Een vrouw in Berlijn - Anoniem

Mijn zwager had dit boek gelezen en was best wel onder de indruk.

Onder de indruk was ik ook, alhoewel ik soms niet echt wist hoe ik het moest bekijken.

Indrukwekkend is een goeie omschrijving denk ik.

Het is een soort van relaas van drie maanden, geschreven door een vrouw die ongeveer dertig is, intelligent overkomt en zeer openhartig schrijft.

Het speelt in de laatste maanden van WO II.

Openhartig zie ik al, maar het leest alsof ze vertelt ergens van buiten haar lichaam, vanaf een afstandje. Ze ondergaat alle ellende, maar is er feitelijk niet bij qua geest zeg maar.

Koude harde feiten die haar emoties klaarblijkelijk op een laag pitje hebben gezet.

Alsof ze iedere vorm van betrokkenheid van zich af duwt. En godsamme ik kan me er iets bij voorstellen!

Een plat gebombardeerd Berlijn waar de Russen dreigen binnen te vallen en dat dan op een gegeven moment ook doen.

De puinhopen, de angst en soms de hoop. Honger en pijn maar ook de vernedering en de constante verkrachtingen die de vrouwen moesten ondergaan. A Living Hell!

Dagboekaantekeningen die door de schrijfster op een manier zijn neergezet, dat je af en toe het kippenvel over je rug hebt lopen. Ook al heeft ze zelf op geen enkele manier medelijden met zichzelf, maar meer met de mensen om haar heen, met hier en daar zelfs een vleug humor. Een zelf gecreëerd virtueel betonnen muurtje om haar heen, zo lees ik het tenminste.

Het boek schijnt nogal wat stof te hebben doen opwaaien. Het eerste boek kwam in Amerika uit in 1954 en pas 5 jaar later kwam het in Duitsland op de markt.

De Duitsers vonden het een grof schandaal dat iemand zoiets überhaupt had durven schrijven.

De vrouw had maar een wens, anoniem blijven!

Nou ja, twee wensen eigenlijk, het mocht pas weer herdrukt worden na haar dood.

Ze stierf in 2002, nog steeds anoniem.

©José '11