Grote schoonmaak

Grote schoonmaak …

Kokhalzend komt hij de mahoniehouten trap af, hoe verder hij naar beneden komt hoe doordringender de stank wordt.

'Ongelooflijk dat ik dit überhaupt nog tolereer!' schreeuwt hij in de echoënde ruimte van de hal.

De eens zo verwelkomende sfeer van de entree naar hun paradijs is verloederd tot een armetierig aandoend varkenshok dat qua geur nog beter te harden is dan de putlucht die hier overheerst. Onvoorstelbaar hoe de mens zich kan laten gaan als het eenmaal een doel voor ogen heeft.

Als hij de laatste trede omlaag neemt stapt hij met zijn geruite bordeelsluipers in een poel drab en viezigheid en begint spontaan over te geven.

Vastbesloten was ze, geen levende ziel die haar van gedachten kon veranderen. Ze eiste een makkelijke eetkamerstoel op en zaagde met een zevengatenzaag een gigantisch gat in de zitting. Wat erin gaat moet er tenslotte ook uit was haar uitleg toen hij haar verbijsterd aanstaarde. Eerst dacht hij nog dat dit wel een voortvloeisel zou zijn van die rare boeken die ze hem ook door de strot had geduwd.

'Hier, lezen! Daar zou je nog wel eens wat van kunnen leren!'

Braaf was hij eraan begonnen maar het enige dat hij leerde was dat sommige schrijvers niet eens fatsoenlijk kunnen spellen, laat staan een adequate zin vormen. Misschien sloeg ze nu door en creëerde ze een nieuwe vorm van SM. Geen idee! Echt kinky kon hij deze situatie niet noemen.

De stoel moest in de hal komen te staan naast de voordeur waar ze door het zijraam naar buiten kon kijken, het gat in de zitting werd voorzien van een emmer. Verbouwereerd had hij haar gevraagd wat ze in hemelsnaam van plan was.

'Ik wacht op een postpakketje,' zei ze 'En geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om van mijn plek te wijken!'

Hij bekeek haar vette grijze slierten en de alsmaar groeiende waas op haar bovenlip. Hij realiseerde zich dat zijn vrouw door de jaren heen steeds meer op een figuur uit Het land van ooit begon te lijken, Kos met de snor, maar die was waarschijnlijk menslievender dan dit exemplaar.

Met een snelle blik controleert hij eerst of haar armen nog stevig vastzitten en trekt dan met een felle ruk de duct tape van haar mond, hopend op een spontane waxbeurt. Meteen begint ze weer te foeteren en te schelden en hem in de rondte te commanderen.

'Vuile niksnut! Je zou eens wat vaker die emmer leeg kunnen maken, dat was de laatste druppel, je zorgt maar dat je dat mens aan de telefoon krijgt!!'

Behendig ontwijkt hij haar rondvliegend speeksel.

'Het lijkt me makkelijker om je niets meer te eten en te drinken te geven! Je lijkt wel vergroeid met die stoel. Je stinkt een uur in de wind en ik kan het spinrag om je heen zelfs niet meer verwijderen met de grootste plumeau die er op deze aardkloot te vinden is. Je onderlijf zit zo vastgeplakt aan je eigen viezigheid dat ik nog op zoek moet naar een gleufgluurder die voor een habbekrats wel aan huis wil komen om je los te weken of te snijden.'

Haar ogen spuien vuur als ze hem aankijkt.

'Luister, ik heb je gewaarschuwd dat ik geen idee heb hoelang het duurt eer haar nieuwe boek wordt bezorgd. Je zou op zijn minst wel eens even kunnen informeren of het al onderweg is. Maar ik moet en ik zal hier zijn als die verrekte postbode eindelijk eens over de brug komt met zijn pakje. Het lijkt wel of hij me steeds uitlacht als hij voorbij loopt, de klootzak zal het toch niet achterover gedrukt hebben? Wat sta je daar nou met een zuur gezicht te kijken man! Breng me liever koffie en iets te eten voor ik hier nog sterf door jouw nalatigheid! Wacht maar tot ik los kom, een hulpeloze vrouw vasttapen met die gore duct tape van je. Je moet niet denken dat ik zomaar over me heen laat lopen miezerig mannetje dat je bent.

Het geschreeuw fluit als een stoomlocomotief door zijn oren. Hij voelt woede in zich opborrelen vanuit zijn binnenste alsof er een vulkaan op uitbarsten staat. Vers aangemaakte lava die kokend door zijn aderen vloeit en een uitweg zoekt. De zachtaardigheid die hem zo kenmerkt smelt en afschuw en razernij nemen bezit van zijn handen. Hij grijpt haar hoofd en rukt het krachtig achterover, haar wijd openstaande mond lijkt ineens bevroren. In een reflex grist hij de plumeau van het steigerhouten haltafeltje en ramt hem met een noodgang haar strot in. Haar woeste hoofdschudden wordt geremd door het plastic handvat dat grotendeels verdwenen is in haar keelgat. Stilaan lijkt er minder beweging in haar te zijn. Hij laat haar eindelijk los en klotst door de viezigheid om haar heen en bekijkt haar grauwe gezicht. Ongeloof ziet hij in haar uitpuilende ogen en hij moet stiekem een beetje lachen om de gekleurde vezeltjes die tussen haar tanden zijn blijven steken.

'Mooi, een zachte dood en op het nippertje nog even geflost'.

Als de deurbel zijn lachje overstemt opent hij de deur met een zwierige beweging.

'Hé hallo. Mijn vrouw zat al op je te wachten!'

Hij neemt het pakje aan en scheurt het karton open.

'Ahhh, dat is nog eens aardig van haar om het eerste exemplaar aan mijn vrouw op te dragen.

Kijk, de tweede thriller van Liesbeth van Kempen. Mooie stoere cover en de titel is zeer sterk gevonden'.

Ooit

De postbode wankelt achteruit en neemt zijn telefoon uit zijn zak.

'Politie?'.................

©José Oktober 2015

(Kort fictief verhaal geïnspireerd door een aantal verkregen woorden van:

 Es en Maddy alsook door een doodserieus (ahum) twittergesprek met Liesbeth van Kempen …. )

Meligheid beheerst soms mijn schrijfsels ;-))