Licht brengt donkerte in de duisternis ….

Soms krijgen we bij de SKO woordjes of zinnen waarmee je de diepte in moet qua emotie. Tenminste dat gevoel overvalt me dan meteen bij het zien van zulke pareltjes.
Onze Annie's kleinzoon heeft daar een neusje voor, hij weet mij te triggeren met zijn heldere kijk op bepaalde dingen.
Van hem kwam dan ook het zinnetje;

Licht brengt donkerte in de duisternis ….

En hierbij wil ik even verduidelijken dat wat mij betreft duisternis het tig-voudige kwadraat is van donker, en zo kwam mijn gevoel meteen weer bij het thema dementie terecht ... en voornamelijk die fase tussen weten en niet-meer-weten. Ik schreef dan ook het volgende. 

 

Licht brengt donkerte in de duisternis ….

Angst …

Angst om diep te vallen. Naar een duisternis hier ver vandaan. Wanhoop en onvermogen, er is weinig aan te doen. Slechts enkele lichtpuntjes kleuren het zijn iets helderder. Het zijn van een geliefd persoon, een dierbare die je zachtjes aanraakt, je knuffelt en omhelst. Een kus op je wang of voorhoofd drukt, slechts kleine gebaartjes die je nog herkent. De warmte die je omringt brengt een beetje licht in de duisternis. Een duisternis die dan nog slechts donkerte lijkt. Waarvan je weet dat je op gevoel, op de tast, de weg nog kunt vinden naar boven. Het boven dat je je nog maar vaag herinnert, bij vlagen en snippers. Waar de brokjes liefde die je in je hebt versmelten tot een lieve glimlach op je stralende snoet. Herkenning of alleen de aandacht die je krijgt, we weten het niet en zullen nooit weten in hoeverre je glimlach tot in je ziel reikt. Het licht in je ogen is vol sprankeling, tot het punt waar het iets donkerder wordt.

Ik zie en voel je angst, je angst om diep te vallen...

©José

augustus 2017