas, dames met galant opgestoken haar of een kittig bobje.

Hij had van zeker de helft geen flauw idee wie het was en of het familie of aanhang betrof.

Zuchtend keek hij eens rond en vroeg zich af of hij niet toevallig tóch verwisseld was na zijn geboorte in het ziekenhuis. De barman gaf hem een vette knipoog en schoof nog een nieuwe Jack zijn kant op.

Hij liet de ijsklontjes ronddansen in zijn koele glas. Gelukzalig zette hij het glas aan zijn lippen en kreeg vervolgens door een dreun op zijn schouder de complete inhoud over zich heen.

'Kerel, Rob! Hoe gaat het met ons kleinste neefje?!'

Kwaad keek hij op in het rood aangelopen pafferige gezicht van Boris, de stamhouder van de familie.

'Tot vijf seconden geleden ging het prima met mij Boris, maar momenteel voel ik me nat en erg pissig, je zou de volgende keer kunnen overwegen om niet heel je gewichtigheid achter die dreun te zetten'.

Boris schoot hard in de lach en deed zijn “schouderklopje” nog eens dunnetjes over.

'Mag ik je even voorstellen aan mijn charmante vrouwtje Madeleine? Ik geloof niet dat jullie elkaar al kennen. Ik weet tenminste hoe ik de vrouwtjes moet versieren Rob, je zou nog veel van me kunnen leren!', riep hij zo hard mogelijk, bulderend van de lach om zijn eigen zogenaamde grapje.

Rob verplaatste zijn blik naar slachtoffer nummer vijf en verdronk meteen in de azuurblauwe ogen.

Ze stak haar hand uit.

'Je mag me wel Maddy noemen hoor, Madeleine klinkt zelfs mij te nuffig'.

Hij nam haar zachte hand in de zijne en had het gevoel alsof hij geëlektrocuteerd werd door de knetterende spanning die leek over te springen.

'Rob, de Benjamin annex zwart schaap', zei hij zachtjes. 'Een wonder dat Boris je aan me voorstelt, ik had niet gedacht dat hij zoiets fraais zelfs maar in de búúrt van mij zou willen laten'.

Zijn knipoog toverde een ondeugende glimlach om haar zwoele lippen en opeens leek het toch nog gezellig te worden.

Hij hoorde amper de verhaaltjes van Boris over hoe goed hij geboerd had de afgelopen jaren, de miljoenen die hij verdient had met zijn dealtjes en investeringen, bla bla bla.

Boris had zijn publiek ondertussen verdrievoudigd en stond vanaf zijn virtuele sokkel zijn gehoor toe te spreken.

Rob nam Maddy's hand en trok haar mee naar het geïmproviseerde dansvloertje waar verschillende familieleden zich nóg belachelijker aan het maken waren dan ze in principe al waren.

'Vijftig vierkante centimeter dansvloer, daar kan ik weinig verkeerds doen, toch?'

Maddy's lach deed zijn bloed sneller stromen, daar waar de Jack het al verdund had.

Het snerpende geluid van de telefoon dringt door zijn herinnering als een tandartsboor door een zenuw.

Op de tast graait hij tenslotte het onding van zijn nachtkastje en drukt op de groene knop.

'Hoe haal je het potjandorie altijd in je hoofd om je zo te laten gaan in gezelschap van fatsoenlijke mensen!'

Potjandorie, Rick zelf.

'Je hebt de helft van de familie zwaar beledigd en voor schut gezet met je bijdehante opmerkingen en gedrag. Schandalig! Ik heb geen idee hoe ik dit ooit weer kan rechtbreien, of überhaupt nog iemand recht in de ogen zal kunnen aankijken zonder me dood te schamen. Je hebt zelfs Boris' vrouw zó beledigd, dat ze gillend is weggelopen en nog steeds niet thuis is durven komen!'

Diep zuchtend drukt Rob op het rode hoorntje en gooit de gsm richting kledingkast.

Met een harde knal vliegt het tegen het rechter IKEA paneel en smakt met een noodgang tegen de vloer.

'Hé, doe eens een beetje rustig, ik wil graag nog even slapen!'

Een warme hand glijdt langzaam over zijn borst, gevolgd door een hoofd vol vurige krullen.

Gelukkig, Maddy is terecht.

©José '11