Geen idee waar mijn fascinatie voor wolken in hemelsnaam vandaan komt.
Uren zou ik ernaar kunnen staren om maar te zwijgen over het feit dat ik er op een ladder naar toe zou willen klimmen.
Me voorstellen hoe je op zo'n wolk ligt en je fantasie de vrije loop laten, dat lijkt me het toppunt van ultieme dagdromerij.
Maar ook de veranderende vormen, de kleurnuances van de lucht.
Het proberen te ontdekken van bepaalde figuren, menselijk of dierlijk.
Als kind werd je er vaak op gewezen, dat de wolken de connectie vormen met de hemel. Maar dat neem ik met een korreltje zout.
Meer tussen hemel en aarde? Ja inderdaad, voor mijn eigen gevoel alleen een scala aan prachtige wolken.
©José '11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten