Oppassen ...

Oppassen

Zachtjes, om de baby niet wakker te maken, sluipt Esmée, in de buurt beter bekend als het meisje met haar eeuwige ijsje, door het oude huis waar ze aan het babysitten is. Ze neust wat rond om haar nieuwsgierigheid te bedwingen en ontdekt dat er zelfs verborgen kamers in het gigantische paleisje zijn. 

Voorzichtig opent ze deuren, sommigen luid piepend anderen geven geen kik. De prachtige slaapkamers en de meerdere badkamers zijn allemaal stijlvol chic ingericht en nergens ligt ook maar iets scheef of verkeerd. Alsof je in een woonmagazine terecht bent gekomen.

De eigenaren van dit huis wonen er nog niet zo lang en hebben beiden topfuncties bij grote internationale concerns waarvoor ze 's avonds nog al eens buiten de deur moeten vergaderen.

Esmée is allang blij, een leuk bijbaantje dat goed verdient is best moeilijk te vinden, en daarbij ligt de baby al in bed als ze moet oppassen, dus ook nog eens een makkelijk baantje.

Op zolder ontdekt ze een deur die naar het schijnt leidt naar een rommelkamer. Wanneer ze wat aan het schemerdonker gewend is ziet ze plotsklaps bewegingen, schaduwen op de muur rechtsachter in de kamer achter een hoge antieke kledingkast. Ze houdt haar adem in en durft nauwelijks te bewegen. Het kleine dakraam geeft amper genoeg licht om veel te zien, ze onderscheidt maar nauwelijks de omtrekken van oud meubilair waarover lakens gedrapeerd zijn. Een staande lamp of staat daar een persoon?

Geritsel … en gepiep.

Doodsbang is ze voor muizen en ze zal duizend doden sterven als het een rat blijkt te zijn maar toch loopt ze zo geruisloos mogelijk naar de kast.

Gekraak … zijn dat haar voeten of is er nog iemand in de kamer? 

Ze voelt haar hart in haar keel bonzen als ze aarzelend nog een stapje zet, ze knijpt haar ogen tot spleetjes om beter te focussen als ze plotseling een kreet hoort, een langgerekte hoge kreet die haar bloed bevriest.

Van schrik struikelt ze over een obstakel op de grond en valt met haar snufferd voorover op de plankenvloer.

Ze tilt haar hoofd snel op en kijkt in de verbaasde ogen van haar werkgevers die kennelijk toch maar besloten hebben om thuis te blijven en hun intieme vergadering in alle rust in het antieke bed te houden.

Esmée krabbelt met het schaamrood op haar kaken en vlammend rode oortjes op en mompelt dat ze naar huis moet waarna ze zo snel mogelijk naar beneden rent en door de voordeur naar buiten sprint, het verbaasde stel in opperste verbazing achterlatend in een iets minder extatische bui.

Wéér op zoek naar een nieuwe oppas …. die jeugd van tegenwoordig ;-)

Fictief verhaaltje met de gekregen woorden van Madame Life's like a pie:

Een meisje met een ijsje, rode oortjes, rommelkamer 

Pas op en lees voorzichtig :-P

©José '14