Verloren in herinneringen ...

Eén enkele blik zegt mij voldoende.
Als een zwak stromend beekje zie ik haar tranen vloeien, afglijden naar ver vervlogen tijden.

Het door verdriet getekende gezicht, elk rimpeltje zijn eigen verhaal, de zachte berusting in haar afwezige ogen.

Liefdevol neem ik haar tere handen in de mijne en knijp er zachtjes in.

Vertwijfeld kijkt ze op en staart naar mijn gezicht. Haar ogen schitteren als een stralende sterrenhemel, ze is terug in de koudste winternacht van haar leven.

In het donkerste hoekje van de grote schuur spitst ze haar oren, haar ademhaling stokt als ze plotseling het oorverdovende gepiep van de deur hoort. Het bonken van haar hart wordt heviger.
Muisstil probeert ze zich zo klein mogelijk te maken.
Voorzichtige voetstappen komen haar kant op terwijl zacht gefluister plotseling haar oren streelt.

‘Anna?’

Opgelucht adem haalt ze adem, rent naar hem toe en slaat haar armen om zijn hals.
Teder neemt hij haar in zijn sterke armen en snuift de heerlijk frisse geur op van haar pas gewassen haar.

‘Ik was zo bang dat je niet kon komen.'

‘Lieverd, het wordt inderdaad steeds gevaarlijker om ongezien hierheen te komen, ze lijken overal oren en ogen te hebben, ik kan me beter een tijdje heel goed verbergen.'

Ze kijkt in zijn treurige ogen en ziet de ontberingen en gruweldaden op zijn netvlies weerkaatsen.

‘David, ik zal hier op je wachten, iedere avond bidden voor je veiligheid, tot de dag aanbreekt dat we verlost zullen zijn van deze wrede gewelddadigheden’.

Huilend vlijen ze zich neer op een oude deken en bedrijven vol van wisselende emoties de liefde, een vereniging van krachtige instincten in een poging elkaar nooit meer los te hoeven laten.

De glans verdwijnt net zo snel als hij gekomen is.

Ongeloof en pijn ziet hij nu in haar verbaasde ogen.

‘David, je bent terug gekomen.'

Ik sla mijn armen om haar tengere lijf en huil zachtjes in haar grijze haar om de man die ze zo mist.

‘Ik moét nu echt gaan Anna, ik zal er alles aan doen om bij je terug te komen. Vergeet nooit hoeveel ik van je hou.
Ze zullen ooit inzien dat alle mensen gelijk zijn, ongeacht ras, geloof, geslacht of positie.'
Een laatste innige kus versterkt haar geloof in een gezamenlijke toekomst.
Hand in hand lopen ze naar de deur terwijl ze hem op het hart drukt voorzichtig te zijn en onnodige risico’s te mijden.
Gebogen rent hij naar de afzetting. Ze ziet de opening waar hij doorheen moet kruipen ineens helder verlicht.
Een spervuur van kogels doorzeefd zijn lichaam tot hij levenloos op de harde aarde neerstort.

‘Verraden voor een paar panty’s en een reep chocolade’, zucht moeder.

Ik voel haar emoties trillen tegen mijn lijf.

De liefde van mijn ouders, gevonden en gebroken door barricades.

©José '11