Observerende beeldvorming

Observerende beeldvorming

Zomaar een willekeurige wachtkamer in een willekeurig ziekenhuis waar wachten observeren wordt en je fantasie op hol kan slaan. Afbuigen naar verbeelding of gissen, voor mij een beeldend tijdverdrijf.

Waar interieurgoeroes een bepaald kleurenspel hebben geprobeerd te realiseren dat rust en eenvoud uitstraalt, maar dat hier en daar echter toch kil aandoet. Het verbetert niet echt de emotie van je op je gemak voelen, maar laat je in de waan dat er in ieder geval geprobeerd is met je mee te denken.

Een ietwat treurige ruimte opgeleukt met een warme paarse tint in de vorm van enkele stoelen.

Een industrieel aandoende kapstok die er maar verlaten bijstaat nu de temperaturen nog aangenaam warm zijn, zijn schaduw op de muur lijkt zijn enige medestander.

Een hoekje waar een robotachtige kast je vertelt dat je een bakkie troost kan nemen om vooral je angstige momenten radicaal te bestrijden met de hoognodige cafeïne. De sterkte lijkt te zijn aangepast aan het stressgehalte waardoor je uiteindelijk ook nog de aandrang krijgt om te moeten plassen en zit je daar weer over te dubben. Moet ik nu gaan of word ik zo meteen geroepen terwijl ik een halve gang verder ben en het niet hoor? Toch maar even ophouden en benen over elkaar?

Om je heen kijkend zie je mensen diep in gedachten of verdwaald in hun eigen wereldje vol vragen.

De stilte is oorverdovend, soms verbroken door een fluisterend zinnetje – of een korte dialoog – waarvan je weet dat het over de tijd gaat als er stiekem op een horloge wordt gekeken.

Het verschil van leeftijd duidt zich ook meteen, je hoeft niet eens naar gezichten te kijken – handen zijn een goddelijk instrument om de jaren in te schatten. Zie je een smartphone dan weet je dat als je naar het gezicht kijkt je een jeugdig exemplaar zult aantreffen. De iets oudere jongere zal eerder geneigd zijn om uit één van de twee triest aandoende mandjes op de centraal neer gezette tafel een tijdschrift te nemen.

De nog iets oudere jongere, vaak voorzien van een gehoorapparaat zal het worst wezen, hij/zij wacht geduldig en maakt een gelaten indruk. Hij/zij converseert wel, gewoon de alledaagse dingen die met de begeleidende persoon besproken “moeten” worden komen aan de orde zonder dat diegene in de gaten heeft dat het gefluister bij hem/haar niet echt gefluister is. Ook bij het zien van een kennis of vage bekende zijn ze geneigd om heel “zachtjes” te vertellen wie diegene is – waar hij/zij woont en wat zijn achtergrond is … dan hoop je als begeleidend persoon dat de besproken persoon eveneens een gehoorapparaat heeft. Is dit echter niet zo en kijkt hij/zij om dan wil je soms even door de grond zakken en niet in deze echoënde galmput zijn.

Ik word weer afgeleid door een teder plaatje. Een echtpaar dat in mijn gedachten hun huwelijkse geloften eer aan doet. In voor – en tegenspoed lijkt op hun lijf geschreven als hij haar behulpzaam in haar rolstoel naar de balie duwt. Een duet, een samenspel voor het leven gesmeed.

De tijd lijkt altijd tergend langzaam te gaan en als ik probeer me af te sluiten van mijn hersenkronkels en het gepiep van de gezondheidsschoenen van een verpleegkundige die ik voor de zoveelste keer voorbij hoor komen, zie ik dat ik mijn notitieboekje alweer aardig beklad heb met woorden.

Op het ritme van de zoemende climate control laat ik mijn gedachten meewaaien, verdwijnen in de luchtafzuiging – waar gedachten en geheimen veilig zijn....

©José september 2015

Mijn notitieboekje is soms mijn beste vriend ;-)

Fictief - kort verhaaltje